Ik hou er wel van om te koken.
Een van mijn lievelings gerechten is eendenborstfilet in rode port saus.
In een vorig leven gingen we dan op onze oude barrels richting de Energieweg en daar -ongeveer tegenover de Gamma- zat dan een polier die eendenborstfilet verkocht. Thuis gekomen kerfde ik in de vetlaag een mooi ruitjespatroon en braadde in een paar minuten de filet aan beide kanten tot medium rare. Daarna haalde ik de filet uit de pan. De port en wat andere ingredienten voegde ik toe aan het overgebleven vet. Kookte daar een voortreffelijk sausje van. De eendenborst er weer even in verwarmen en ow, wat een gourmet dinner genoten we dan! In alle rust.

Tja, dat was een vorig leven.

Nu roer ik ook regelmatig in een pannetje. Genieten van een culinaire maaltijd gebeurd alleen wat minder vaak. Niet dat het niet meer culinair is. Of tenminste… het maakt domweg geen bal uit of het culinair is of niet. Gemiddeld genomen is de meerderheid van de familie het er over eens dat het oneetbaar is. Ja, mensen, ik vergiftig mijn gezin. Het is een wonder dat ze nog leven.

Ruim een jaar geleden was ik die protesten tegen mijn ‘vergiftigingspogingen’ wel een beetje zat en besloten we om meneer Boaz, want daar ging het toen nog alleen om, hij heeft nu medestanders gekregen, in zijn eigen sop gaar te laten koken. (Ik was er toen nog vanovertuigd dat ik ook echt goed was in koken). Het leek toen allemaal heel mooi af te lopen. Met een zoon die geleerd heeft te waarderen wat er op zijn bord ligt, of het in ieder geval te proberen. Maar inmiddels is het geklaag in volume en omvang toegenomen en mijn zin in koken gedaald tot een dieptepunt.

En toen bevriendde ik een mega georganiseerde vrouw. Niet zomaar iemand die goed is in wat regelen, maar echt georganiseerd. Planmatig, een aanpakker, lijstjesmens, die richting geeft, start, structureert, coordineert en had ik al gezegd organiseert?!

Dus stond er opeens op de kalender OAMC. Once A Month Cooking-day.
(Of zoals de mannen het noemen bij het omdraaien van de afkorting: cooking my ass off-day. Beide is overigens niet waar, de vorige keer dat we zo’n dag hadden is inmiddels maanden geleden en er wordt op zo’n dag zelf bijster weinig daadwerkelijk gekookt.)

Het doel van de dag: veel maaltijden voor in de vriezer.
Uiteindelijk zijn we goedkoper uit en besparen we vooral heel veel tijd.

Mijn mega georganiseerde vriendin begint met mailen, plant een dag, maakt een lijst met recepten, die ze dan weet om te toveren tot een behapbare en leesbare boodschappenlijst -opgedeeld in 4 delen zodat alle deelnemers een deel kopen-, print labels en recepten (die ze dan in plastic mapjes doen om ze leesbaar te houden tijdens de bereiding, ja, ze is georganiseerd, echt aan alles wordt gedacht!) en stelt haar huis en keuken open voor de dag zelf.

Deze week hadden we weer zo’n dag. OAMC. Dit keer viel het midden in de Spring Break en zwerfden alle kinderen (10) door het huis. Andere keren was het op zaterdag en namen de mannen de kinderen mee op een Dadventure. Deze keer hebben we met z’n vieren zo’n 90 maaltijden voorbereid.

Inmiddels ligt mijn vriezer dus vol met minstens twintig maaltijden. En aangezien het een overvloed aan vlees is denk ik dat wij van de meesten zelfs twee keer eten door wat pasta, rijst en wat extra groenten toe te voegen. De komende maand(en) zitten wij gebakken.

Toch wel grappig eigenlijk. Op zijn OAMC-day komt er maar weinig daadwerkelijk koken aan te pas. Het meeste is gewoon de juiste ingredienten afmeten en in een vriezerzak gooien. Het echte koken gebeurd pas later. Maar dan wel op z’n Amerikaans: in de slow cooker.
Ontzettend handig nu het weer heerlijk buitenweer is en we dus 10 minuten voor we eten terug komen uit het park! Ik haal de avond van te voren het eten uit de vriezer, gooi het ‘s ochtends in de slow cooker en tegen zessen: smullen maar!

Of ik dan nog wel zelf eens kook…
Ach wees gerust, er wordt in ons huis ook nog ontbeten en lunch gegeten en je dacht toch niet dat we dan een lekker bammetje met kaas aten?
Verder heb ik me, als een gepensioneerde sporter die nu aan de zijlijn staat te juichen, maar naar de bank verplaatst. Daar kan ik tijdens het kijken van het strijdlustige en competatieve ‘Cutthroat Kitchen‘ enorm genieten van allerlei culinaire wonderen. Wat overigens erg geweldadig afsteekt bij het zeer gemoedelijke en kneutigere ‘van Hollandse bodem‘, wat ik bij toeval deze week ontdekte. (Zomaar hoor, maar sinds wanneer werkt Tooske voor de EO?)
Zulke programma’s moedigen me dan weer aan om de protesten te negeren en zelf aan de slag te gaan. Dus duik ik de keuken weer in om wat vers en uitdagends op tafel te zetten. Om dan een paar dagen later in wanhoop maar weer een maaltijd uit de vriezer te vissen. Maar gelukkig hebben beide programma’s elke week een nieuwe aflevering, dus komt het altijd weer goed en kunnen jullie weer gerust adem halen: ik ben nog niet helemaal van de kook!