Een tijdje terug was ik met de kinderen bij een vriendin. Boaz liet een plaat zien van een dinosaurus en vroeg me hoe die heette. Weet ik veel!? Maar de vriendin kon het precies vertellen. Vol bewondering keek ik haar aan. Je kent de namen van de dino’s? Waarop zij mij verwonderd aan keek, natuurlijk, die leer je al op de basisschool…

Dat zijn Amerikanen. Die kennen de namen van alle dinasaurussen. Die maken films over die grootse beesten en je vindt prints van hen op elke willekeurig kledingstuk. Zo heeft Boaz onderbroeken en pyama’s met plaatjes van dino’s.

Waarom?

Een eerlijke Amerikaan die wel eens iets verder kijkt dan haar eigen landgrenzen wist het antwoord: “We hebben zelf niet echt een lange geschiedenis, dus we claimen de dino’s. Hebben we ook wat.”
Ik vind het prima. Ik gun het ze van harte.

Toch is het bijna aandoenlijk hoe hard de Amerikanen hun best doen om geschiedenis te schrijven. Om voor zichzelf te verhullen dat ‘ze nog niet zo lang bestaan’. Dat gecombineerd met hun trots, hun patriotisme (de gemiddelde Texaan blinkt daar helemaal in uit) levert mooie feestdagen op. Zoals 4th of July en Thanksgiving.

Op deze dagen vieren de Amerikanen hun verleden*. En schrijven ze tegelijk geschiedenis. En wat is een betere manier om dat te doen dan traditeis in te voeren, tradities uit te voeren en tradities hoog te houden. Heel hoog.

Word je ooit voor een Amerikaans Thanksgiving meal  uitgenodigd, ik kan je nu vast vertellen wat je eet, want tradities zitten ’em inderdaad ook in het eten dat er geserveerd wordt op welke feestdag.
Turkey met cornbread stuffing (mogelijk geserveerd on the side), gravy, cranberry sauce (huisgemaakt of uit de pot is de eeuwige discussie), mashed potato (op welke manier die opgeleukt is ligt aan de kok), green bean casserole, sweet potato casserole (al dan niet met pecans, wat mogelijk vooral in Texas het geval is) en als dessert pumpkin pie.

Ik maakte dan ook de domme fout om dit jaar Thanksgiving, onze gastvrouw aan te bieden om voor dessert te zorgen. Scheelde haar weer stressen. Maar ik ga echt niet voor het al-Amerikaanse. Iedereen heeft precies in z’n hoofd (kan het al proeven bij wijze van!) hoe die moet zijn. Dus ik ging voor een appeltaart (op verzoek van de moeder van de gastvrouw en van Boaz) en een speculaastaart met amandel en peer. Allebei jammie. Maar ja, geen Thanksgiving… Dus inderdaad, er werden ook nog een pumpkin pie en pecan pie geserveerd. Amerikanen en hun tradities… kom er niet aan!

Tradities zijn niet alleen belangrijk voor het land. Ook voor de families zelf.
Het is hier dan ook een heel gewone vraag: Wat zijn Christmas traditions in jouw familie? Bij zo’n vraag word ik altijd even stil. Ik heb geen tradities. Ik hou er ook niet zo van. Stel dat we vorig jaar besloten hebben dat het traditie is om op Kerst ham te eten (dat is wat veel Amerikanen met Kerst eten, overigens ook met Pasen), maar dit jaar kom ik een geweldig recept tegen met beef dan moet ik dat laten liggen tot een andere feestdag? Of vorig jaar aten we pannenkoeken voor het ontbijt, dan moet dat dit jaar weer? Ja, echt, serieus, zo ver gaat dat.

Ik hou wel van wat afwisseling en avontuur. Toch jammer om het twee keer hetzelfde te doen als er nog tienduizend mogelijkheden zijn?

Tradities zitten em trouwens niet alleen in Thanksgiving of Kerst. In alles. Zo hoorde ik laatst iemand zeggen dat in het gezin waar zij opgroeide de tradition hadden om op zondag naar de donut store te gaan. Dus nu dachten ze na over een traditie voor hun eigen gezin…. Ik word op zulke momenten altijd even onzeker. Heel even. Moeten wij onze kinderen ook laten opgroeien in tradities? Moeten we niet radensnel met tradities op de proppen komen omdat we anders nu beter direct kunnen gaan sparen voor de counseling van onze kids omdat we ze te kort hebben gedaan? Wees gerust, die onzekerheid duurt echt maar een fractie van een seconde. Ik ben er namelijk al zeker van! Komt niet meer goed met onze kids. Dan doen we weer dit en dan weer dat. Echt een zootje maken we er van.

Je ziet onze kinderen nu al zoeken naar houvast. Naar zekerheid. Naar geschiedenis. Naar bestaansrecht. Naar tradities.
En dus zegt Boaz op Thanksgiving day: “we gaan naar Katie. Want dat doen we altijd op Thanksgiving.” Als een heuse Amerikaan gaat hij al door het leven, onze enige echte Hollandse trots.
Eenmaal gedaan, nog een keer overwogen: het is een traditie!

En wij? Wij storen ons niet aan tradities, wij gaan onze eigen gang. Wij doen niet aan Amerikaanse praktijken. Laat staan Texaanse.
Vandaar dat we de dag na Thanksgiving, Black Friday, de kerstboom opzette. Dat is, dachten we zo, de beste dag om het Christmas season in te luiden. En wees eerlijk. Dat kan niet zonder kerstboom. Met op de achtergrond de weemoedige klanken van het ultieme kerstnummer little drummer boy.

Oeps, lees ik nu echt net dit online?  In fact, Thanksgiving weekend is such a popular time to put up your Christmas tree that it has become the most common time in the U.S. to put up a Christmas tree.

Andere niet te missen Christmas traditions waar we ons ook al aan over hebben gegeven: cookie exchange (jij bakt wat koekjes, zij bakken wat koekjes en je ruilt wat. Je gaat dus met een gevuld trommeltje weer naar huis), Advent Calender (de onze is gevuld met onder andere bijbellezingen, activiteiten en service projects) en kijken naar de Christmas Parade.

Welcome in our American life!

Mocht je nu echt bang zijn dat we ver-Amerikaniseren… Wees gerust. We zijn Nederland en haar tradities niet helemaal vergeten. Vorige week zaterdag hebben Boaz en Zarah van een heuse Sinterklaas een cadeautje in ontvangst genomen**.

*Er is een discussie over de oorsprong van Thanksgiving, is het religieus (een dag van dank voor de zegeningen van God) of dat het is ontstaan toen kolonisten hun dank uitspraken nadat ze voet op Amerika bodem hadden gezet. Hoe dan ook, deze cartoon over Thanksgivingsday wilde ik jullie niet onthouden.

**de echte reden hiervoor: Boaz wilde zo graag een ander kind in Austin ontmoeten die ook Nederlands praat. Dus hebben we maar weer eens contact gezocht met de Dutch club en de Sinterklaas viering leek ons een goed moment om wat andere kinderen te ontmoeten. Er waren zo’n 10 (deels) Nederlandse families.