De afgelopen maanden ben ik zover gegaan in gezond eten voor schotelen dat ik zeker zo’n 80% van de maaltijden zelf maak. Voor ontbijt bakken we oatmeal-cookies, voor lunch eten we muffins en ‘s avonds gaan we voor een gezonde ovenschotel. Of wat dacht je van een ontbijt met zoete aardappel pannenkoekjes geserveerd met yoghurt, vers fruit en huisgemaakte granola. Wat een feest zo’n pannenkoektorentje!

Zo niet die ene week: Een tijdje terug zat Peter de hele week in San Francisco. Een goed moment om eens een projectje te starten: het verkennen van de Amerikaanse eetcultuur.

Ok, ik zal eerlijk zijn. Ik richtte me op een vrij eenzijdig stuk van deze cultuur: fast food. (Al is het te bediscuseren hoe eenzijdig dat is, want het is een enorm groot stuk van de Amerikaanse eetcultuur…)
Welke fastfoodketens zitten er eigenlijk in de beurt? Wat serveren ze? Hoe is het om ze te bezoeken met drie kids? Waar kan ik deze week -waarin mijn sanity en de kids’ veiligheid iets hoger op de prioriteitenlijst staan dan goed en gezond eten- een makkelijke hap scoren?

Eerst wat cijfers.

Even snel google-en en ik leer dat een gemiddeld Amerikaans persoon 4,2 maaltijden per week buiten de deur eet (of laat bezorgen). Per maand is dat 18,2 maaltijden. Dat klinkt enorm veel. Maar Amerikanen eten niet alleen hun dinner buiten de deur. Meerdere restaurants en eettenjes zijn 24/7 open. Even een ontbijtje bestellen bij de drive thru is volledig normaal. Lunches worden ook regelmatig gehaald. Restaurants zijn de plek van ontmoeting. Veel meer dan de keukentafel.

Ook wij hebben in de afgelopen jaren ons ‘buitenshuis eten’ patroon aangepast aan ons Amerikaanse leven hier. Met een vriendin afspreken in de Chick-fil-A voor lunch zodat de kids kunnen spelen en wij daadwerkelijk een gesprek kunnen voeren is niet ongebruikelijk. Of op zaterdag met z’n allen gaan eten bij Cheddar’s in plaats van zelf koken. Komt ook nog wel eens voor. Peter eet regelmatig lunch met zijn collega’s, vooral op dagen dat er veel vergaderd wordt komt er nog wel eens een broodje brisket op tafel.

Een Amerikaan besteed gemiddled $232 per maand aan dit buiten de deur eten. Dat is een gemiddelde van $12.75 als we uitgaan van die 18.2 maaltijd.
Een lunch kun je al makkelijk hebben vanaf $6 en met z’n 5en op zaterdagavond bij Cheddar’s besteden we $45 inclusief fooi. (=$9 p.p.).

Waarom we dan niet, op zo’n luie zaterdag, een kant-en-klaar maaltijd halen? Op weg naar de supermarkt kom ik al vier fastfoodketens (Whataburger, Chipotle, Schlotzsky’s en McDonalds), een Starbucks en nog twee losse restaurants tegen. Ik moet wel zeggen dat dit me pas echt opviel toen ik met dit project begon. Alsof opeens mijn ogen geopend werden en allerlei eettentjes zag die ik daarvoor nog nooit gezien had. Daarnaast is het hier, in ieder geval in Austin, veel ongebruikelijker om al die kant-en-klaar opties in de winkel te vinden die je in Nederland hebt. Laat staan voorgesneden groenten en andere voorbereide ingredienten die het koken van een fatsoenlijke maaltijd versnellen. (Al weet ik ook niet zo goed of ik dat zou moeten willen, deze en ook deze documentaire films weten ons te heel duidelijk uit te leggen dat we eigenlijk alleen nog maar fastfood eten.)

Terug naar het project. aan het begin van de week gingen we gelijk van start. Ik besloot om alleen voor ons nieuwe ketens te gaan bezoeken.

