Heb je dat wel eens? Dat je iets gepland hebt, helemaal uitgedacht en geregeld. En het dan opeens niet door gaat. Of iets anders uitpakt. Ofzo.

Dat je drie kinderen in zwemkleren hijst, alles verzameld wat je nodig hebt (handdoeken, extra zwemluiers, gewone luier voor terugweg, zonnebrand, even tellen: 1, 2, 3 floaties, bekers, pasjes voor de toegang, wat droog goed, telefoon en dan ben ik vast nog wel wat vergeten), is de deur op slot, nog drie keer terug omdat er eentje moet plassen en de volgende wat speelgoed mee wil enzovoorst. Maar dan uiteindelijk ben je er helemaal klaar voor, iedereen in de fiets geladen, fiets je er heen…. IS HET ZWEMBAD DICHT!
Of, is het wel open, en dus springt iedereen vol enthousiasme het water in….  begint het te onweren! GAAT HET ZWEMBAD DICHT!

Dat soort dingen.

Nou moet ik eerlijk zeggen. Het overkomt me niet vaak.
Dat van het zwembad is me helaas dit jaar (in de laatste 1,5 maand) wel meerdere keren overkomen. Maar normaal gebeurd het niet heel vaak dat allerlei geplande dingen niet door gaan.

Dat komt vooral omdat ik niet zo’n planner ben.
En Peter ook niet.

Moet je je dus voorstellen hoe trots we op onszelf waren, hoe ingenomen en tevreden toen we een aantal weken geleden een tripje voor ons gezin hadden geregeld.

Naar Mexico.

Je weet wel, dat land hier net ten zuiden. Het schijnt dat het niet al te veilig is er de grens over te steken. Maar tja, soms moet je wat. Bijvoorbeeld als je huidige visa bijna verloopt. En je een nieuwe geprint moet krijgen in je paspoort op een Amerikaanse ambassade buiten de grenzen van Amerika. We hadden gedacht “even” naar Canada te reizen, maar ja, die hadden pas in Augustus tijd. Na allerlei overwegen en overdenkingen besloten we dat een bezoek aan de American Embassy in Matamoros, een Mexicaanse stad zo’n vijf en een half uur rijden hier vandaan, toch echt de beste optie was. Al gauw hadden we alles gepland. Peter deed het papier werk, regelde een hotel, een escort die ons veilig de grens over zou helpen en vervoer binnen Mexico zelf (als het niet nodig is wil je liever niet met je Amerikaanse auto rond rijden, in die grenssteden). Ik begon lijstjes te maken met wat er mee moest en had zelfs zo ver nagedacht dat de kinderen al cereal-kettingen aan het rijge waren. De nodige boodschappen had ik in huis gehaald.

En toen had Peter slecht nieuws.

Om een of andere reden waren ‘ze’ niet in staat om nieuwe visas te printen (een hardware probleem waardoor geen enkele Amerikaanse ambassade ter wereld visas printte of aanvragen afhandelde voor meer dan een week!), dus we werden geadviseerd om onze afspraak te cancellen of te verzetten.

Ik vond het eigenlijk niet zo ontzettend slecht nieuws. Ik vond het eigenlijk wel prima. Net de laatste visite uitgezwaaid. De laatste reis was ook nog niet zo lang geleden. We hadden net een heel klein beetje weer ons ritme opgepakt. Dus dat we niet de auto vol hoefden te laten en hoefden te gaan rijden vond ik wel oke.

Tot het probleem een tijdje later ook eindelijk bij mij doordrong.
De korte versie:
We hebben een visa in ons paspoort gestempeld. Die verliep op 24 juni 2015. Daarom hebben we netjes verlenging aangevraagd en die hebben we toegezegd gekregen. Tot eind November 2016. Zes jaar nadat we naar Amerika verhuisden. Want het H1B visa, dat Peter heeft, kun je maximaal zes jaar hebben. Die toezegging staat al op een formulier met nummer I94 (iedereen die in Amerika komt, op wat voor soort visa dan ook heeft zo eentje). Inmiddels zijn we dus gerustgesteld. Ook al staat er in ons paspoort dat ons visa de 24e verliep, we zijn volledig legaal in Amerika, want we hebben toestemming (en bewijs daarvan!) om tot eind 2016 te blijven.

Tenminste… Zolang we het land niet verlaten. Want als je dat doet, dan willen ze, zodra je Amerika weer in wilt, toch wel graag het visa in je paspoort zien waarop staat dat je welkom bent. I94-formulier of niet. Kan ze niet schelen.

Laat Peter nu net op 1 juli het land verlaten…

Oeps.

Op het moment dat het tot ons doordrong dat we inderdaad wel een beetje een probleem hadden, realiseerden we ook dat we het ook wel heel erg zelf gepland hadden en zelf wel even dachten te weten dit kunstje te klaren. Zo had ik bijvoorbeeld al een blog geschreven om te posten op de dag dat we met visa en al terug zouden komen rijden uit Matamoros…

Inmiddels is het twee weken later. Ons geprinte visa is dus verlopen. Nog geen nieuwe. Nog geen concrete plannen (wel allerlei ideeen). Wel iets meer info. Bijvoorbeeld dat sinds vandaag alle ambassades inmiddels weer visas verwerken.
Ook hebben we weer opnieuw mogen leren dat zelfs als we een keer heel erg ons best doen en we denken briljante en goed uitgedachte plannen te hebben dat die niet perse Gods plannen zijn. Op zich ook wel logisch. Want voor ons is een reis naar Mexico al enigszins spannend en een aardig ritje. Moet je je voorstellen dat Diegene die Texas maakte en Mexico, heel de aarde, de melkweg, de planeten en heel het heelal en alles ‘daar buiten’ wat mijn mind absoluut niet kan bevatten, die plannen hoort. Ik hoor hem rustig, hoofdschuddend en een beetje lachend zeggen: “Zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan mijn wegen jullie wegen te boven en mijn plannen jullie plannen.” Terwijl hij ons liefhebbend over de bol streelt.

Twee weken verder. Nee, we hebben geen idee wat die grootste plannen dan zijn. Ook niet hoe het precies zit om ons daaraan over te geven en ondertussen wel onze verantwoordelijkheden te nemen. Dus daar worstelen we samen mee. En ondertussen leven we verder. Leren we verder. En ergens in de komende weken hoopt in ieder geval Peter een nieuw stempeltje in zijn paspoort te krijgen, het zo ook zo sneu zijn als hij in juli in Nederland vast komt te zitten en ik hier in m’n eentje zit met de kinderen de komende anderhalf jaar. Al hoewel, we hebben al wel een mooi plekje voor hem gevonden om die tijd door te brengen…