Op de voorkant staat een foto van een prefect gezinnetje in een blinkend witte keuken. Mama is net gekleed, haar haren keurig gekapt en in model, papa duidelijk in een vrolijke converstatie met zijn jongste telg, een baby. Terwijl de wat oudere dochter in de pannen vol gezond en verantwoord eten roert. Allen zijn gekleed in kleren in wit en grijstinten. Geen spetter of vlek te vinden. Een heerlijk familie tafereel. Een zwaar onrealitisch familietafereel! Tenminste… in mijn wereld.

In Nederland had ik een geweldige keuken, ik vond het heerlijk om daar tijd door te brengen. Of om naar de markt te gaan om groente en dergelijke te kopen. Om lekker (uitgebreid) te koken. Nieuwe dingen te proberen. Probeerde redelijk gezond te eten en inkopen te doen. Toen we ruim drie jaar geleden naar Amerika vertrokken stelde ik me voor dat ik gewoon verder zou gaan waar ik gebleven was…

Toen we hier naar huizen keken was een van mijn vereisten een gasfornuis dat ook daadwerkelijk op gas werkte. Ik kreeg een MEGA keuken (die overigens absoluut niet kon tippen aan onze keuken in Nederland). Ik keek Amerikaanse kookprogramma’s om de eetcultuur hier te leren kennen en heb zelfs twee open dagen bezocht voor een culinaire opleiding….
Maar verder dan dat kwam het niet. Sterker nog, ik zette enorme stappen terug.

Het duurde eerst maanden voor ik goed en wel gewend was aan boodschappen doen in de mega supermarkt en om te kunnen werken zonder sommige van de voor mij bekende ingredienten en ik ben nog steeds geen fan van de farmers markets hier. Ik was druk bezig met een nieuw leven hier op te bouwen. Daarbij kwam dat er inmiddels een tweede kind op komst was en later zelfs een derde. Niet echt een tijd waarin ik me verdiepte in eten, koken enz. Als er elke avond een (warme) maaltijd op tafel staat is dat al een overwinning opzich toch?

Noem me naief, maar het duurde tijden dat ik realiseerde dat Amerikaans eten over het algemeen ongezonder is.
En nee, dan doel ik niet op de saus die je in het restaurant geserveerd krijgt, waar gegarandeerd een halve stick boter in zit. Nee, dan heb ik het gewoon over de melk bijvoorbeeld. Daar zit namelijk allerlei troep in. Zoals de groeihormonen die aan de koeien worden gevoerd. In Nederland zal je dit niet tegenkomen omdat het simpelweg verboden is. Zodra we daar achter kwamen stapten we over op organische melk. Simpel.
Maar dan ben je er nog niet. Kennen we in Nederland bijvoorbeeld de E-nummers. Een deel daarvan is niks mis mee, een ander deel misschien lichtelijk ongezond. Ik was, weer naief waarschijnlijk, er vanuit gegaan dat de Yellow-5 enz. die hier netjes vermeld staan het zelfde was als die E-nummers. Nope… Ook die schijnen toch iets schadelijker te zijn.
Boaz heeft in zijn eerste jaar (in NL) van ons weinig tot geen suiker of ander zoetstoffen gehad. Nu wil ik m’n kinderen helemaal niet suikervrij opvoeden ofzo, maar een beetje opletten kan geen kwaad, dacht ik. Dus ging ik hier op zoek naar o.a. suikervrije jam en dat soort dingen. Maar na een keer was ik daarvan afgestapt: Stoppen ze er geen suiker in, maar wel een overdosis aspartaam…. Zucht! Inmiddels heb ik geleerd (ja, ik ben een langzame leerder, maar zoals ik al zei: overleven met twee jonge kids had even prioriteit boven etiketten leren lezen) dat je moet gaan voor de “no sugar added”-artikelen in plaats van de “sugar free”.
Als je hier appelsap koopt moet je goed opletten. Want naast de appelsap gemaakt van alleen appels, staat in precies dezelfde verpakking de appelsap met alle mogelijke onnodige toevoegingen die het accuut ongezond maken.
Ook de ‘plain’ yoghurt bleek niet helemaal plain. Ja, zei m’n buurvrouw, want ik wil het wel gezoet. Euhm, er zelf een schepje suiker of honing in doen is ook een optie, toch?
Nog een laatste extreem voorbeeld van het verschil in eten kopen hier of in Nederland. Ik hoorde het “gerucht” dat er een groep melkboeren aan het lobbyen is bij de overheid om toestemming te krijgen om aspartaam aan de melk toe te voegen zonder dat op de verpakking te hoeven melden… Auch!
En dan hebben we het nog niet gehad over alle rare processen die allerlei ingredienten en brouwsel doormaken.