Ik at met de kinderen bij de Schlotzsky’s. Een broodjeszaak die ook de nodige andere dingen serveert. Of nou ja, serveren. Het is zo’n zaak waar je besteld aan de kassa en je spul gelijk mee krijgt of een nummertje mee krijgt naar je tafel en ze het even later op een dienblad bezorgen. Bij deze zaak kreeg ik er overigens echt zilver bestek bij. Daardoor valt het wat mij betreft niet geheel in dezelfde categorie als bijvoorbeeld de Burger King.

Zoals elk Amerikaanse eetgelegeheid heb je ook hier tienduizend keuzes. Veel mensen hebben hun favoriete of in ieder geval standaard plekken waar ze eten. Ze komen binnen, lopen naar de balie en bestellen. Sterker nog, ik heb wel eens een vriendin bezocht in het ziekenhuis. Op weg er heen vroeg ik haar of ik wat eten voor haar mee kon nemen. “Ja, graag, ik heb enorme zin in de kip en bonen schotel van de Boston Market”.
Ik ben niet zo bekend met de meeste menu’s. Dus daar sta ik dan. Tien keer het bord op en neer te kijken, want ik moet niet alleen voor mij bestellen, maar ook nog eens voor die kleintjes die ik meesleep. Denk je eindelijk een keuze te hebben gemaakt dan krijg je er nog 300 vragen overheen. Welke dressing wil je bij je salade? Welk drinken wil je? Een grote of een kleine? Er komt een koekje bij, welke wil je (waarop ze dan in een mega tempo de opties opnoemen)? Wil je een standaard of volkoren broodje? Voor hier of meenemen?

De kinderen deelden een pizza en een tosti kaas. Ik at een combo-plate met een half flatbread en een salade.
De slogan van SchLOTZsky’s: Every bite LOTZ better. Dat ging absoluut op voor het Califorische flatbread, een pizza achtige broodje met dunne bodem belegd met onder andere kip en avocado. Maar de salade, ach, redelijk standaard. En de pizza en het broodje van de kinderen? Het zag er niet uit. Gelukkig kregen ze er een rozijnen-havermout koekje bij. Dat was voor hen een waar feest en maakte het gebrek aan frietjes helemaal goed. Hoe makkelijk kan het wezen!
Voor $18.05 waren we klaar met z’n vieren.

Andere opties in de broodjes zaken zijn onder andere Jimmy John’s, Which Wich, Subway, Jason’s Deli en Panera bread.

Op dinsdag vertrokken we voor ons dinner naar de Dairy Queen. Bekend om hun dessert.
Al bij binnenkomst viel het me op, Smerig, oud, niks wat eruit springt en het aantrekkelijk maakt. Valt helemaal in de groep ‘fastfoodketen’ zoals McDonalds. Tenminste voor mij. Boaz gaf na afloop aan dat hij graag nog eens terug wilde, want hier hadden ze leuke muziek (radio) en toetjes.
Bij binnenkomst bestelde ik gelijk twee kindermenu’s (eentje met hot dog en de ander met cheese sandwich met friet en drinken) en chili cheese fries. Wat me deed denken aan een Kapsalon.
Nadat we dit weggewerkt hadden gingen we voor dessert. Bij het kindermenu kwam een coupon voor een nagerecht en ik bestelde een chocolate covered strawberries waffle bowl sundae. Het was echt best lekker, maar op de terugweg in de auto had ik al spijt. Opeens wist ik weer waarom we zo weinig fastfood eten. Bluh! Je maag lijkt te ontploffen, maar binnen een uur heb je weer trek, want je hebt niks geen fatsoenlijke voedingsstoffen naar binnengewerkt. Alleen een belachelijke hoeveelheid vet. En friet bakken, sorry hoor, maar dat kunnen Amerikanen echt niet!

