Acht maaltijden.
Acht keer vissticks opwarmen in de magnetron (ja, denk maar niet dat ik de oven elke keer ging opwarmen daarvoor!), appels snijden, aardbeitjes in stukken.
Acht keer at Boaz met veel plezier en in een rot-tempo zijn bord leeg.

Elke dag hadden we er wel een paar gesprekken over. Over waarom hij vissticks at en of hij niet liever weer alles wilde eten.
Minstens drie keer per dag moest hij zijn tandenpoetsen, want men, wat gaat dat meuren!
Elke ochtend kwam ik half kokhalzend bij de magnetron vandaan met een bordje stomende sticks. Jakkes! Vissticks als ontbijt…

Vrijdagavond. Bij het naar bed gaan praat ik voor de zoveelste keer met Boaz over het eten. Hij zegt dat als er voortaan iets is wat hij niet zo lekker vindt dat hij het zal proeven en dan vanzelf wel lekker gaat vinden. Wat een inzicht! Peter en ik kijken elkaar vol blijdschap aan! Zouden we echt van die stomme vissticks af zijn? Voor de zekerheid vraag ik Boaz nog even: “Dus vanaf morgen eet je weer alles?” Waarop hij me aankijkt alsof ik net een fatamorgana heb gezien, waar heeft dat mens het nu weer over? “Nee, gewoon alleen vissticks, appel en aardbei.”
Oja, gewoon. Dat was ik alweer vergeten. Voor jou is dat heel gewoon.

Zaterdagochtend probeer ik het opnieuw. Als ik Zarah nou aanpraat dat ze poffertjes wil, dan draait Boaz vast ook wel bij… Helaas snapt dochterlief niet de urgentie van deze zaak en heeft liever een boterham met pasta. Tja.

Boaz z’n humeur wordt er inmiddels ook niet echt beter op. Er wordt niet meer geklaagd over eten (wat valt er te zeuren over vissticks, appel en aardbei?), maar over elk ander onderdeel van onze dag, ons leven wordt gemopperd.
Na de lunch blijft Boaz zeggen dat hij zo’n honger heeft. Ik vertik het om nog meer vissticks voor hem te gaan verwarmen. Dus geven we hem nog maar eens een lesje. Eten doe je om goed te kunnen functioneren. Als je een lege maag hebt is dat lastiger. Vissticks, appel en aardbei zijn overduidelijk niet genoeg om je maag te vullen…

En dan gooien we een volgende truc in de strijd.
Wij willen vanavond graag uiteten. Rot voor jou. Jij kunt dan niets eten.
“Maar ik wil dan frietjes.”
“Is dat visstick, appel of aardbei?”
….

Na acht maaltijden en een niet te tellen aantal gesprekken is het eindelijk zo ver! Boaz zwicht!!

Maar al bij het eerste het beste eet moment gaat het mis.
Boaz wil geen muffin voor snack. Z’n ouders geven hem geen fruit… (toch vreemd, want zoveel fruit heeft hij toch niet gehad in de afgelopen drie dagen, maar gemiddeld 2,5 appel per dag en weet-ik-hoeveel aardbeien).
We leggen het nog maar eens uit. Of alleen vissticks, appel en aardbei of zonder mopperen alles eten wat we je geven. En oja, we gaan vanavond naar het ‘vissen-restaurant’*.
Met een verslagen gezicht en hangende schouders geeft Boaz zich dit keer echt over.

Inmiddels is het een paar dagen later.
Ik kan je verzekeren: qua eten hebben we nog nooit zo’n voorbeeldige jongen gehad. Komt er iets op z’n bord wat hij niet lust of kent dan kijkt hij er een beetje bedrempeld na, probeert het en zegt: “Deze vind ik minder lekker.” Om vervolgens zijn bord leeg te eten.
Deze vind ik minder lekker… Werkelijk, ik wist niet dat zulke zinnen als muziek in de oren konden klinken. Maar heus, dat doen ze!
Als er wel een piep, zeur of mopper uit z’n mond komt hoeven we alleen maar even te herinneren: wat doen we niet over eten? “Mopperen,” wordt er dan braaf geantwoord. En, wonderbaarlijk, daarmee stopt tot op heden het geklaag dan ook.

Missie geslaagd!

Ik was aan het denken voor een mooi einde van dit redelijk zakelijke verslag. Al verschillende dingen geprobeerd, maar niks was het echt. Gelukkig hebben we dan kinderen, de oplossing voor alles!

Toen ik vanmiddag eten stond te koken kwam Zarah naar me toe.
“Eten we vissticks?” vraagt ze verwachtingsvol, terwijl ze toekijkt hoe ik de aardappels klaarmaak.
“Nee,” moet ik haar teleurstellen.
Ze begint zeer dramatisch te huilen, “ik lus geen aa-appels! Ik wil vissticks!”

Aaaaaaaah!

*noemen we zo in verband met het aquarium dat ze daar hebben, niet vanwege de gerechten die ze serveren. Gelukkig geen vissticks daar! 🙂