Weet je hoe soms een les leren heel hard kan zijn. Moeilijk enzo. Ik had het geluk om vorig jaar een les te leren die juist erg makkelijk was. En me eerlijk gezegd ook nog eens erg goed uitkwam.

Namelijk deze: dat je soms je bezoek het meest een plezier doet als je huis niet spik en span is.
Mijn doel met en voor visite (ook al denk ik er lang niet altijd zo bewust over na) is vaak om een goede tijd te hebben, elkaar op te bouwen om daarna met een verdiepte relatie weer hen uit te zwaaien.
Om dit te bereiken is het handig als je bezoek zich op zijn of haar gemak voelt. Gewaardeerd voelt. Een gelijke aan je. En vooral: dat ze vertrekken met een blijer, nog positiever beeld over zichzelf dan waar mee ze binnen kwamen.
En dat is makkelijk bereikt als je huis niet op en top in orde is. Tenminste, als je bezoek, zoals bij mij vaak het geval is, collega-mama’s zijn met zelf een of meerdere jonge kinderen.

Dus laat ik wel eens met opzet cheerios liggen onder tafel. Vaat op het aanrecht staan (vol in het zicht). Een stapel knutselwerken, inclusief alle tools die gebruikt zijn om ze te maken, laat ik uitgebreid liggen over de knutseltafel en de omliggende omgeving. Een half afgebouwde toren op de grond, met de niet gebruikte blokken ernaast. Een tuin vol modder, vieze tuinstoelen en speelgoed verspreid alsof er net een tornado langs gewaaid is. Dat soort dingen.

Natuurlijk maak ik wel even gauw de wc schoon (daarvoor heb ik altijd een pot weggooidoekjes in de badkamer staan). Ook trek ik zelf even andere kleren aan, in plaats van de mama-outfit die aan het einde van de dag onder de pindakaas en snot gesmeerd zit.

Maar in ieder geval verlaat mijn vriendin mijn huis niet met het idee dat ze een beroerde moeder is, een slechte huishoudster. Dat hun huis een zwijnenstal is vergeleken met het onze. Ik hoop zelfs dat ze het huis verlaat met het idee dat ze een keigoede moeder is die ook nog eens aan schoonmaken toekomt, want welk fatsoenlijk mens laat er nu een complete maaltijd waard aan cereal op de grond liggen?!

Precies die aanpak pas ik vandaag maar eens digitaal toe. Voor de bezoekers van onze site. Jou.
Ik zal een keer niet alle troep opruimen en het wat echtere leven laten zien. (Natuurlijk heb ik wel even de “digitale wc” schoongemaakt en “wat netjes aangetrokken” en ga ik je dus niet vertellen dat er ook wat minder ideaal gekozen woorden vielen toen het mis ging en kun je niet mijn gezicht zien in het midden van de zooi…)

Het opgeruimde en dus niet-helemaal-de-hele-waarheid-verhaal zou dit vertellen:

Heerlijke zomerpret met water, zelfgemaakte ijsjes en stoepkrijt.
Het ideale plaatje van een blijheid-vrijheid-gezinnetje. Genietend van elkaar, van de middag en de zomer.

Deze plaatjes geven je misschien een kort blijheidsgevoel omdat je je neefje ziet genieten of de dochter van je vriendin haar heerlijke missende-tand-lach naar je lacht. Maar daarna begint misschien wel dat knagerige idee: ik heb mijn kinderen deze zomer nog helemaal geen ijsjes gegeven, laat staan een zelf gemaakte! Men, ze laat haar kinderen spelen in een sproeier… Wat een heldhaftige moeder, wat een zooi geeft dat! Helemaal in combinatie met stoepkrijt! Ik doe tekort als moeder dat ik mijn kinderen dat plezier ontneem… (als zulke comparison gedachten niet in je opkomen, lees dan gewoon door uit leedvermaak en negeer verder mijn nobel doel achter deze blogpost ;))

Voor de mensen die wel eens in die vergelijkingsvalstrik vast komen te zitten is hier het meer complete verhaal bij de foto’s.