Het viel me ontzettend tegen, van een zaak die zichzelf Dairy Queen noemt, dat er geen melk was om te drinken bij het eten. De enige fatsoenlijke optie voor de kids was water. Want tja, zo Amerikaans ga ik nog niet, dat ik ze cola laat drinken. Over dat drinken trouwens, je kunt, net als in Nederland in elke McDonalds, kiezen of je een kleine, middel of grote beker wilt. De kleine hier is waarschijnlijk het formaat van een grote in Nederland, maar dat terzijde. Het bijzonder verschil met Nederland is echter dat je hier zelf je beker vult en ook mag hervullen. Een principe wat in Nederland volgens mij niet zou werken omdat iedereen dan het kleinste formaat kiest en die zo vaak mogelijk bijvult.
De friet met toebehoren en het toetje samen kostte ons met z’n vieren $15.87. De ijsjes, die zo groot waren als minstens een halve Magnum, moesten van Zarah mee naar huis en liggen hier nu in de vriezer te vergaan…

Andere ketens in deze ‘meuk’ categorie zijn: McDonalds, Burger King, Wendy’s, KFC, Whataburger, Jack-in-the-box, In-N-out Burger en Sonic. Die laatste is trouwens het noemen waard. Sonic Drive-in is de volledige naam. Je parkeert je auto in een van de ‘parkeervakken’. Elk vak heeft een bord met het menu, als je dat grondig hebt bestudeerd en eventueel de nodige luiers hebt verschoont (wat wij op weg naar de beach deden ;)) druk je eens op het knopje dat je klaar bent om te bestellen, je plaats je order via de intercom en even later komt er een medewerker (al dan niet op rolschaatsen) je bestelling bezorgen bij je auto. Daarna kies je zelf of je verder rijdt of lekker daar je burger en friet verorbert.
Een andere burger keten die inprincipe ook onder deze afdeling valt is Five Guy Burgers&Fries. Toch twijfel ik, want echt, hun burgers zijn ZO goed. Die mogen niet in een adem genoemd worden met de McDonalds en de Wendy’s. Mighty Fine, een ander keten, hangt er ergens tussen in.

Op woensdag reden we voor lunch door de drive thru van de Taco Cabana, die heel gunstig gelegen lag op weg naar huis vanaf onze ochtend activiteit. Voor de kids bestelde ik een cheese quesadilla en een kip taco. Daarbij kwamen refried beans, rijst en chips&queso. Die laatste was zelfs voor mij te pittig om te eten. Ook de rest viel niet echt in de smaak bij de kinderen. Ze zaten met lange gezichten te eten. Zarah heeft ongeveer 1,5 uur gedaan over dat kleine deel van de lunch wat ze van mij perse moest opeten…
Zelf at ik een beef enchilada. Ik vond het een heerlijk, welkome afwisseling. Goede optie als fastfood. Maar door de kinderen naast me die half zaten te kokhalzen werd het toch iets minder smakelijk.

Ook bij zo’n drive thru is het toch eigenlijk handig om het menu vast van te voren te bestuderen. Tenminste voor mij. Ik voel me opgejaagd door de medewerker aan de intercom die zit te wachten op mijn bestelling en de steeds langer groeiende rij auto’s achter me.
Om er dan uiteindelijk achter te komen dat ik vergeten ben de guacamole te bestellen waar ik me zo op had verheugd… En tja, dan heb je niet even de optie om terug te lopen naar de balie of de serveerster te roepen om het alsnog even te bestellen. Drive thru heeft dus ook nadelen. Grote voordeel: de kinderen hadden in de auto vast wat te knabbelen en bij thuis komst hadden we gelijk lunch!

Al met al kostte dit me $13.82. Niet gek voor een lunch voor vier mensen.
Naast de Taco Cabana zijn er nog meer Mexicaans geinspireerde ketens, zoals Chipotle, Taco Bell en Taco Bueno.

Op donderdagochtend togen we voor het ontbijt naar de IHOP. Of zoals Zarah het noemde: Eyeball, haha. IHOP staat voor international house of pancakes. Dus dat is wat we aten. Of tenminste de meesten van ons. Boaz koos voor een hamburger… (had wel het idee dat, toen hij de pannenkoeken eenmaal zag toch wel wat spijt er van had). Ik maakte de fout om dit keer maar eens drie kindermenu’s te bestellen. Een goed ontbijt red tenslotte je hele dag. Even vergeten dat met deze porties je de kinderen bijna een week kan voeden.
Zarah en Sophie hadden allebei een pannenkoek met een gezichtje. De een met chocolade chips erin, de ander naturel. Het was een echt feestje. Wat compleet werd gemaakt door dat we lange tijd met elkaar ik-zie-ik-zie-wat-jij-niet-ziet speelden en we gewoon een zwaar relaxte morgen aan het hebben waren.

