Zo vaak kijken mensen me, haast medelijdend, aan als ik met onze drie monstertjes op stap ben. “Wow,” zeggen ze dan in een poging me te erkennen, “jij hebt het druk!”

Best aardig.
Maar zouden ze weten dat ik soms ook dagen heb…

Dat om zeven uur de wekker gaat, Ik nog even een tijdje blijf liggen om daarna rustig uit bed te glijden, om aan mijn -van stijgerhout geimproviseerde- bureautje te gaan zitten. Ik lees wat bijbel en bid. Na een halfuurtje komt Boaz vrolijk de kamer opstormen en verteld dat hij Waldo heeft gevonden, en de sleutel en de binoculars. Samen kruipen we weer onder de dekens en zoeken verder naar de bone die wel erg goed verstopt is ergens in de sneeuw.
Op een goed moment besluiten we dat het toch echt wel tijd is om ons naar de keuken te begeven. We maken extreem gezonde havermout koekjes iets ongezonder door naast de rozijnen ook chocolate chips toe te voegen. Net als we ze de oven in schuiven horen we boven wat meiden wakker worden. Tien minuten later zitten we met z’n vieren aan tafel heerlijk koekjes naar binnen te werken. Klein beetje gehaast, want er moet nog aangekleed worden en om tien uur begint de art class al…
Net op tijd lever ik de oudste twee af en met Sophie rijd ik door naar een vriendin om daar koffie te drinken terwijl Boaz en Zarah leren over Degas en dansende giraffen.

Voordat je nu denkt dat elke dag zo is, nee, das toch wel iets wat overdreven.
Zo was er deze maand ook een dag waarop ik voor dag en dauw het huis uit ging en via gehuchten als Tokio, Italy en Waxahachie richting Dallas reed om net ten noorden van die stad in een boerendorp (wat ze gemakshalve ook maar zo hebben genoemd, Farmersville) door de voorganger van de begrafenis welkom te worden geheten op de prairie… De begrafenis was er een met militair eerbetoon, inclusief de 3-volley-salute en een ceremonieel (en zwaar precies!) vouwen van de Amerikaanse vlag die over de kist lag gedrapeerd, wat minstens tien minuten in beslag nam.
Op diezelfde dag, om het allemaal nog wat interessanter te maken volgde ik de auto van een vriendin van mijn vriendin voor een uur naar het huis van weer een volgende vriendin. Om in haar million dollar huis lunch te eten. Wat we overigens eerst zelf bij het restaurant hadden afgehaald, je denkt toch niet dat het hier over een bammetje kaas ging?!
Na de dienst (met de nodige emoties en verhalen die ik daarover zou kunnen vertellen) en dergelijke overnachtte ik op de terugweg bij weer een andere vriendin van mijn vriendin, ergens in de middle of nowhere in Texas. Een zwaar Texaans huis, in formaat en inrichting en met Texaanse bewoners. Maar ik kreeg er, heus, een stroopwafel aangeboden! Tja, die zijn inmiddels ingeburgerd hier blijkbaar. Om me helemaal thuis te laten voelen startte de heer des huizes zelfs met het spelen van muziek van Marco Borsato. Ik heb maar aangegeven dat ik dat lichtelijk overdreven vond.

Als je begint te denken dat zulke enerverende dagen meer gewoonte dan uitzondering zijn. Wees gerust. We hebben ook dagen met bergen wasgoed, ruzieende kinderen, een ongeduldige moeder, playdates, rotzooi en nog meer rotzooi en oja, niet vergeten er moet vanavond natuurlijk ook nog gegeten worden…

En dan zijn er van die zwaar effectieve dagen. Zo hadden we er van de week eentje. Of nou ja dag, meer een heel doeltreffend uur. Waarin Peter en ik van 17 tot 18 ‘s avonds aan de keukentafel zaten, terwijl de kids voor de TV gekluisterd zaten. En we het ene besluit naar het andere er door ramden. Was ook wel nodig, want er lagen nogal wat beslissingen en planningen te wachten. Maar nu weten we het zeker. Er staat voor de komende acht maanden voor elke maand een reis gepland, voor in ieder geval een van ons. Zo ga ik in april voor tien dagen met Hope in Ethiopia naar Zeway, Ethiopie (mocht je hier meer over willen weten en niet de brief via email hebben ontvangen, laat het me weten, ik stuur em je alsnog).
Verder hebben we besloten dat we niet een green card gaan aanvragen. We moeten voor 24 juni 2015 nog een keer het land uit met z’n allen om de allerlaatste mogelijke verlenging van het VISA in ons paspoort te krijgen. (Dit betekent dat onze verblijfsvergunning ergens in 2016 -de laatste berichten zeggen 21 november van dat jaar- afloopt. We hebben geen besluit genomen over wat we daarna gaan doen. We bidden dat we in de komende anderhalf jaar daar concrete ideeën over krijgen en plannen voor kunnen maken.)
Ook gaan we het inschrijfproces beginnen voor de university model school, we hopen dat Boaz vanaf september twee dagen in de week daar naar school gaat en de rest doen we dan thuis homeschooling (het is samen een geheel programma).

Ach, en ja, laat ik eerlijk zijn. Dan heb je natuurlijk ook gewoon van die dagen waar het doel domweg is om te overleven. Dagen waarop we het uit onze kleinste teen moet halen en zelfs dan het nog niet echt lukt. Dan zijn er verschillende opties. Gewoon opgeven. Geprobeerd. Lukt niet echt, want er blijven drie kinderen rond banjeren.
Dus meestal proberen we er dan toch nog wat van te maken.

Dan maken we puppets van wc-rolletjes om de dag door te komen. Let vooral even op Zarahs pink family (Jozef, Maria&baby Jezus). Of dan duiken we de wc in om gekke bekke foto’s te maken. (de neuzen, snorren, lachende monden e.d. was erg lastig om op te foto te zetten, maar erg makkelijke fun). Iets anders wat we regelmatig doen om de kinderen tien minuten te vermaken en wat energie te laten verbruiken is dat ik op de bank ga zitten vanaf waar ze in een rechte lijn naar de deur kunnen lopen. En dan opdrachten geven. Springend. Rennend. Kruipend, Rollend. Als een olifant. Een slang. Een appel. Een krokodil-vogel.
Of dan stuur ik ze naar buiten om te diggen in the dirt. (Yeah! het kan weer, kou en nat eindelijk over!)

En anders hebben we altijd de TV nog. Met als nieuwe favoriet Whats in the bible (van de makers van Veggietales. Voor de lezers die vroeger naar catechisatie gingen, als je daar deze filmpjes had gezien had je hetzelfde (en meer!) geleerd en nog met plezier gegaan ook 🙂 Een hit voor alle leeftijden!).

Ow, en als je je afvraagt wat vandaag dan voor dag is…
Eentje waarop ik mijn kinderen zwaar verwaarloos omdat ik weer veel te lang bezig ben met een blog schrijven.