Ow, wat zijn wij trots op onze twee Texaantjes met Amerikaans paspoort. En ja, na vijf jaar leven hier in de States zijn we allemaal wel wat geassimileert. Sterker nog, ik werd laatst door een Nederlander verteld dat mijn schrijven nog al Amerikaans was, dat ik mogelijk de afgelopen jaren beinvloed was door de cultuur. Tja, waar je mee omgaat… En wat je erin stopt…
Zelfs nuchtere, ik-blijf-rustig-mijzelf, Peter heeft hier en daar wel het een en ander Texaans opgepikt. Hij loopt nog net niet op cowboy laarzen -wat hem niet zou misstaan, I bet– maar werkt toch met enige regelmaat wat brisket naar binnen.

Het was nooit in me opgekomen om naar Texas te verhuizen. Stond nooit op mijn bucket list. Maar ik ben blij dat we het gedaan hebben. We hebben het goed hier. Ze hebben hier groene bomen (echt!) en bloemen (echt!) en niet alleen ranches, maar ook huizen (echt!). Niet iedereen is farmer of cowboy. Zelfs niet iedereen is Republican, er zijn ook mensen die niet in de olie werken en geen banden met de Bush-family hebben. Over het algemeen verplaatsen mensen zich hier per auto (en dus niet op een paard) en verder hebben onze kinderen geen geweer.
Oja, de vooroordelen komen ergens vandaan. Dus natuurlijk, als je echt wilt, kun je zonder al te veel moeite best wat leuke plaatjes schieten om die beelden te bevestigen en die cliches te laten bestaan. Op deze website is ze dat bijvoorbeeld geniaal goed gelukt.

Terwijl ik hier zo in een coffee shop (waar ze daadwerkelijk koffie schenken, het is hier tenslotte Texas) bij het raam zit te schrijven en de ene na de andere truck voorbij zie rijden, heb ik uitzicht op een bezinestation waar de prijzen weer lachwekkend laag zijn ($1.79/gallon, staat gelijk aan €o.43/liter). Ik bedenk me opnieuw hoe goed we het hier hebben. Ik durf inmiddels zelfs met enige trots te zeggen dat ik in Texas woon.

Maar toch… Soms zijn er van die momenten dat ik me schaam. Heel erg. Dat ik onderdeel ben van de Texaanse bevolking. Dat ik, misschien nergens op papier en nooit officieel, maar toch wel een klein beetje door onze twee dochters, Texaan ben. Niet een rasechte natuurlijk, verre van. Toch trek ik het mij aan. Als “Texas” door monde van bestuurders, uitspraken doet en rechtzaken aanspant om Syriers hier niet langer welkom te heten.

Nu moet je even kort iets weten over vluchtelingen (refugees) in Amerika. Amerika is dat land verweg in de oceaan. Zoals je mogelijk weet dachten ontdekkingsreizigers lange tijd dat de oceaan gewoon de andere weg was om van Europa naar Azie te komen. En per ongeluk kwamen ze in Amerika terecht. Je moet er moeite voor doen. Het is niet van het ene land naar het andere hoppen. En zoals je je kan voorstellen, een rubberbootje dat de overtocht van Turkije naar Griekenland al met enige moeite redt en waar je $2000 voor betaald voor 4 mile (!), red het natuurlijk nooit, maar dan ook nooit naar Amerika, al zou je er al die bergen geld voor hebben. We hoeven hier dus niet echt te vrezen voor een grote toeloop aan vluchtelingen op een dagelijkse basis.

Vluchtelingen hier, zijn mensen die uit hun eigen land zijn gevlucht en een tijd (gemiddeld 10+ jaar!!) in een vluchtelingenkamp in hun eigen regio hebben gewoond. De UN houdt hier toezicht op en vraagt landen om deze mensen op te vangen. (Ik heb geen precieze kennis over dit proces). Amerika accepteert 95% van de mensen waarvan de UN vraagt of de USA ze wil opvangen en verdeeld die over steden in Amerika. Dallas, in Texas, is een van de steden die veel van die vluchtelingen opvangt. Na aankomst krijgen de vluchtelingen voor een tot drie maanden geld, onderdak en hulp en moeten het daarna maar soort van zelf uitzoeken. Er zijn verschillende organisaties die inspringen om de vluchtelingen te helpen in het gat wat daarna logischer wijs ontstaat.

Maar nu mag dat dus niet meer. Als jij een Syrische vluchteling hulp biedt als organisatie in Texas kun je een rechtzaak verwachten… Ze moeten zelf maar hun rekeningen leren lezen (wat ons zelfs meer dan een jaar kostte), zelf maar engels leren, zelf ontdekken waar boodschappen gedaan moeten worden. En wie leert ze communiceren met de school van hun kinderen? Wie leert ze dat je niet in je huis niet kan koken op een vuurtje op de grond? Wie leert hun kinderen zwemmen in de pool van het appartementen complex waar ze wonen?

Ow wacht, daar hoeven we ons niet druk om te maken. Want ze zijn niet eens meer welkom in Texas! Gelukkig. Scheelt weer.

En dan is er nog die andere gelukkig. De hoop voor Amerika. Voor Texas en elke Texaan. Iets waar we trots op kunnen zijn… We hebben onze wapens nog!

Stel dat er toch zo’n Syrier de oceaan overkomt in zijn rubberbootje, ons geweldig veilige land in, dan kunnen wij als Amerikanen in ieder geval onszelf nog beschermen.

….

Ik schaam me.

Voor het gemak waarmee we ons angst aan laten jagen. Het gemak waarmee we handelen en beslissingen nemen en oordelen vellen, simpelweg omdat we kennis missen.

Ik schaam me. En heb erg veel moeite om niet aanstoot te nemen aan de onwetendheid van een deel van het bestuur van de staat Texas en een deel van de inwoners. Het is zo gemakkelijk voor me om meer en meer cynisch te worden, hoe langer ik er over denk.

Je zou denken dat het meer zou helpen om geweren te verbieden dan Syriers.
Maar tja, daar denkt niet iedereen in Amerika zo over. Het land waar sommigen, ook na de zoveelste schietpartij vorige week, nog steeds geloven dat meer geweren minder problemen opleveren.

Gelukkig kwam dit weekend ook een tegengeluid.
Maar wel helemaal uit New York.
Het zal nog wel even duren voordat we dat ook in Texas horen.

Tot die tijd hoop ik, bid ik, dat het mij lukt om alle mensen als mensen te zien en ze als mensen te behandelen. Ook als ze Syriers zijn. Of bange Texaanse bestuurders.