Voor twee kinderpannenkoeken, een kids menu met hamburger, drie bekers melk, een kop thee, fruit crepes voor mezelf en de bediening (PLEASE PAY YOUR SERVER stond er zelfs op de bon) betaalden we $31.81.

IHOP valt in de categorie: Homey food, meer restaurant dan fastfood keten, maar nog steeds betaalbaar, wat je ook terugziet in het interieur en de menukaart. Andere opties in die categorie zijn Red Robin, Olive Garden, Luby’s, Boston Market.

Op vrijdag gingen we naar vrienden waar de afspraak was dat ieder zijn eigen brown bag eten meeneemt. Je kunt dit natuurlijk zelf koken en meenemen. Of even een broodje smeren. Maar voor Amerikanen betekent dit eigenlijk standaard dat ze even door de drive thru rijden. Het is dan ook heel normaal dat er bezoek binnenkomt zetten met eigen drinken in handen. Ook wordt het niet als brutaal of ongepast gezien als je visite de hele avond drinken uit een grote piepschuimen beker van de een of andere fastfoodketen zit te lurken.

Ik was inmiddels wel een beetje klaar met al dat kant-en-klaar eten, maar Boaz en Zarah hadden niet gekozen om de hele week al nieuwe ketens uit te proberen en verlangden inmens naar oud en vertrouwd. Dus togen we naar de Chick-fil-A. Voor de kids is vooral het spelen daar van belang. Dus zij speelden en het eten namen we mee om bij de vrienden te eten 😉

Chick-fil-A is de plek als ik een fatsoenlijk gesprek wil voeren en het buiten te warm is. Tenminste, dat was het. Tot Sophie mee ging doen met klimmen en klauteren. Nu moet ik opeens weer opletten… De Chick-fil-A heeft namelijk een inside playground, helemaal afgeschermd van het eetdeel door een glazen wand. Ik zit aan de ene kant aan een tafeltje te praten en de kids spelen aan de andere kant. Af en toe komen ze even terug om een hap te nemen van hun kip nuggets of de aardappelwafeltjes.

Een quote die ze aan de muur hebben hangen: Food is essential to life. Therefore, make it good. Dat vind ik eerlijk gezegd een iets wat misplaatste quote voor een restaurant dat toch echt wel in de fastfood categorie valt, maar de kipburgers in vele soorten en maten, de salades en de gegrilde kip is op z’n minst beter weg te werken dan al het eten uit de eerder genoemde ‘meuk’ categorie. Ook deze zaak maakt lange dagen van 6 uur ‘s ochtends tot 10 uur ‘s avonds. Er zijn dan ook verschillende breakfast opties. Een opvallend ding: alle locaties van dit keten zijn op zondag gesloten.

Ik bestelde twee kids meals met elk 4 stuks kip nuggets, aardappeldingen en een flesje melk. Zelf at ik menu #6: 3 stuks gefrituurde kipfilet-strips. En ik trakteerde mezelf maar eens op een goede beker frisdrank. Ik betaalde $14.10.

