Sophie was net een paar dagen oud. Ze lag als een bundeltje baby op mijn schoot. De twee andere waren beneden in de tuin aan het ravotten. Of misschien dat Peter net met Zarah in het ziekenhuis zat omdat ze een dikke snee in haar lip had gevallen, buiten op het beton.

Het was een beetje chaos.
Een chaos die inmiddels, ruim twee en een half jaar later normaal is geworden. We weten niet beter. We zijn er volledig aan gewend.

Die eerste weken ging nog wel. De hormonen en de nieuwigheid dreven me voort. Zodra we een beetje slaap hadden gekregen en ik weer op de been was hees ik Sophie in een draagdoek en nam ik de twee anderen bij de hand en daar gingen we. Richting het park, het zwembad of de bibliotheek.

In de maanden die volgden leerden we echter de daadwerkelijke realiteit van het leven met drie kinderen. Outnumbered.Chaos. Chaos in mijn hoofd. Chaos in ons huis.

Nu ruim twee jaar later hebben we dat soort van een beetje onder controle. Een beetje.
Dat deel dat we niet onder controle hebben zien we niet eens meer. Zo normaal is het geworden. De heerlijke chaos van ons leven!

Maar ze was dus een paar dagen oud toen ik het las. Dat artikel. Over de stress van het hebben van drie kinderen. Beetje te laat. Niks meer aan te doen, dacht ik nog.

En ja, stress is het. Denk je net ze klaar te hebben (wat al stressen genoeg was) om op tijd de deur uit te gaan bedenkt er weer eentje dat haar luvie nog mee moet. En tja, als eentje een knuffel mee moet, dan de ander ook, en dan moet baby pop ook mee. Ow en vergeet dat ene speelgoedje niet. En voor je het doorhebt ren je weer als een kip zonder kop het huis door. Lig je half onder een bed, ren je van kamer naar kamer, dekbed optillen, misschien achter het gordijn? Is het in de wasmand beland? Om uiteindelijk te concluderen dat alle nodige knuffels al bij de voordeur lagen te wachten. Of al een tijdje bij de wasmachine liggen te wachten om gewassen te worden, want dat ongelukje die andere nacht…
En dat is dan een kleinigheidje op een hele dag met de onze drie monstertjes.

Er zijn dagen dat ik om negen uur ‘s ochtends Peter al sms om te vragen of het goed is als ik ze verkoop. (Moet je je voorstellen wat je met dat geld kan!) Gelukkig zijn er ook talloze van die andere momenten. Vol liefde en hard gelach enzo.

En nu is er vooral hoop! We zijn boordevol vertrouwen en excitement, want… (tromgeroffel) … we gaan op weg naar minder stress! Er is toch iets aan te doen…

In juni 2016 hopen we een nieuw klein bundeltje geluk en liefde in onze armen te houden in de vorm van een inieminie mensje. Een baby! Een broertje of zusje voor die drie stress veroorzakers die hier al rond hollen en nu weer smeken om mama’s aandacht.

Die ik ze nu ook snel ga geven, voor de stress en chaos nog groter wordt omdat er schilderijen naar beneden komen zetten of de een de ander een blauw oog slaat. Of er eentje, face-forward, van de schommel in de modder valt. Allemaal puur theoretische omstandigheden natuurlijk.

Er is hoop. Er is vertrouwen.
Vanaf volgend zomer zijn wij zo goed als stressvrij.

Hoe zou dat zijn?