Misschien dat je begrijpt dat ik “processed food” dus niet echt meer vertrouw. Nu ben ik niet zo dat ik daarom alles maar organisch koop en from scratch maak (zo geheten real food). Dat gaat me iets te ver. Maar het heeft wel mijn interresse gewekt. En nu we inmiddels ook aardig ‘ingeburgerd’ zijn hier heb ik ook weer wat meer energie en verlangen om lekker te koken en te bakken. Daarom besteed ik zo nu en dan mijn ‘middagdutjes tijd’ aan het lezen van kookboeken (als ik niet zoals nu een blog aan het typen ben, toch even wat slaap mee pik of de hele tijd alsnog met kids bezig ben) die ik bij de bieb haal.
Op dit moment heb ik er bijvoorbeeld eentje in huis van de la leche league, eentje van de naptime chef en eentje over allergie vrij koken. Vooral die tweede is overigens niks gezonds aan hoor, haar ‘dirty blondies’ vielen zeker in de smaak bij een aantal mannen tijdens een verhuizing vorige week (iets met veel boter, suiker en chocola ;)).

Maar goed, ik ben dus steeds (zelfs extra gemotiveerd door Peter en dat zegt wat!) meer aan het nadenken over eten en wat ik mijn man en kinderen eigenlijk allemaal voer.

Naast boeken over eten lees ik daarover ook nog wel eens wat online. Maar dan krijg je dus dingen voorgeschoteld zoals de voorkant van dat boek wat ik in de inleiding beschreef. Perfecte plaatjes.
Mensen die alles zelf maken, alles! Behalve dan de eieren, die halen ze bij de kippen die ze in hun tuin houden. En oja, hun keuken ziet er spik en span uit!
Of de informatie over het verschil tussen koken met olie en met boter en wat dan gezonder is. Gevolgd door een half wetenschappelijke discussie die zo ellenlang is dat ik je daar een half jaar aan moet besteden om de conclusie te kunnen snappen. Nog niet gesproken over welke bloem en ander meel je dan moet gebruiken. En dan de vele informatie over de verschillende zoetstoffen nog daargelaten.
De schrijfsters (want meestal zijn het vrouwen, waarvan het merendeel moeder) van de blogs maken elk ontbijt, lunch en avondeten zelf, elk onderdeel ervan! Niks geen store brought stuff, en een fast food maaltijd zal er bij deze gezinnen ook wel niet inzitten. Ondertussen schrijven ze dus er ook nog elke dag een blog over, reageren ze op alle reacties op hun blog, voeden ze hun kinderen op en scholen ze hen, staan ze klaar voor hun man, verzorgen ze de buurvrouw, naaien ze hun eigen kleren, maken hun eigen kerst cadeau’s en hebben een baan (vanuit huis, wat met kleine kinderen, zo waar nog onmogelijker is dan buitenshuis volgens mij). Waarschijnlijk re-modellen ze hun huis ook wekelijks.

Echt, willen ze ons dan niet aan het gezond eten?
Ik word door zulke verhalen, zulke ‘perfecte-mama, perfecte gezin’ schilderijen tenminste zwaar ontmoedigd.

