We zitten midden in “de laatste keer ….” (fill in the blanks).
School is voorbij. Het aftellen nu echt wel begonnen.
Het is dagelijks een split tussen ons leven hier leven, ons leven hier afbouwen, werken aan ons leven daar beginnen en tussendoor dan nog gewoon de normale dingen die horen bij een gezin met zes mensen.

Dus schoot het er even bij in om jullie te schrijven over onze grote jongen. Die vorige week 7 werd. Zeven!
Wat een dag was het. “My best birthday ever!!” We begonnen met kado’s op bed, gevolgd door ontbijt bij IHOP, inclusief ice cream (yep, for breakfast!) en een tripje naar McKinney Falls State Park. ‘s Middags kreeg hij nog bezoek van vrienden voor een dans party en ‘s avonds aten we pizza, roosterden we marshmallows en sprongen ze op de trampoline met de vrienden van onze small group.

Boaz genoot de hele dag door. Stoorde zich niet aan mensen die even wat meer moeite hadden met een keuze maken voor de pannenkoek omdat ze al te lang wakker waren en nog niets gegeten hadden. Hij begon gewoon vast aan z’n ontbijt. De hele dag bleef die glimlach op z’n gezicht. De hele dag straalde hij. En hij was helemaal door het dolle toen hij ook nog eens (meer) Lego en Pokemon kreeg. Ik zei het al Best.Birthday.Ever.!

Boaz is nog steeds een rustige, gevoelige, prachtige jongen. Die veel om anderen geeft. Hij vindt het heerlijk dat hij nu echt kan lezen en doet dat dan ook graag. En bouwen. Uren spelen met de Lego. Het liefst speelt hij met Zarah. Is helemaal gek op Yanoah. En met Sophie kan hij heerlijk dollen. Samen tijd door brengen, door een spelletje, even kletsen, of gewoon simpelweg samen zijn vindt hij belangrijk. Hij leert veel, ook grote lessen die soms erg moeilijk zijn en hij dan even minder rustig is en zijn gevoelens er iets ruwer uitkomen, maar tja… wat wil je, zeven is nog niet zo heel erg oud. Het is mogelijk dat er hier iemand in huis is van zo’n 25 a 26 jaar ouder die ondertussen precies dezelfde lessen leert, met precies dezelfde grote emoties. Zou kunnen.
Hij houdt van TV kijken en lekker samen op de bank hangen. Hij speelt zijn rol in ons gezin door mee te helpen, mee te groeien en lief te hebben, nog meer lief te hebben, te lachen, rust te brengen en de bijbel te openen, door ideeen in te brengen en als grote broer zijn zussen te bewonderen. Maar vooral ook, door een diepe vriendschap met zijn broer op te bouwen.

Die twee. Wat heerlijk!

Samen spelen, samen dollen, samen douchen, samen fotogeniek proberen te zijn. Als ik met Yanoah langs kom op school voor Boaz z’n trakteren dat moet Yanoah wel echt naast Boaz staan tijdens de lunch. Het idee van ‘voor altijd’ een kamer delen is best lastig, maar als we dan voorstellen dat het een jongenskamer kan worden, kijk, dan is er opeens best veel meer bespreekbaar… Nog een paar jaar en dan bouwen ze samen een boomhut (al hebben ze Zarah dan mogelijk nodig voor de uitvoering, want met alleen de ideeen en de liefde van Boaz kom je er niet, maar wie weet wat Yanoah tegen die tijd in te brengen heeft) om daar uren boeken te lezen, Lego te bouwen en samen te ontdekken, bestuderen en te bespreken hoe de wereld en alles daarop nou precies in elkaar steekt.

Heel lang gaat dat hutten bouwen niet meer duren. Want vandaag is het zover. Yanoah zijn 1/2 birthday! 6 Maanden alweer!

Nadat Yanoah eerst motorisch een enorme sprint nam rond de tijd dat hij 3,5 maand was en beide kanten op rolde, heeft hij de laatste tijd vooral zijn energie en tijd gestopt in het sociaal ontwikkelen. Hij doet inmiddels helemaal mee. Vindt kiekeboe spelen het einde en reageert op alles wat er om hem heen gebeurd. Onze grote vent. Want dat is ie. Een heerlijke vent. En groot. Een geweldig mooi mannetje.
Die inmiddels ook wat andere dingen begint te proberen qua eten. Het gaat niet altijd heel netjes beginnend met een banaan, avocado of een zoete aardappel. Als het even makkelijk uitkomt om hem een yoghurtstick in handen te duwen om hem tevreden te houden terwijl de andere drie nog genieten van the Falls, tja, dan doen we dat…

Ondertussen lopen er hier ook nog wat andere mensen rond.

Zoals Peter. En Zarah.

En chocolade-monstertje Sophie.

Natuurlijk ben ik er ook nog. Af en toe wordt dat ook met beeld materiaal vastgelegd. Boaz nam bijvoorbeeld een foto van me, toen we onderweg van de Lower Falls naar huis even bij de Upper Falls stopten omdat ik afscheid wilde nemen van McKinney Falls, mijn plaatselijke Niagara Falls. “Mam, ik heb even een foto genomen van jouw bij de waterval.” zei hij. Ik ontving het als een kado. Toen ik de foto later thuis bekeek vond ik een ander kado. Kijk maar eens mee. Naar de linkerkant van de foto.

Boaz en Yanoah zijn een mooi stel broers.
Hun zussen zijn minstens zo prachtig.

Ik ging zitten om te schrijven over onze twee mooie mannetjes. En nu ben ik opeens 15 foto’s verder. Dan maakt het nu ook niet meer uit en deel ik er nog eentje. Gewoon voor het leuk.

Oeps! Dat waren er twee.
Ach, misschien is dat wel heel passend. De les van deze blog.
Hoe heel vaak iets heel moois nog mooier wordt. Als er twee van zijn.

Twee.

Daarom ga ik nu verder met inpakken, uitzoeken, afscheid nemen.
En genieten.

Van onze twee mooie jongens,
twee prachtige meiden.

En onze twee laatste weken hier.

Tot gauw!