Op zaterdagmiddag komt Peter met Boaz en Zarah terug van een paar uurtjes weg.
“We zijn naar de winkel geweest!” verteld Boaz vrolijk. “We hebben appels gekocht en geen machine.” Zarah die best bereid haar mond te houden (of op z’n minst te proberen voor twee minuten), maar liegen geen optie vindt raakt in de war: “We hebben wel een machine gekocht!” zegt ze verontwaardigd. “Neeuh!” gooit Boaz er tegenin, “we hebben géén machine gekocht!” Hij kijkt Zarah met een boze blik in z’n ogen aan. Die daarvan in paniek raakt en half huilend uitroept: “Jawéhel!”
Peter komt hen te hulp en uiteindelijk is het vrij snel, op fluistertoon, allemaal uitgesproken. Het is me duidelijk, ze hebben een geheimpje. Niet zo geheim meer geheimpje…

Nog geen tien minuten later komt Zarah vragen of ze me dan nu de tekening mag geven…
Toch lastig hoor. Nog geen twee uur geleden hebben zij en Boaz bij Peter op kantoor een tekening zitten maken. Peter moest daar even zijn voor wat klusjes, perfecte tijd dus om in het geheim de kinderen wat te laten maken voor moederdag. Maar een hele nacht wachten tot je de tekening mag geven, dat is wel heel lang! En dus hangen er op zaterdagmiddag al twee half-afgemaakte “happy mother’s day-tekeningen” aan de kast.

Als ik Boaz ‘s avonds naar bed breng wens ik hem welterusten en zeg: “See you tomorrow, bright and early!” “Wat zeg je, mam?” “Dat ik je morgenvroeg weer zie, als we lekker zijn uitgerust,” vertel ik hem. Dom, want hij vroeg natuurlijk niet om een uitleg of vertaling, hij wilde alleen even checken of ik wel wist wat er de bedoeling was. En aangezien hij er nu nog niet zeker van is verteld hij het me maar even duidelijk: “Jij moet morgen lang slapen en dan gaan wij stiekem naar beneden,” zegt hij beslist. Prima, zo doen we het.

De volgende ochtend komen Boaz en Zarah samen onze kamer opgelopen, tussen hen in een mega doos, een machine! (Ja, inderdaad, deze moeder kreeg een keukenmachine voor moederdag, papa had er heus over nagedacht dat je een moeder natuurlijk nooit huishoudspullen mag geven voor moederdag, maar tja, ze vindt het zo leuk… so blame it on me, not on him). Allebei wensen ze me happy mother’s day en vragen daarna of ze alsjeblieft een hapje mogen van het ontbijt wat Peter voor me had binnen gedragen.
Boaz snapt nog niet zo goed wat hij er nu mee moet, zo’n moederdag. Het is een speciale dag, zover gaat zijn begrip, maar wat er nu precies is en wat je er mee moet..? Dus voor de zekerheid vraagt hij of er nog iets is dat hij tegen me hoort te zeggen.

Als ik aangekleed ben vraagt hij: “Zijn dat je happy mother’s day-kleren?”. Daarna vraagt hij zich af of ik ze dan alleen vandaag aan doe of ook op andere dagen. “Ik vind ze een beetje mooi.”

Ook als we uit de kerk komen blijkt dat hij nog steeds niet helemaal begrijpt wat hij er nu mee moet, zo’n moederdag. Zijn vriend komt langslopen, blij en heel attent roept Boaz: “Hi R. Happy Mother’s day!”

‘s Avonds verteld Boaz me: “Mam, je mag vandaag niet te hard werken.” Ik stel hem voor dat hij me dan even helpt in de keuken. Maar daar heeft hij geen zin in, hij doet liever een spelletje. “Maar wie moet er dan de keuken doen? Want jij zegt dat ik niet hard mag werken”, breng ik er tegen in. “Je mag niet hard werken,” en bij wijze van uitleg voegt hij toe: “niet snel.” Hij haalt even adem, kijkt me aan en zegt vol liefde: “Je moet het gewoon langzaam doen!”