Gelukkig kwam ik online een lieve en vriendelijke mevrouw tegen. Zij wilde graag het beeld onderuit halen wat we allemaal van bloggers hebben: nee, ook bloggers hebben geen perfect leven. Ook bij hen gaat er regelmatig iets mis. Ook zij zijn maar mensen. Gewone aardse mama’s.
En dus beloofde ze voor een tijdje elke dag een foto te posten om daarvoor bewijs uit haar eigen leven aan te dragen.
Dag 1 tot 3 ging het prima. Zo vond ze een minstens week oude, vieze luier ergens achter een kast. Gingen er op een dag drie bekers drinken om en dat soort allerdaagse dingen.
Maar vanaf dag 4 ging het bergafwaarts en in plaats van het beeld van perfecte bloggers onderuit halen bevestigde ze het zelfs. Zo kwam ze met een foto van zichzelf in een wit shirt met een klein vlekje erop. Van de homemade vanilla. Zo was ze naar de winkel gegaan. Sorry hoor, maar homemade vanilla en met een klein vlekje in je shirt naar de winkel valt bij mij onder perfecte mama! Ik ga zelf altijd voor de ‘stink test’. Ruikt m’n kleding nog niet te bedorven van de melk-spuugvlekken dan kan het nog wel mee, toch?

Toen laatst een werkende vriendin me mailde: “mama-dag vandaag, niet zo druk alleen maar de hele beneden verdieping opruimen en hele huis stofzuigen en dweilen“, viel ik bijna van mn kruk. Niet zo druk? Stofzuigen, dweilen, de beneden verdieping opruimen. Dat klinkt voor mij als een week taak… Ik betwijfel zelfs of mijn kinderen weten wat een stofzuiger of een dweil is, zo vaak neem ik die dingen ter hand.

Zo heeft dus iedere mama (of papa) haar geheim om het vol te houden.
-Al betwijfel ik dat bij deze good looking mevrouw die haar 8 (!!!) zonen home-schooled.-

Wat dat betreft geloof ik dat ik het eigenlijk perfect volgens het boekje doe! Zo had ik laatst in drie dagen tijd drie keer mijn buurvrouw nodig. De eerste dag omdat ik opeens zonder luiers voor Sophie zat terwijl we visite hadden (hoe kan het dat die dingen altijd opeens op zijn, je zou toch denken dat het heel geleidelijk zou gaan en je het dus van verre ziet aankomen), de volgende dag had ik een taart gebakken en wilde ik m’n te kort aan aandacht voor de kids goedmaken door met ze naar de playscape te gaan. Maar tja, toen was ik dus wel vergeten dat er nog een taart in de oven stond… Die de buurvrouw toen voor me heeft uitgehaald, zodat ‘ie niet helemaal verbrandde.  De dag erna had een van de kinderen medicijnen nodig na een inenting en natuurlijk is familie Vreugdenhil zo voorbereid dat we dat soort dingen dus niet in huis hebben, gelukkig de over georganiseerde en voorbereide mama van de overkant wel.
Ondertussen denkt deze buurvrouw overigens wel dat ik een zo goed als perfect-mama ben omdat ik tijd maakte om visite te hebben, een taart bakte (eentje waarover ze smste: wow, this is heaven. This cake is so good that D is having an heart attack over it! When are you opening a bakery?) en ook nog eens met drie kinderen tegelijk naar een dokters afspraak ging.
Toen ik op vrijdag (die laatste lange dag voor weekend, waarop elke stay-at-home-mom de uren aftelt en gaat voor pizza-dinner!) ook nog eens met m’n kids in de trein naar downtown ging, als uitje, klonk het in haar oren helemaal als perfect.
Mijn geheim : de schoonmaakster liep zich uit te sloven in mijn huis, dus tja, ik moest het huis wel uit 🙂

Ik ben eigenlijk best heel tevreden om zo’n perfecte mama te zijn.
En oja, m’n kids zitten nu voor de TV, zodat ik eindelijk deze blog kon aftypen waar ik begin Augustus 2013 al mee begon 😉

Wat is een van jouw geheimen om je perfecte ‘ik’ te laten bestaan voor de buitenwereld?

* Tweederde van de 25 hoofdstukken gaat over schoonmaken. Dat baart mij pas zorgen! Helemaal omdat direct na het deel wat ik citeerde de schrijfster zegt: “Ik ontdekte dat de eigenlijke vraag is: stellen we de juiste prioriteiten?” Kan me dus niet voorstellen dat tweederde van je prioriteiten en dus tijd, energie en schrijven richting schoonmaken gaat!
Wil je een frisse kijk op je eigen prioriteiten dan is het misschien tijd voor de half jaarlijkse evaluatie zoals deze vrouwen deden.