Het begon een paar maand geleden.
Zodra de pan op tafel kwam riep Boaz: Lust ik niet. Om dan, met gezonde tegenzin, zijn hele bord leeg te eten. Soms veranderde hij zelfs na een paar happen van mening en besloot dat het toch eigenlijk best lekker was.

‘Lust ik niet’ is niet de meest bemoedigende opmerking die je kan krijgen als je je net weer hebt lopen uitsloven in de keuken, maar ach, het ging nog wel. En, zo redeneerde ik, het zal wel een leeftijds-dingetje zijn. Gaat vanzelf weer over.

Dat ging het ook.
Maar er voor in de plaats kwam iets ergers. Een welgemeend zeuren. Klagen. Mopperen. Jammeren. Over elke maaltijd. Elk hapje. Elk ingredient.

Behalve als het om appels ging.
Wat wil je eten? Appel.
Wat voor een muffins wil je? Appel.
Wat wil je op je pizza? Appel.

Daarnaast waren er nog een aantal dingen die “wel goed” of op z’n minst “redelijk eetbaar” werden gelabelt. Maar ook dat werd elke dag minder. Inmiddels is het enige acceptable dinner, in Boaz z’n ogen, vissticks.

Elke dag dat zijn geweeklaag erger werd, werd mijn gelatenheid wat minder.
Bij de zoveelste jammerklacht stelde ik Boaz voor om dan zijn eten te laten staan en een week lang alleen vissticks te eten. Maar nee, dat ging hem toch net iets te ver.

Tot gister.
Op zijn bord lag nog een paar happen rijst. Maar Boaz vertikte het om ze te eten. Elk mens snapt toch dat het regelrechte kindermishandeling is als hij dat moest eten? Hij wilde meer vissticks.

Oh, want je lust alleen vissticks?
Ja, en appel en aardbei.
Oke, wat dacht je van een week lang alleen vissticks, appel en aardbei?
Nee, tien dagen.
Prima, tien dagen.

En dus eet Boaz vissticks, appel en aardbei. Voor ontbijt, voor lunch, voor dinner, voor snack. Vissticks, appel en aardbei.

Toen ik vanochtend, via sms, een vriendin van dit plan op de hoogte stelde, reageerde ze met: Haha, Good luck with that! I will say a prayer for you 🙂
Ik was er van overtuigd dat ik dat nodig had…

Maar so far, so good. Verbazingwekkend!
Voor het slapen gaan gister hield hij negen vingers op tegen Peter. Zoveel dagen nog alleen vissticks, appel en aardbei.
Vanochtend na het ontbijt -ja, inderdaad met vissticks, appel en (diepvries!) aardbei-, wilde hij God danken voor de chocola die we van de week op een Valentijnsfeestje hadden gewonnen. Ik legde hem uit dat hij er niet van mocht eten. Nee, dat weet ik, maar over acht dagen wel weer. Geen gemopper, geen geklaag, geen gemekker.
In de winkel zag hij kaas. Of we dat konden kopen. Ik legde hem nog maar eens uit dat het visstick, appel of aardbei is. Dat snapte hij helemaal, maar we kunnen het toch voor Zarah meenemen?

Het lijkt erop dat hij deze uitdaging heeft aangenomen en in zijn hoofd heeft gehaald het vol te houden tot het einde. Of hij er ook van opsteekt dat je op vissticks, appel en aardbei misschien niet kan leven en we hem daarom wel eens wat anders voor zetten…? Of er straks ook minder gezeurd en negatief uitgelaten wordt over het eten? Hoelang blijft hij zo optimistisch en vastberaden? Wanneer komt de meltdown omdat Zarah wel dat ene lekkere kan eten. Of omdat zelfs vissticks, appel en aardbei op een gegeven moment gaan vervelen…

Maar mij zul je niet horen klagen: hij heeft nog nooit zo snel en zo vol genot z’n bord leeg gegeten als de afgelopen twee maaltijden.

Wordt vervolgd!