We hadden er ruim anderhalve week vakantie opzitten. Lekker lang in bed hangen, bijna elke dag pyjama dag, veelste veel lekker eten (vlees, vlees, een beetje meer vlees, pannenkoeken, poffertjes, frietjes, pizza, chocola, wat meer chocola, chocolate chip cookies, chips, dropjes… you get it), heel veel potjes kwartet, elke dag AL het speelgoed over de vloer en verder gewoon niet zoveel uitvoeren.

Langzaam maar zeker kwam de geur van goede voornemens mijn kant op gewaaid. Deze aroma nam geleidelijk de aantrekkelijkheid van de vette lucht van vers gebakken friet en krokante bacon over.

De chocolade reep werd al vervangen door de uber gezonde chocolade pudding. De chips ‘s avonds door snackworteltjes. Broodjes pasta door appelmuffins en de vette kerstham door een groentegevulde, vezelrijke pastasaus.

Toen op oudejaarsavond Peter ook nog helemaal de blits maakte met het afsteken van vuurwerk (Boaz noemde het “the best night ever!”) had de allesomvattende geur van goede voornemens me echt helemaal omgeven.

Het besluit was dan ook snel genomen. Ik ga voor de “mommy of the year award”.

Zo simpel.

Als Peter met wat vuurwerk -met nog niet eens de waarde van twee tientjes- al helemaal als de stoere en te gekke papa wordt geeerd, dan kan het zo heel moeilijk niet zijn.

De volgende dag ging ik dan ook direct aan de slag.
Halverwege de ochtend, na twee potjes kwartet te hebben gespeeld waarin ik hen heel subtiel had laten winnen -allemaal onderdeel van mijn strategisch plan-, riep ik de kinderen bij me. Ik had dit briljante plan voor de middag. Vol enthousiasme stelde ik voor om die middag met z’n vijfen naar de film te gaan. De FILM! In een heus movie theather. Zo simpel. De award was in gedachten al binnen, ik had de plek aan de muur al uitgezocht.

Tot ik het gezicht van de oudste zag.

Geen goed idee. Gefaald.
Ik was even vergeten dat hij weet dat elke film een verhaal heeft. En elk beetje verhaal een spannend of verdrietig of moeilijk stuk heeft wat dan weer opgelost moet worden. Dat er dus onvermijdelijk altijd een zekere vorm van spanning komt kijken bij een filmpje. Ook was ik vergeten dat hij zichzelf goed kent en weet dat hij nogal gevoelig is… En tja, spanning en sensitivity gaan niet altijd optimaal samen.

Toch zette we door. Een paar uur later zaten we met elkaar in de bios. We zaten nog geen drie minuten of ik hoorde naast me al: “Ik wil niet hier zijn! Naar huis!” Oeps.

Toen we anderhalf uur later onderweg naar huis waren had ik opnieuw een geniaal en schitterend plan. Ik zou vanavond eten maken waarvan ik wist dat het bij -op z’n minst een aantal van de clan- vol enthousiasme ontvangen zou worden ontvangen. Dus ik deelde mee dat we even langs de winkel zouden zodat ik champignons kon halen om vanavond wraps te maken… Wraps!

En toen bleef het stil. Op een hartgrondig “Nee! Bah!” uit de mond van de middelste na.
Zelfs de meest fervente wrapeter keek me wat wazig aan, alsof ik ’em net had beloofd dat we vanavond wc-papier voor dinner zouden hebben.

De moed zakte me in de schoenen.

Dag 1 van het nieuwe jaar en die mommy of the year award leek nu al verder weg dan ooit.
Het bleek toch niet zo simpel als ik dacht.

Toen ik ‘s avonds de jongste optilde om naar bed te gaan en alleen maar gekrijs te horen kreeg omdat ik niet goed genoeg zou zijn -papa moest haar naar bed brengen, net als de voorgaande 300 avonden- wist ik het zeker. Die mommy of the year award is nog verweg. Heel ver weg… Zo’n 364 dagen. Die ik ook nog eens voor de volle honderd procent moest benutten om alle drie de kinderen voor me te winnen. Onmogelijk!

En dus plofte ik uitgeput op de bank. Een goed voornemen waar ik een heel jaar aan moest werken… Dit hele idee was opeens niet meer zo aantrekkelijk.
Wanhopig hees ik mezelf overeind. Mijn neus lokte me richting de keuken. Ik opende de ovendeur en de aroma die me toen tegemoet kwam verdreef elke licht aantrekkelijke geur van goede voornememens. De hele keuken vulde zich met de geur van bacon-wrapped cheesy stuffed jalapenos.

Oh men. Sooo good!

Ow en goede voornemens..? Leuk voor 1 januari. Maar elke dag daanra zwaar overrated.
Ze stinken. Naar uitslovers. Van die mensen die zo nodig awards aan hun muur moeten hebben hangen. Tsss.
Dus zit ik hier. Op 2 januari. Om 11 uur ‘s ochtends. In pyjama. Terwijl mijn kinderen restje ontbijt van de vorige week voorgeschoteld hebben gekregen en zich daarna zelf hebben moeten vermaken. Omdat hun mommy  te druk was met een blog schrijven. En straks ook geen tijd voor ze heeft, want ze gaat een uitgebreide douche nemen.
Het is namelijk van groot belang dat er nooit, maar dan ook nooit een waas van die smerige, allesomvattende geur van goede voornemens bij haar in de buurt is waar te nemen.