Zoals ik in de vorige blog al vertelde was de dokter dus ongerust.
De dag na het doktersbezoek waarover ik je vertelde belde ze dan ook. Vanaf haar huis. Op haar vrije dag. Om even te checken. Te horen hoe het met Sophie ging.

Inmiddels was Sophie wat actiever. Ze at en dronk weer net wat meer. Maar nog steeds erg moe en hangerig. Als je haar optilde (lopen deed ze nog niet echt weer) legde ze haar hoofd gelijk tegen je schouder. Maar ze begon weer te wijzen en te ‘vertellen’ wat ze wilde. Er zat zeker wat vooruitgang in. Al was haar temperatuur wel wat raar. Inmiddels had ze moeite met zichzelf warm genoeg te houden. Hoger dan 36C kwam ze niet. Dat laatste was eigenlijk het enige wat ik wat vreemd en zorgelijk vond (al hoewel, een slaap tekort en weinig eten en ik zou het ook koud hebben). Verder geloofde ik het wel. Dokter niet zo. Het leek haar toch het beste als we weer even langs kwamen. Ze maakte een afspraak voor Sophie bij de dichtsbijzijnde dokterskliniek om 15.15. Dit keer dropte ik de andere twee even bij de buurvrouw af met de mededeling dat ik over een uurtje wel weer terug was.

Dat uurtje werden er zo ongeveer drie.
Bij binnenkomst vond deze dokter het maar onzin dat ik kwam. Geen koorts, geen ondertemperatuur meer (het was daar zo enorm heet binnen dat als ze daar nog ondertemperatuur had weten te houden ze echt gelijk opgenomen had moeten worden), verder reageerde ze ook normaal. Wat of ik kwam doen… Dus legde ik snel uit dat ik door de dokter gestuurd was.
Als laatste, voor ze het opgaf en me weer naar huis stuurde, wilde ze nog wel even haar oxygen level testen. En dat is waar het mis ging…

Lang verhaal kort: ik heb haar uit het ziekenhuis weten te houden door de dokters te verzekeren dat ze al een stuk beter was dan de dag ervoor, dat we het zagen zitten om de ademhalingsmedicijnen die ze nodig had zelf thuis te geven en dat ik de volgende dag langs zou komen voor controle. En de nummertjes hielpen ook een handje door net iets naar de positievere kant te schommelen na wat medicatie.

Inmiddels is het een paar dagen later. Haar oxygen level is nog steeds te laag. Maar niemand lijkt daar last van te hebben. Inclusief de dokter die inmiddels zegt dat nog wel even een paar dagen tot weken zo blijft. Als de toestand (=hoesten, koorts, ademhalingsproblemen, etc) verergeren dan mogen we terugkomen en krijgt ze steroids. Tot die tijd vond moeders (en dokter uiteindelijk ook) het genoeg zo.

Dit hele verhaal als achtergrond om je te vertellen over de spagaat die we regelmatig ervaren. De spagaat tussen Nederlandse nuchterheid en de schatten van de Amerikaanse cultuur.
Dit keer de spagaat tussen de voorzichtigheid, betrokkenheid van Amerikaanse dokters, mogelijk vanwege hun angst voor een rechtzaak als ze iets over het hoofd hebben gezien en onze verantwoordelijkheid voor onze kinderen waarin we nogal nuchter zijn, maar niet de child protective service over ons heen willen.

Toen de vriendelijke dokter -op haar vrije dag nota bene!- belde om te checken, was dat omdat ze echt bezorgd was? “Sophie is maar klein, 18 maanden nog maar en dan al 4 tot 5 dagen koorts en andere ziekte verschijnselen…” Of was het meer omdat ze ‘s nachts wakker had gelegen, bang dat ze een signaal gemist had en niet straks het verwijt (en de lawsuit) wilde?
Toen ik, op haar aanraadden, op de tweede (en later derde en vierde) achtereen volgende dag naar de dokter ging, was dat omdat ik me zorgen maakte? Omdat ik dacht dat Sophie echt zo ziek was en het nodig had? Of vond ik het allemaal overdreven die waakzaamheid, vond ik het meer dan normaal dat op deze aarde kinderen soms een paar dagen ziek zijn en ging ik puur naar de dokter omdat wij niet gezien wilden worden als een zwaar onverantwoordelijke ouders die hun zieke kind verwaarlozen?

We hebben inmiddels geleerd dat het mooi is om een andere cultuur te leren kennen. Dat het idealistisch en onmogelijk is om aan je eigen vast te houden terwijl je je volledig onderdompeld in de ander.
Soms moet je gewoon even wat opgeven. Voor mij was dat deze week:
1) tijd, 4x in 4 dagen naar de dokter
2) geld, ondanks verzekeringen zijn deze bezoekjes alles behalve gratis
3) wat van mijn nuchterheid en trots, die heb ik ingeruild voor een realitischer meedoen aan Amerikaanse opvoedingsgewoonten

Het is een spagaat. Dat wikken en wegen tussen twee culturen. Het leven in de een, maar een voortvloeisel zijn van het ander.
Het is een spagaat. Die soms wat oncomfortable voelt.
Maar het meeste van de tijd hebben we het niet eens door. En laten wij ons als echte Hollandsers, die verlangend uit zien naar een echte boterham met goede kaas of een beschuit met hagelslag, omarmen door de Amerikaanse cultuur all around us.
Tot dat het weer eens botst en we keuzes moeten maken. We het gevoel hebben dat er aan beide kanten getrokken wordt. Dan beseffen we opeens weer even dat we leven in het midden van die spagaat.

Maar heus… Een X-ray, smerige antibiotica kuur, oxygen testen , ademhalingsbehandelingen en daar boven op ook nog eens drie inentingen. Vergeleken bij het leven van een 18 maanden jonge zieke lieve meid stelt die cultuur-spagaat echt helemaal niets voor.