Nadat ik de afgelopen maand elke week wel aan een blog ben begonnen, maar nooit een heb afgeschreven.
Nadat ik in m’n hoofd nog veel meer dan die vier blogs heb geschreven.
Nadat ik vele kaartjes en mailtjes heb geschreven. Ook eentje aan jou! En telefoongesprekken heb gevoerd. (Helaas ook allemaal in m’n hoofd.) Heb ik het opgegeven…

Ik drong er bij Peter op aan zijn werk snel af te ronden. Ik schreef met spoed mijn teaching af, deed het laatste om die cooking day (230 maaltijden!) en baby-shower te organiseren en uit te voeren en checkte snel of die paar winterkleren die we voor de kinderen hebben nog pasten. De kinderen ronde vlotjes hun eerste quarter van het schooljaar af. Het was een maand (of twee) vol deadlines, drukte en doen.

We gooiden alles, inclusief de vier kids, in de auto.

Nu zit ik met mijn voeten omhoog in het zonnetje.
Het is het een week (of twee) vol reizen, rust en relaxen.

En sneeuwballen gevechten, in shirt en korte broek picknicken aan de creek en voetjes omhoog in de zon. En dat allemaal op dezelfde dag.