Je weet wel, zo’n dag…
…dat je al een half uur in door de stromende regen fietst, met tegenwind natuurlijk, en je dan ook nog eens een lekke band krijgt.
…dat je net een enorme berg muffins gebakken hebt voor een minstens een week ontbijt bij elkaar. Om er dan achter te komen dat ze niet te eten zijn omdat je een nogal belangrijk ingredient vergeten bent.

Gewoon, zo’n dag die niet helemaal lekker loopt.

Van de week hadden we er zo eentje.
Zo’n dag dat ik om negen uur ‘s ochtends al aan Peter vroeg (die op kantoor net zo’n dag zat te hebben) of het oke was als ik de kinderen verkocht aan een voorbijkomende gek die er geld voor wilde bieden (ik hoorde laatst iemand zeggen dat opa/oma worden de beloning is die je krijgt voor het niet verkopen van je kinderen op marktplaats…).  Zo’n dag na nachten van niet zoveel slaap door een ziek kindje. Zo’n dag waarop je diegene aan de andere kant van de telefoonlijn niet kan verstaan omdat de kinderen te hard vechten over waar de stoel precies moet staan of wie de cd mag aanzetten of wie op welke stukje van de bank mag zitten. Ofzo. Om dan ook nog te constateren dat de diamant uit m’n trouwring is verdwenen…

Tja.
En precies op die dag besloten we dat het misschien toch wel even tijd werd om met Sophie naar de dokter te gaan. Het was inmiddels dag 4 met koorts, ‘s ochtends wakker worden met 40.3C, das toch wel beetje zot.

Met verlangen dacht ik terug aan ons huisje op de Waterstraat, waar de dokter op loopafstand was. Maar nee, we wonen tegenwoordig een paar straten verderop. Dus halverwege de middagdut, die ze eindelijk lekker lag te slapen, trok ik onze zieke Sophie uit haar bedje. Bond haar vast in de auto en reed haar bijna twintig minuten lang over de wegen in Austin. Broer en zus waren natuurlijk ook mee. Dus in de wachtkamer lazen we samen een boekje. Eenmaal binnen werd ze eerst gewogen en temperatuur gemeten (standaard, maakt niet uit waarvoor je komt). “98F” zegt de assistent zonder verder opkijken. “Wat?” “98F (36.7C), ze heeft geen koorts.” Wat in vredesnaam doe ik hier dan???

Meer dan een uur (en een grieptest, constatering van oorontsteking, een x-ray, een zuurstoftest en een voorschrift voor een antibioticakuur) later staan we weer buiten,

Ja, zo’n dag. Misschien had ik het aan kunnen zien komen. Maar die X-ray, dat was echt de druppel, het was als de lekke band na de regenbui, de ontdekking van het vergeten ingredient na uren hard bakwerk.
Online vond ik een plaatje van een ander kind die op een zelfde manier rontgefoto’s kreeg.

Het was gewoonweg traumatiserend voor haar en mij. ‘s Nachts werd Sophie, badend in het zweet (ok, das lichtelijk overdreven, ze had namelijk nogal ondertemperatuur op dit punt) hard huilend, met gespannen vuistjes wakker. Ik ben er bijna zeker van dat ze een droom had ze weer opgelsoten in dat enge ding zat. Hard en paniekerig “mama, mama. mama” schreeuwend.

Maar goed, Al die actie, al die dingen, al dat trauma om te constateren dat ze geen griep, geen longonsteking, geen tekort aan zuurstof heeft. Alleen maar een lichte ooronsteking en koorts voor een heel aantal dagen. Genoeg voor de dokter om zich zorgen over te maken.

Niet genoeg voor mij. Want echt. Ik was het haast vergeten. Dat het ‘zo’n dag’ was. Maar op de terugweg, van dat uitvoerige doktersbezoek, zat onze lieve, kleine, zieke, zwakke Sophie te kletsen en te wijzen en blij te doen. Terwijl vrolijke, energieke, spring-in-het-veld Zarah als een ziek vogeltje wegzakte en in slaap viel…

Je weet wel. Zo’n dag.