Ik snap dat je ons een beetje mist. Maar ja, weet je, we spelen buiten.
Vaak, veel en lang.
Want de winter is bijna voorbij.

Je weet wel. Die barre, koude winter die toch zeker bijna een maand duurt hier.
De aantocht van zomer leverde “de week van de voeten” op.

De slippers kwamen namelijk weer uit de kast en dus trakteerde ik mezelf of een bezoekje aan de pedicure (een uur lang onderuit gezakt een filmpje kijken terwijl iemand je benen masseert, je voeten opschoont en je nagels lakt).
Boaz kwam op school even behoorlijk vast te zitten met zijn linkervoet tijdens het iets te hoog op een klimrek klimmen. Gelukkig is het hoofd van de school een stoere, sterke vrouw die hem uiteindelijk wist te bevrijden en hoefde de brandweer er nog net niet aan te pas te komen. Waar zijn juf toch wel even bang voor was.
Die middag keken we met z’n alleen naar de voetjes van ons baby’tje.
Een paar dagen later trok Zarah haar sandalen aan. Keek ons triomfantelijk aan en zei:
“Nu heb ik de zomer aan mijn voeten.”

En daarom zijn we buiten.

Tegen de tijd dat de bubbels, de schommel, de trampoline en de zon ons gaan vervelen (of het te warm wordt) komen we wel weer binnen. En zeggen we hier iets vaker gedag.

Tot die tijd moet je het even doen met deze fotootjes.