We dachten aan Costa Rica of de Bahamas. We hebben geinformeerd bij de Dominicaanse en Ijsland. Maar toen daar alle Amerikaanse ambassades ‘nee’ zeiden en zelf Curacao ons doorstuurde naar Venezuela (niet echt een plek waar je een paar dagen wilt zitten zonder paspoort, met drie kleine kinderen waarvan twee Amerikaantjes. Erger nog, twee dagen nadat we besloten hadden dat het zeker geen Venezuela werd werden alle Amerikaanse ambassadeaurs vriendelijk verzocht naar huis te reizen…), toen waren er nog maar twee opties over.

Nederland of Canada. Omwille van onze portemonnee en mogelijke toekomstige reizen naar jullie daar overzee besloten we dat het Canada werd. Ottawa om precies te zijn. In die stad hoopten we een mooi splinternieuw VISA in ons paspoort te krijgen. Mooi meegenomen: kunnen we de bruiloft van nicht K. bijwonen.

En dus gingen we onderweg. Van Texas naar Canada.
Vorige maand keken we naar het programma “Mountain men” toen we leerden dat in een ver verleden Texaanse boeren runderen fokten om die vervolgens lopend (!!) naar Canada te vervoeren, alwaar ze geslacht en genuttigd werden. Dat was ver voordat er een treinrails lag, een auto reed of bedacht was dat er misschien wel een bus met vleugels door de lucht kon zweven. Gelukkig hoeven wij dat hele eind niet te lopen. Zo’n 3000 kilometer van Austin naar Ottawa.
Wij besloten te gaan rijden. Inderdaad met de auto. Een reis van 28 uur.

Zondag 15 september vertrokken we uit Austin. We reden door Texas, Oklahoma, Arkansas, Tennessee, Kentucky (waar we twee nieuwe banden op de auto lieten zetten), Ohio, Pennsylvania, New York, langs de Niagara Falls, Canada binnen.
Op woensdag kwamen we aan in Hamilton en ontmoetten we de eerste familie.
De dag erna trokken we verder richting Ottawa. Waar we vrijdag, na twee uur wachten met drie kids en minstens twintig andere mensen in een te kleine wachtruimte, een vijf minuten interview hadden met meneer de ambassadeur over Peters werk en ik welgeteld 1 vraag moest beantwoorden. Maar het resultaat is er: een splinternieuw VISA in ons paspoort!

Daarna hebben we een week vakantie gehouden. Rustig aan doen, met papa naar het park, boeken lezen, puzzeltjes maken, wandelen om een prachtige waterval te zien (de wandeling was al iets aan de uitdagende kant, hoorden we later dat de trail is afgesloten omdat er vorige maand drie mensen, na een val naar beneden, gered hadden moesten worden door de brandweer…). En vooral gezellige tijd doorbrengen met Canadese en Nederlandse familie.

We made it.
Van Texas naar Canada.
En met een nieuw VISA, weer terug in ‘eigen’ land.

Nu zijn we weer rustig aan op weg naar Texas met een paar tussenstops in natuurparken.
We hebben behoorlijk wat mooie plaatjes geschoten. Maar omdat ik graag wat van ons wil laten horen voor we alweer lang en breed terug zijn in Austin ga ik toch maar deze blog posten en moeten jullie het voor nu doen met ‘n fotootje van ons vijven samen.