Al sinds Zarah geboren is zijn Boaz en zij twee handen op een buik. Die twee hebben een relatie los van ons, we kunnen ons er mee bemoeien wat we willen, maar echt er tussen komen doe je niet. Zij zijn broer en zus en, helaas voor papa en mama, maar daar horen wij simpelweg niet bij.

Prachtig is het om te zien. Als ze elkaar een tijdje niet hebben gezien, al is het een uurtje, dan moeten er eerst big hugs worden uitgedeeld voor we weer over kunnen tot de orde van de dag. Als Zarah wakker wordt van haar middagdut is het eerste wat ze zegt: “Boa?” En kijkt om de hoek of ze hem al ziet.

Sinds een aantal weken is er een extra dimentie toegevoegd aan hun relatie, aan hun leven samen. Ze slapen in dezelfde kamer!
De kamers hier zijn zo groot en het leek ons wel ‘gezellig’. Daarnaast levert het weer een extra lege kamer op die straks weer voor de baby gebruikt kan worden zonder dat we onze ‘rommel-studeer-logeer-was-en-nog-veel-meer-kamer’ hoeven op te geven. (Hoezo luxe probleem ;))
Ik moet toegeven, het gaat boven verwachting goed. We waren het avontuur ingegaan met het idee: werkt het niet, dan niet, dan verhuizen we Zarah over twee weken weer terug. Maar al na nacht twee konden we concluderen: een succes! Oke, het duurt net iets langer voor ze slapen, ze worden net iets eerder wakker. Maar verder geen klachten. Als ik ‘s ochtends mijn ochtendritueel afwerk hoor ik door de babyfoon al de eerste gezellige geluiden uit de kamer komen. Wie van ons kan zeggen dat hij ‘s ochtends om 7 uur de grootste lol heeft? Dubbel ligt van het lachen of leuke spelletjes speelt?

In die paar weken samen hebben Boaz en Zarah elkaar ook al behoorlijk wat nieuwe dingen geleerd. Zo zag Zarah Boaz bij haar in en uit bed klimmen en dacht: dat kan ik ook! Dus nu klimt mevrouw zelf haar bedje uit… Hmmm. Toch maar gauw naar een groot bed, is net iets dichterbij de grond.

En ook Boaz heeft een nieuwe vaardigheden ontwikkeld. En wel die van een zegsman. Zo kwam hij een van de eerste avonden dat ze samen sliepen van z’n kamer. Op zich een heel gebruikelijk iets. Binnen twee minuten komt Boaz altijd naar buiten vraagt nog een slok water en gaat dan slapen. Nu stond hij op de gang, niet zomaar als Boaz, nee, als meneer-Boaz-de-woordvoerder: “Papa, mama, WIJ hebben dorst.”

En pas toen realiseerden we het ons… Wat hebben we onszelf aangedaan? We hebben die twee alleen maar bemoedigd en geholpen in het versterken van hun blok tegen ons… Oeps!

Maar gelukkig hebben wij daar wat tegen: we gaan gewoon heel hun structuurtje en relatie verstoren door er een ander kind in te gooien. Zullen we dan eens zien wie er wint, haha.
Of verpesten we het daarmee nog meer omdat het dan drie tegen twee wordt? Hmmm… Misschien is er gewoon al geen houden meer aan. Is het te laat. En is er is van “wij, de ouders”, alleen nog maar een zielig hoopje over dat hard hun best doet het “wij, de kinderen”, in de hand te houden. Wat jammerlijk mislukt. Maar ach wie kan dat wat schelen? Zolang ze blij en lachend wakker worden!