Het schooljaar is begonnen. Het leven wordt weer opgebouwd. Langzaam proberen we weer een ritme te krijgen. Boaz en Zarah gaan op maandag en woensdag naar school en ook Sophie zal vanaf volgende week op die dagen naar een soort peuterspeel(leer)zaal gaan.
Op dinsdag en donderdag werken we thuis aan school. Wat we dan doen? Daar is door meningeen over gegist en geraden…

Ja, we homeschoolen. Het klinkt nog steeds een beetje gek. Vorig jaar zat ik ergens met twee van mijn vriendinnen die allebei fulltime homeschoolen (echt, het beeld wat je nu bij ze hebt, nadat je die zin las, zou je hard moeten bijstellen nadat je ze ontmoet! :)). Er kwam een vierde persoon aanlopen. Ik werd aan haar voorgesteld en ergens in dat gesprek werd opgemerkt, over mij, “ja, zij homescholen ook”. Nee, dacht ik, dat doe ik helemaal niet… Oh, wacht, jawel! Oeps!
Misschien dat ik heel langzaam zelf ook het beeld aan het bijstellen ben van wat homeschooling is. Want wees gerust, we zijn geen buitenbeentje in de samenleving (als het wel zo is hebben we er gelukkig zelf geen last van, haha), en ook nog niet geheel wereldvreemd. We hebben een redelijk sociaal leven en ook onze kinderen hebben vrienden en weten dat er meer op de wereld is dan alleen ons huis. Ow, ze leren ook nog wel eens wat. Vrij veel zelfs, vind ik zelf.

Het thuisscholen, is net als alle andere dingen die we doen (zoals het knuffelen, de playdates, hun eigen taken, de boeken, gesprekken, met popcorn gevulde movie nights etc.) een onderdeel van het dagelijks werken aan het ontwikkelen en onderhouden van hun en ons karakter. En zoals ieder die ooit geprobeerd heeft langer dan een paar minuten te werken aan het vormen van een karakter weet hoe vervelend, moeilijk en langdradig dat soms kan zijn. En denk nu niet dat we zulke vervelende kinderen hebben met onmogelijke karakters, het gaat soms vooral om dat van mij…

En dus zitten we op de vloer, met de kalender voor onze neus, voor de derde dag die week, te puzzelen welke datum het precies is. Of sta ik weer eens poep te vegen. Of hebben we weer een gesprek over die werkhouding, dat onvriendelijke woord of die manier van kijken, denken, doen. -Of als het echt zwaar is dan willen, afhankelijk van het kind, een van de volgende dingen nog wel eens werken: kietelen, bidden of knuffelen.-

Laatst was ik in een (sms)gesprek met een vriendin, over de eeuwigheid (want dat is iets wat ik op een dagelijkse basis doe, ahum). Nadat ik even niet had gereageerd pakte ik de draad weer op en zei ik: “En dat was waar het leven ons gesprek onderbrak, kinderen hadden aandacht en aanmoediging nodig. Is dat niet wat het leven uiteindelijk is: Het dagelijkse en het eeuwige zo met elkaar verweven dat ik niet meer weet waar het een begint en het ander eindigt. Dat we beide -met hele mondaine handelingen- het leven leven en kinderen opvoeden gericht op de eeuwigheid. Maar die eeuwigheid maakt zindelijksheidstraining niet minder messy en jouw pijn en verdriet niet minder echt!”

Ik denk dat dat is wat we doen als we (home)scholen: Kennis vergaren. Vaardigheden ontwikkelen. Maar veel meer nog dan dat. Wijsheid zoeken, wijsheid die leidt tot adoratie. Adoratie van de Instandhouder van die eeuwigheid. Maar ook adoratie van al het andere dat goed en waar en schoonheid is.
Als we homeschoolen, gesprekken voeren, het leven leven, dan werken we (Peter en ik, en met ons de kinderen) soms tijden lang aan langdradige, moeilijke dingen. Ze lijken er niet toe te doen. Maar we doen het omdat we geloven dat het onderdeel is van een veel groter verhaal. Dat het gaat om het vormgeving van mensen, de cultuur, de volgende generatie en dus uiteindelijk volken. En dat klinkt groots. En dat is groots.

Vandaar dat ik schreef dat het sommige dagen meer mijn karakter vormt dan dat van mijn kinderen. En daarom ben ik zo dankbaar voor de groep mensen die we hier hebben waarmee we dit avontuur dat we leven plegen te noemen beleven. Andere ouders waarmee we de belevenis van opvoeden mee delen en andere part-time homeschoolers waar we het faith-stretching-God-glorifying-brain-challenging-soul-transforming kind of school year* mee zijn ingegaan.

(Ik geloof dat ik zo blij ben dat ik weer eens rustig aan de keukentafel zit weg te typen dat ik helemaal de draad van m’n oorspronkelijke verhaal kwijt ben, maar he, wat kan dat schelen. Hebben jullie even een klein inkijkje gehad in onze gedachten over wat dingen. Ga ik nu weer proberen verder te gaan waar we het over hadden.)

We zijn weer begonnen aan een nieuw schooljaar. We bouwen op.
Dus haal ik boeken bij de bieb. Extra math uitdaging voor een zekere zoon, een handleiding om dieren te leren tekenen voor ene dochter en een klassiek voorleesboek met woorden die ik soms amper kan uitspreken. En daar in de bieb vind ik mezelf opeens terug, helemaal rechts achterin de hoek. Kijkend naar een boek op de tweede plank van boven. Daar staat het. Tussen The pilgrims en The Inuit. Het boek dat ik van de plank trek, uitcheck en wat nu door alle drie de kinderen met veel interesse word bekeken en gelezen: The Netherlands.

Want we bouwen niet alleen op.

We pakken ook in.

Nog niet letterlijk. Maar heel langzaam, heel heel langzaam bouwen we ook af. Steeds iets vaker spreken Peter en ik erover. Waar gaan we wonen? Welke stappen moeten er genomen worden? Welk werk? Hoe? School?

Het is raar. Het ene uur sta je schilderijtjes op te hangen. Het volgende google ik: “verhuizen naar Nederland” omdat we toch ergens moeten beginnen (nooit doen! Je zou er depressief van worden. Korte samenvatting: het is moeilijker om terug te verhuizen dan het land te verlaten).
Het ene moment maken we plannen en vergaren we ideeen om ons leven hier vorm te geven. Het andere praten we over de papieren die ingevuld moeten worden om te vertrekken.
De ene avond schrijf ik de kinderen in voor een nieuw seizoen van dansles en science club. De volgende dag sturen we een mailtje aan een meneer bij een Nederlandse instantie over inschrijvingen.

En ondertussen leren onze kinderen de Amerikaanse geschiedenis. En lezen ze boeken over vreemde volken en verre landen, zoals the pilgrims, the Inuits en the Netherlands!

*woorden van het schoolhoofd.