We moesten die dag om 8.30 ‘s ochtends weg. Dat is echt mega vroeg voor ons. Maar we hadden alles klaar, het was ons gelukt!! Dat er een beker melk was om gegaan en ik daarover gemopperd had vergeten we even. De kinderen in kleren, mijn tas klaar, ontbijt achter de kiezen, een hele overwinning al! Nog even gauw naar boven terwijl Boaz zo vriendelijk is te helpen en de bekers van hemzelf en de meiden in de tas te stoppen… en daarbij per ongeluk het schilderij van de kast afschuift! Drie-honderd-tachtig-duizend stukjes glas op de grond. Aaaaah!!! Het opruimen nam minstens twintig minuten in beslag… te laat!
Later die ochtend maken we het plan om een toren te bouwen tot aan het plafond. Een toren van lego. Maar al gauw onstaat er een algehele spraakverwarring, stort de toren in en liggen er als bewijs van onze veelste ambiteuze plannen alleen nog maar een mega grote hoeveelheid duplo blokjes all over the floor. Waar dan weer een kind over uitglijdt en dan weer een mama boven op gaat staan en zich zeer doet. En vier mensen die het vertikken om het op te ruimen…
Rond de lunch en quiet time heb ik twee schreeuwende meiden in huis. Wat uitloopt op een heus mama-en-kind-gevecht. Tot en met: dan zet ik je gewoon overstuur en boos in je bedje, misschien dat je dan nu eindelijk eens bedenkt dat je oud genoeg bent om er zelf uit te klimmen! Het was dus niet echt een stille en rustige quiet time, helemaal niet omdat toen de jongste eindelijk was gekalmeerd de oudsten mijn hulp nodig hadden bij, ja, waarbij eigenlijk niet. Zouden ze ooit begrijpen dat deze tijd ‘s middags bedoeld is om rust te krijgen???! 
Tja, na dit alles moet ik toch echt even afkoelen en dus beloten we de keuken in te duiken om verfrissende ijsjes te maken. Dat waren er negen geworden. Als dit niet was gebeurd….

Nadat de vloer gedweild was maar besloten de kinderen onder de sproeier verder schoon te sproeien. Hadden ze gelijk ook even wat vermaak. Wel zo handig voor een verslagen moeder die langzaam moedeloos begon te worden (een moedeloze moeder, dan hoe je dus niet veel over he…).
Dus dan krijg je allerschattigste foto’s van Boaz en Zarah die zo’n fun hebben in de sproeier… Dat ziet er allemaal wel heel gelukkig, spontaan en energiek uit. En dan die mooie foto van Zarah die haar eigen naam schrijft (wonderbaarlijk knap kan ze dat zowel recht als in spiegelbeeld kan, ik hoop dat ze die creativiteit nooit verliest!) is natuurlijk alleraardigst, maar jij ziet niet dat recht achter haar een brullend en ongelukkig kind staat. Want niet iedereen was even gelukkig. Zuslies heeft ruim een half uur lang jammerend aan me vast geklamd gezeten, omdat ze het onvoorspelbare water uit de sproeier toch niet zo leuk vond…

Je kunt je misschien voorstellen dat er toen niet zoveel meer energie zat in diegene die dit allemaal in goede banen hoorde te leiden… Maar he, want kan dat schelen, het leverde wel een paar leuke plaatjes op. De volgende keer laat ik je die ook alleen maar zien en laat ik het verder aan jou over of je besluit jezelf een complex aan te praten of jezelf een plezier te doen door te fantaseren over alle mogelijke catastrofale verhalen en drama’s die achter die allerschattigste foto’s schuilgaan.

Maar nu ik je heb laten weten dat ons leven niet altijd zo gladjes verloopt als je soms mag denken na het zien van wat fotootjes of het lezen van wat verhalen, ben ik er nu weer snel vandoor, er komt namelijk over minder dan 15 minuten visite en de tafel staat nog gedekt van het dinner, de afwas hoog opgestapeld, mijn shirt zit onder de spetters van de pastasaus en er zit er boven eentje op de wc te roepen dat er gepoept is… En tja, ik kan ze toch niet laten denken dat we een huis vol chaos hebben hier!