Ik was even mijn blogpost-archief aan het ‘opschonen’ en kwam een stapel drafts tegen die ik nooit gepost heb. Sommige daarvan zijn nog steeds wel leesbaar en soms zelfs relevant. Dus de komende tijd kun je er daar een paar van verwachten. Geeft mij ondertussen net iets meer tijd om aan wat nieuwe post te werken… Want met drie kids en ook verder gezellig gevuld leven is daar niet zo heel veel tijd voor. Hier nummer 1 uit de oude doos, origineel geschreven op 17 juli 2012.

Wij moeders

Wij moeders, wij liegen onszelf, de kinderen en de wereld voor. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
En misschien is dat het ook wel. Ik kan namelijk gerust generaliseren, want ik weet zeker dat iedere moeder het doet. Nederlander en Amerikaan en ik denk zelfs niet alleen de mama’s, maar ook de papa’s.

Vorige week, bijvoorbeeld, schreef ik dat we op weg waren naar het park om dat Boaz met z’n vriendinnetje ging spelen. Eigenlijk is dat natuurlijk de grootste onzin, een enorme drogreden. Begrijp me niet verkeer, Boaz vind het geweldig en stuitert de hele ochtend door het huis als hij weet dat hij een van z’n vriendjes of vriendinnetjes gaat zien. Maar we waren niet op weg naar het park omdat Boaz zo nodig met A. moest spelen. Nee, omdat de mama van Boaz zo nodig met de mama van A. moest kletsen. En omdat de mama van Boaz zo nodig geen zin had om de hele dag met de kinderen thuis te gaan zitten.

Of wat dacht je van deze:
Ze waren zo moe, ik heb ze maar even rustig voor de tv gezet. Jaja. Je bedoelt jij was moe. Of wilde eindelijk even rustig een boek lezen.

Wij moeders… We kunnen wel eerlijk gaan zijn, maar dan denken de kids straks nog dat het allemaal alleen maar om ons draait.
Wij moeders, wij liegen. Zodat de kids het idee hebben dat heel de wereld om hen draait. Laten we dat feestje maar zo lang mogelijk laten duren.