We hebben het allemaal wel eens, dat we ons afvragen: “Waarom deed ik dat ook alweer?”.
Ach, ergens is dat ook prima. Een beetje de boel evalueren. Even reflecteren op wat je allemaal doet en gedaan hebt enzo. Kan geen kwaad. Nee, maar heel soms, maakt het me wel een klein beetje kwaad. Bijvoorbeeld als Boaz het doet…

Vorige week maandag had hij zijn eerste zwemles. Samen met vriendin T, die dochter A. in de les had, zat ik als een trotse en enthousiaste ouder aan de kant. Mijn zoon voor het eerst op zwemles. Tja, dan word je wel echt een moeke hoor. Daar zaten we, camera klaar voor het moment supreme.

Ik had Boaz opgegeven omdat hij het best leuk vindt om naar het zwembad te gaan (wie vindt dat niet als het gemiddeld zo’n 35-40C graden is?), maar veel durf zit er nog niet in. Op zich niet raar, dat is Boaz. Alles voorzichtig aftasten en als hij besluit er klaar voor te zijn, dan is hij dat. En dan doet hij de dingen of dan zorgt hij dat hij ze leert om te doen. Zarah daarentegen heeft geen zwemles nodig voor wat durf, maar eerder om te leren om haar hoofd boven water te houden, in plaats van die als eerste van alles in het water te steken. Maar ja, de zwemlessen zijn pas vanaf drie jaar en prive les vind ik net wat overdreven.

De eerste minuten deed Boaz als een van de weinige in het klasje van zes enthousiast mee. Hij zong mee met de liedjes, klapte in z’n handen, wat arm en voet bewegingen in het water. Dit ging helemaal goed! Maar dat duurde niet lang. Ik weet niet precies meer waar het mis ging, maar het ging mis. Halverwege de les zat Boaz huilend op het trapje van het instructiebad, met mij er naast… Met geen mogelijkheid was hij te enthousiasmeren of te motiveren. De juf deed nog extra haar best door z’n grenzen over te gaan en hem gewoon mee te trekken, maar niks werkte. Natuurlijk bleven we zelf wel allemaal enthousiast, hem aanmoedigen en vertellen hoe trots we waren dat hij het geprobeerd had.
Aan het einde van de les deed hij wel weer mee met de spelletjes en liedjes. Dus we sloten in ieder geval positief af. Dit ging helemaal goed komen. Wat meer slaap de dagen erna en we dan zouden we de volgende les progressie gaan zien!

Thuis vertelde Boaz enthousiast aan Peter over de les en de juf die hem zwemmen ging leren. Over de liedjes en de ringen die hij moest opduiken. En ook: “Ze zei de hele tijd dat ik het zo goed deed. Dat vond ik niet leuk. Ik deed het niet goed.” Ah, daar hadden we een duidelijke aanwijzing voor de opvoeding (bedankt Boaz!), dit jochie wordt van binnenuit gemotiveerd. En niet door een stel enthousiaste ouders of badjuffrouw. En kom niet met loze complimenten, want daar prikt meneer zo door heen.

Ook zwemles twee en drie werden het niet helemaal. Inmiddels zag vriendinnetje A het ook niet helemaal meer zitten wat natuurlijk niet direct hielp. Heel pedagogisch en op advies van de badjufvrouw namen we elke keer wat meer afstand. Eerst het bankje naast het bad, de volgende keer een bankje verder, de keer erna het bankje achter het raam enz. Ook hoefden A en Boaz niet de hele les mee te doen, de les was misschien ook wel wat lang voor deze twee pre-schoolers, de andere kinderen waren ook duidelijk wel wat ouder.

De dagen erna kwam Boaz op de meest rare en onverwachte momenten met vragen als: “Waarom moet ik naar zwemles?”. En wij probeerden dat dan uit te leggen. Maar op alles had hij een weerwoord. Uiteindelijk was er ook voor mezelf nog maar één argument over: ik had er voor betaald, dus we zouden gaan!