Ach, en als we het dan echt goed willen afmaken dan kunnen we onze grote favoriet niet links laten liggen. Dus op zaterdag togen we met vriendin K. naar Cheddar’s. Of zoals het hier thuis genoemd wordt: het vissenrestaurant. Dit vanwege het grote aquarium dat ze hebben, niet vanwege het menu. Dit valt meer in de categorie “homey food” voor een lage prijs. Maar het restaurant is absoluut beter ingericht dan een IHOP of Boston Market.
Leuk voor een zaterdagavond met z’n vijfen. als we op tijd gaan staan we binnen vijf kwartier weer buiten. Dan hebben we genoten van een goede steak, een rek ribben of een mega Asian salad (echt aanrader!). En de kids van de standaard: burger and fries voor Boaz en cheese sandwich voor Zarah. En Sophie? Die snaait van iedereen wat mee. En laten we de $1 toetjes niet vergeten! Altijd feest 🙂
Ik had trouwens die hulp van vriendin K. ook echt nodig. Want drie kinderen meenemen naar een fastfoodrestaurant is toch even iets anders dan naar een iets serieuser restaurant als Cheddar’s. Het was druk, lawwaaiig (niet mijn kids!) en toch eigenlijk wel de bedoeling dat ze de hele tijd bleven zitten als ze niet onder de voet gelopen wilden worden bij een serveerder… hmmm. Misschien toch iets minder leuk dan het in m’n geheugen stond gegraveerd. Wat mij betreft tijd om een nieuwe zaterdagavond topper te vinden!

In deze categorie vallen ook Cracker Barrel en bijvoorbeeld een Applebee’s,

Naast al deze fastfoodketens zijn er nog vele andere. Zo heb ik de hele pizza-hoek overgeslagen (Domino’s, Gatti’s pizza, Papa Johns, Pizza Hut om er even een paar te noemen). Of de net wat duurdere ketens, waar je wat luxer uit eten gaat (Fleming’s, the Melting Pot, Outback Steakhouse, P.F. Changs zijn er zo maar vier). Ik heb absoluut geen compleet of objectief overzicht gegeven!

Ik heb het alleen gehad over de grote ketens met meerdere locaties. De meer plaatselijke (Texaanse) ketens of de een-zaak-tenten heb ik zelfs helemaal genegeerd.

Samengevat: uiteten is makkelijk te regelen, op nog geen 5 minuten rijden van ons huis. Zolang je maar niet de Nederlandse verwachting hebt van uren besteden. Die opties heb je wel, maar zijn minimaal en dan moet je ook zeker wat meer centen mee nemen. Voor een snelle hap zijn er legio mogelijkheden en allemaal best heel betaalbaar. Al ben je aan het eind van de week gewoon toe aan een fatsoenlijke maaltijd, homemade en met liefde, in plaats van vet en nog wat meer vet. Trouwens een groot voordeel van elke buiten de deur eten: ik hoefde niet, nadat ik de kids op bed had gelegd, ook nog eens de afwas te doen…

Verder heb ik geleerd dat ik nooit, maar dan ook nooit een volledig overzicht zal krijgen, simpelweg omdat we niet vaak genoeg buiten de deur eten. Ik dacht dat ik mijn huiswerk (en buitenshuis eten) aardig had gedaan deze week. Totdat ik vrijdag voor vertrek naar de Chick-fil-A over dit project sprak met vriendin A. “Ow, ben je al bij Fazoli’s geweest?” Nee, nog nooit van gehoord. “Ach, het is ook niet echt een fastfood keten, ze hebben niet eens een drive thru.” Nog geen uur later zit ik met mijn gefrituurde kipfilet voor me naar de spelende kinderen te kijken. En terwijl ik naar buiten kijk valt me het bord op van het restaurant er naast: Fazoli’s. Met een bordje er onder: drive thru. Italian food.,, fast. Natuurlijk, Italiaanse fast food! Alsof dat niet een enorme contradictie is.

Tijdens ons etentje in Cheddar’s namen we alle ‘restuarants’ die we bezocht hadden nog eens door en ik vroeg: welke vond je het beste?
Boaz vond de IHOP het beste, want, zei hij: “daar kon ik fruit eten.” (Serieus!)
En Zarah? Zonder ook maar een seconde na te denken antwoorde ze vol enthousiasme: Friet! Terwijl ze, half liggend op de stoel, er nog eentje naar binnenwerkte. (Texaan!)

Zoals ik al zei, dit was nog maar een topje van de ijsberg aan fastfoodketens. Niet getreurd, Peter is de komende maand bij elkaar nog eens twee weken weg, gaan we dan gewoon verder. Op zoek naar de tent met de beste friet/fruit combi! 🙂