Een tijdje terug hadden Peter en ik vrienden over voor dinner. Geen idee meer hoe we er precies op kwamen, maar tijdens ons gesprek kwam ik er achter dat er mensen zijn die boodschappen doen zonder ook maar één woord met iemand anders te wisselen. Peter en onze gasten vertelden dat ze de hele winkel doorkomen zonder dat iemand hen aanspreekt. Reken af bij de self checkout en klaar ben je. Je auto uit en weer in in no time en ook nog eens zonder gestoord te worden in je gedachten (uberhaupt, wanneer was de laatste keer dat ik de kans kreeg om een gedachte uit te denken?), zonder ongewild een gesprek te hoeven voeren of wat dan ook.

Niet dat ik nooit iemand wil spreken ofzo. Dat mensen niet tegen me mogen praten. Daar gaat het me niet om. Het is meer wàt ze zeggen. Dat de kids zulke cuties zijn, bijvoorbeeld. Ach, dan lach ik eens vriendelijk. Of ik bedank de mensen. Ben ik in een rotbui dan zeg ik iets in de trant van “niet altijd hoor” of “dat lijkt maar zo”. Maar het meest krijg ik nog deze opmerking: “Zo, jij hebt je handen vol..!”

Jij hebt je handen vol.

Echt. Help me! Wat moet ik daarmee? Ik sta daar. Winkelkar voor me met Boaz en Zarah er in. Sophie in de draagdoek. Het enige wat ik in m’n handen heb is het boodschappenlijstje (zie vorige blog voor bewijs). Dus letterlijk zullen ze het niet bedoelen.
Willen ze een volmondig ja en dat ik daarna vooral weer doorloop?
Willen ze een absoluut nee en dat ik verder vergeet dat ze in het zelfde gangpad me na staan te kijken? (of erger nog in de weg staan, de kinderen in de wangen knijpen, want het zijn zulke schatjes, maar moeders, je hebt je handen vol…)
Willen ze hun medelijden of -leven laten blijken? Hartelijk bedankt, maar niet nodig, zo erg is het niet.
Verwachten ze dat ik in janken uitbarst en smeek om hulp, omdat, ja inderdaad ik heb het zo zwaar, ik red het niet meer. En ter plekke stort ik neer! Er komt hulp van alle kanten en mensen knikken begrijpend, want ja, ze had haar handen ook zo vol…
Willen ze dat ik het ontken en hen eerlijk vertel dat het echt een ‘eitje’ is, drie jonge kids meesleuren door een supermarkt met een oppervlakte van een voetbalveld? En ondertussen ook nog zorgen dat je niets vergeet. Want denk maar niet dat ik dit van de week nog een keer doe!

Serieus, ik krijg die opmerking minstens vijf keer per week naar me toe geslingerd. Dat voor een week of 40 (sinds ik met drie kids op stap ben). Dus zeg zo’n 200 keer heb ik het nu gehoord. En nog steeds heb ik werkelijk waar geen flauw idee wat ik er mee moet!

En ik ben niet de enige.
Van de week zat ik ergens met de kids lunch te eten. Naast me kwamen een man en een vrouw staan en ik begon het gesprek over ons uitzicht. Na een tijdje vroegen ze de leeftijd van de kinderen en zij vertelden over hun kleinkinderen. Gevolgd door een: “je hebt je handen vol!”. Terwijl ik ze na sta te kijken als ze weglopen, draaien de tandwielen in mijn hoofd nog steeds als gekken rond, op zoek naar de juiste plek om deze opmerking te plaatsen. Ik ben niet de enige die nog bezig is met deze, ogenschijnlijk onschuldige opmerking. Naast me zegt een bedeesd stemmetje: “ik heb ook mijn handen vol…” Als ik me omdraai staat hij daar. Met in zijn ene hand een servet en in z’n andere zijn jas. Boaz. De schat. Ik heb ook mijn handen vol…

ps. Die mensen hadden duidelijk geen idee waar ze het over hadden. Mijn handen vol? Sophie had de tijd van haar leven want ze kon na uren vast gezeten te hebben weer rond kruipen en zicht optrekken. Boaz en Zarah waren helemaal in hun sas met een donut (van Tim Hortons, de oplettende lezer heeft nu al een hint te pakken) en ik? Ik genoot van het geweldige, magnifieke, mega uitzicht: een half bevroren Niagara Falls. Mijn handen vol? Dit is parenting op z’n best. Dit zijn de mooie momenten, de feesten! Ik kreeg de kans om op reis te zijn met mijn drie cuties. Vandaar dus ook even een tijd van stilte op de blog, mail en inderdaad mam, ik had je willen bellen van te voren…
Inmiddels zijn we weer thuis. Binnenkort meer over onze reis. Voor nu alleen een foto van dat moment in de reis dat ik wel echt daadwerkelijk mijn handen vol had. Maar uitgerekend toen zei er niemand wat van, nee erger nog, de enige die het zag nam er een foto van…