Het is hoogste tijd om weer eens een update te geven van hoe het hier gaat.
Ik heb er even meegewacht omdat het eigenlijk maar een saai verhaal is. Het gaat namelijk goed. Voor ons is dat niet saai, we genieten er erg van en zijn er heel blij mee. Maar tja, echt spannende verhalen levert dat niet op natuurlijk.

Toch zal ik mijn best doen het een en ander te vertellen.
Eens denken. Te beginnen met de kou! Brrr. Vergeleken bij jullie niets natuurlijk, maar na twee winters in Texas zijn wij niets meer gewend. Van de week wierp ik een blik op de wasmanden die zich leken te vullen terwijl ik er naar stond te kijken en mijn hart vulde zich met een enorme liefde voor het Texaanse weer! Al die truien en lange broeken van de laatste weken, de wasmachine draait opeens overuren, weet niet wat ’em overkomt. Ik denk dat we hier nog even blijven 😉

Dan naar een iets boeiender onderwerp dan de was en het weer. Peter. Het gaat goed met Peter. Hij is een echte papa die doet wat hij kan met de kinderen naast al zijn andere activiteiten en rollen. Boekjes lezen, knuffels uitdelen (vooral Zarah is daar dol op), ze meenemen op de bakfiets, basket spelen als Boaz wil basket ballen, …
Daarnaast volgt hij het football. We zijn inmiddels in de na-competitie  beland. De play-offs voor de Superbowl, DE wedstrijd van het jaar, die volgende maand plaatsvindt. Daarnaast speelt hij de nodige uurtje Call of Duty, onder andere met zijn collega’s.
En niet te vergeten zijn werk natuurlijk. Ook daar brengt hij behoorlijk wat uren door . En die tijd besteed hij nuttig. Zo heeft hij de eerste week van het jaar hard gewerkt aan het omzeilen van de snel inwerking gestelde beveiliging van een Internet Explorer gat. De tweede week werkte hij aan het optimaliseren van een techniek bij het misbruiken van veiligheidsgaten. Deze techniek wordt onderdeel van de training die hij in februari hoopt te geven. Dat optimaliseren was nodig, want een techniek van 5 te volgen en uit te leggen stappen is beter over te brengen aan je publiek dan eentje van 27 onnavolgbare stappen en sprongen. Het kostte wat denkwerk en hersengekraak, maar natuurlijk lukte ook dit weer…
Naast de training hoopt hij in april een praatje te houden op de conferentie in Canada en wie weet vind hij ergens tussendoor nog tijd om te werken aan het vinden van een nieuw beveiligingsgat en gaat hij ook weer meedoen met de pwn2own wedstrijd. Nu hij niet meer voor de orgaiserende partij werkt is dat mogelijk.

Ik doe samen met de kids een poging weer in het ritme van het serieuze leven te komen na de rust van de holiday break. Dat betekent muziekles, bijbelstudie, birthing classes (die ik geef, niet die ik volg ;)), MOPS (moms group) en daten met vriendinnen. Sinds vorige maand hebben we nieuwe buren aan de overkant van de straat. Familie met dochter van 3 en zoontje van 7 maanden. Mams houdt erg van kletsen wat ik erg gezellig vind. En paps die ontwerpt computerspelletjes voor de kost, dus een leuke match voor de fam. Vreugdenhil. We hebben al behoorlijk wat uurtjes samen doorgebracht.
Verder hebben we een paar week geleden een broodbakmachine op de kop getikt op een garage sale, voor $1,-. Gister het eerste brood gebakken, nu begint de tijd van experimenteren… Favoriet voor ontbijt is hier tegenwoordig trouwens: poffertjes! (niet uit de broodmachine hoor, haha) Veel beter dan het suffe brood dat ze hier hebben en een waar feest. Zarah eet ze niet, die vreet ze!

Met de kids gaat het goed. Ze groeien, ontwikkelen, genieten, spelen veel samen, maken af en toe ruzie, lachen en ontdekken. Boaz stelt meer vragen dan je zelf kan bedenken (wat is dat, hoe komt dat, hoe werkt dat). Ontdekt letters “Dat is mijn letter”, dat is de letter van papa, Dora, Zarah of Addelyn. Hij blijft de eeuwig optimistische en vrolijke Boaz. Zelfs nu hij niet helemaal fit is en zich duidelijk niet lekker voelt is hij in voor een grapje en wil hij graag muziek horen.
Zarah is een echte meid, een hele blije over het algemeen. Schoenen en kleren vindt ze te gek. Zo werd ze een tijdje terug enorm kwaad toen ik wel nieuwe schoenen voor Boaz had gekocht, maar niet voor haar. Zelfs het nieuwe jurkje waar ze trots mee rondliep trooste haar niet. Ze moest en zou ook nieuwe schoenen. (Dat ze die een week eerder al had gekregen is een kind van 17 maanden nog niet echt uit te leggen.) Ze doet graag haar broer na in alles en kan dus al veel. Maar vindt het ook heerlijk om af en toe haar eigen dingen te doen en kan zich dan prima zelf vermaken. Ze brabbelt al wat woordjes “kokken” (sokken), “kinken” (drinken), “bahbah” (tijd voor schone luier). En kan af en toe heerlijk boos zijn, erg vermakelijk.
Beide vinden ze het geweldig als andere kinderen komen spelen of als we ergens anders heen gaan. En heel regelmatig hebben ze de grootste lol samen, dikke knuffels worden er over en weer uitgedeeld (vooral na 2 uurtjes in de kerk waar ze allebei in een andere groep zitten) en ze lopen samen hand in hand over straat. Dikke maatjes die twee.
Ook nummer drie doet het goed voor zover we dat nu kunnen zeggen. Het groeit en beweegt in ieder geval en we zien erg uit naar hem of haar in het echie zien.

Tot zover een updeetje. Als toegift nog een filmpje waarop je kan zien wat de kids uitvoeren als moederlief voor de zoveelste keer in de keuken staat -Dit keer waren de verse cranberries die een bestemming nodig hadden, muffins werden het- Zarah ontdekt een overblijfsel van het ontbijt tussen de afwas en Boaz vermaakt zichzelf prima.