Zo ook afgelopen woensdag. Net als de dagen ervoor regende het. Tegen de tijd dat we moesten vertrekken richting  de zwemles regende het niet een beetje… Het stortregende, het goot, ik denk dat er minstens vijf wolken boven ons braken in de twintig minuten dat ik drie kids de auto moest inladen, over de weg reed die de grote stroom water niet aan kon dus veranderd was in een snel stromend beekje, mijn nieuwe ruiterwissers op maximum snelheid de regen niet aankonden en de kids weer de auto uit moest krijgen en met ze naar binnen vluchtte. Men, wat een avontuur was dat. Want eenmaal veilig aangekomen bij  de locatie moest ik bedenken hoe ik drie kids enigszinds droog binnen ging krijgen. Vanaf de parkeerplaats na de ingang is misschien nog geen minuut lopen (kindersnelheid al meegerekend), maar tegen die tijd zouden we verzopen zijn. Dus recht voor de ingang geparkeerd bij het “FIRE LANE sign”, inderdaad, daar waar je niet mag staan. De oudste twee eruit gegooid en de eerste de beste vriendelijk ogende mevrouw gevraagd even een paar minuutjes op m’n kids te letten. Terug gehold naar de auto waar Sophie nog in zat. Naar de parkeerplaats gereden en half staand, gebukt in de auto (lang leve de mini-van!) de draagdoek omgedaan en Sophie erin gehezen. Met het arme kind gauw naar de ingang gehold (tegen die tijd waren we al zeiknat) en de kids meegetrokken en naar de zwemles gehobbeld. Pfff!

Daar aangekomen hoefde ik de vraag: “waarom ook alweer?” absoluut niet te stellen, het antwoord was meer dan duidelijk: we waren de enige gekken die dit weer hadden getrotseerd! Hij had prive les!! (Even baalde ik dat ik Zarah haar zwemspul niet had meegenomen.) En ja hoor, een minuutje later lag Boaz met een lach op z’n gezicht en gestrekte, trappelen benen in het diepe deel van het bad in de armen van de juf! Hoera!! Daarom had ik dus ons leven gewaagd onderweg hierheen, zodat als we volgende keer in zulk weer met autopech kwamen te staan Boaz tenminste zelfstandig naar huis kon zwemmen…
Helaas, de vreugde was van korte duur, al snel verdween die lach van Boaz z’n gezicht. Al bij het tweede baantje heen en weer gaf hij op. De lach werd vervangen door een angstige en ongelukkige blik… Ik liet het allemaal even begaan. Maar een aantal minuten later gaf de juf aan dat het ‘t ’em echt niet ging worden.

Oke, ik gaf het op. Als zelfs in een priveles duidelijk werd dat hij er nog niet klaar voor is, het nog niet kan of wil leren, tja, dan word het tijd dat ik naar mijn zoons aanwijzingen luister. En dus gaf ik Boaz een dikke knuffel, een droge handdoek en zei ik: “Kom, we gaan lekker naar huis.” Terwijl we in het kleedruimte stonden, een droge broek aantrokken en ik mezelf uitlachte omdat ik me enorm uitsloofte om met drie kids naar het zwembad te gaan terwijl ik van duizend miles afstand had kunnen zien aankomen dat Boaz en zwemles niet bij elkaar passen, in ieder geval nu nog niet, net op dat moment zegt Boaz: “Waarom wil ik geen zwemles ook alweer?”.

Tja… Een beetje reflecteren op z’n tijd is best oke. En Boaz snapt dat principe al goed. Maar soms, heel soms, kun je dat beter alleen in je hoofd doen, zachtjes, en mij het vooral niet laten weten…

Je snapt natuurlijk wel wat ik die avond heb gedaan? Inderdaad, hetzelfde ritje gemaakt, maar dit keer zonder kids. Om op dezelfde locatie zo hard te sporten dat ik zeiknat thuis kwam. Dit keer niet van de regen, maar van het zweet. Lieve Boaz, dank je wel, want je een beetje kwaad maken is zo slecht nog niet voor een mens.