Hij is zes.

In het afgelopen jaar heeft hij twee encyclopedieën uitgelezen. Elke avond een stukje, als bedtime story. Hij vindt het heerlijk om informatie op te nemen en verwerkt het langzaam over de dagen en weken die volgen.

Rood is zijn lievelingskleur. Al vindt hij donkerblauw ook wel erg mooi.

Hij trekt zich soms even lekker alleen terug om aan zijn Lego te bouwen of te knutselen. Art. Hele stapels papier worden verknipt en met nietjes tot notebooks gemaakt, voor iedereen in zijn familie eentje. En voor al zijn klasgenootjes. Of hij schrijft een brief aan zijn zus.

Hij wil niemand buiten sluiten en probeert voor iedereen een vriend te zijn. Vooral bij de meiden is hij geliefd. Zelf geeft hij ook de voorkeur aan spelen met hen, “ik vind meisjes gewoon leuker”.
Dat levert een groot verjaardagsfeest op met veel visite en nog meer cadeau’s.

Wij riepen gister bijna hopeloos uit: “Wat moeten wij je dan nog geven. Je hebt nu echt alles al.” Waarop onze liefste zoon en adorable broer dan antwoord: “ik weet al wat ik nog wil… jullie.”

En dus vieren we vandaag groot feest. Wij samen. Met hem. Om hem.

Om de jongen die zo houdt van ons. Van zijn zussen. Van mensen om hem heen. En af en toe even alleen zijn. Van leren en ontdekken. Van God en de bijbel. Van creeeren en bouwen. Van op de trampoline springen en TV kijken. Van appeltaart en wraps. Ow, en van cadeau’s krijgen.

Dus vlak voor het naar bed gaan, op de avond voor zijn verjaardag komt hij nog even terug op ons gesprek eerder die dag. Hij weet nu wat hij echt nog wil voor zijn verjaardag.

Een nieuwe encyclopedie.

“Want ik wil zo graag nog veel meer leren.”

We gaan opweg. Naar een nieuw jaar. Vol nieuwe dingen om te leren. Voor Boaz. En wij met hem.

Wat een feest!