Het was alweer even geleden. Eind mei om precies te zijn.

Misschien herinner je je de verhalen van toen nog. Dat we vol spanning elke verandering van richting van de wind live zaten te volgen, want er waren continu tornado waarschuwingen. En de beelden die ik deelde over de overstromingen…

Daarna bleef het stil. En droog. De zomer begon. Lang en warm. Zelfs vorige week waren het nog temparturen boven de 32C.

Tot donderdag.
Toen waren er wat druppels. Vrijdag een buitje of twee.
En toen kwam vrijdagnacht…

De hemel brak open. Het begon te regenen… en het stopte niet tot zondagochtend.

Dertig centimeter regen!

En wat een plezier breng je daar onze kinderen mee.
Vooral Sophie. Haar reactie was haast gelijk aan die van onze oude buurjongen, het Texaanse kind, dat voor het eerst in zijn leven sneeuw zag: “it is a miracle!”

Haar woorden: “Heel hard regen. Nat. Regen. Nat. Regen kijken.” Om na even uit het raam gekeken te hebben zich om te draaien, een lichte gloed van blijdschap op het gezicht: “In regen spelen?”