Deze blogpost is eigenlijk vooral voor mezelf.
Het is weer zo’n middag. De middagdut is gigantisch aan het mislukken. Boaz is niet tevreden met de geboden opties voor zijn uurtje rust en Zarah maakt het helemaal bont. Huilen, roepen, haar kamer afkomen, of nog erger, minuten lang achter elkaar haar kamerdeur open en dichtdoen, open, dicht, open, dicht. Ze is boos, ze wil bij haar “vriendje Boaz” zijn, ze wil een schone luier, een slok water, een andere knuffel en vast nog veel meer dingen.

Ik geef het op. Moedeloos zak ik op m’n bed neer. Wie weet, als ik heel rustig blijf liggen, gelooft ze zo dat ik slaap en laat ze me tien minuten met rust….

Tot die tijd troost ik mezelf met al die beelden in m’n hoofd, van al die keren dat het wel lukte. Dat ze het won van de rusteloosheid in haar lijf. Dat ze na lang vechten tot rust kwam, soms zelfs zo erg dat ze haast niet meer wakker te krijgen was. Van al die keren dat ik naast haar heb gestaan en naar haar keek als ze daar heerlijk lag te slapen. Die enkele keer dat ik haar ontspannen lijfje tilde van de autostoel naar haar bed of zelfs in de winkelkar.

En ach, ik dacht dat jullie het misschien wel konden waarderen als ik een aantal van die beelden met jullie deelde.

Al heb je vannacht een uurtje minder, toch wens ik je een rustvolle tijd. Welterusten!