Aan de volgorde van mijn voorbereidingen voor de grote road trip kon je goed zien wat mijn interesse heeft en waar mijn sterke (en ook inderdaad m’n minder sterke) kanten zijn. Zo had ik het entertainment voor onderweg al uitgedacht voor we überhaupt een route hadden gepland. Ook wat we aan eten en drinken mee moesten was ruim op tijd geregeld. Het inpakken moest natuurlijk weer op het laatste moment gebeuren 🙂

Inmiddels zijn we 4200 miles ‘verder’: we zijn weer thuis!

Omdat we de meeste kilometers afgelegd hebben tijdens de dag had ik van te voren het een en ander aan vermaak geregeld.
Hier de dingen die ons tot in Canada en terug gebracht hebben. (Doe er je voordeel mee als je ook eens zo gek bent om je kids achterin een auto te gooien en voor uren te gaan tuffen ;))

Bij de dollarstore had ik allerlei cadeautjes ingeslagen, deze ingepakt en onderweg af en toe wat uitgedeeld. Kleurboeken, krijtjes, stickers en zelfs magic paint boekjes. Dikke pret was het elke keer!

Peter knutselde een boekenkast tussen hun twee stoelen en die vulden ze zelf met boeken. Genoeg voor uren en dagen leesplezier.

Verder brachten we stapels en stapels met cd’s en luisterboeken. Boaz en Zarah mochten om de beurt een cd kiezen. Elmo makes music is en blijft de grote favoriet.

In de week voor vertrek maakten de kinderen van gekleurde cereals mooie kettingen die dan onderweg weer voor vermaak en snack werden uitgedeeld. Blij verrast waren ze elke keer weer als bleek dat de hotels deze overheerlijke dingen ook serveerden als ontbijt. Toch wel iets specialer dan die oerdegelijke Cheerios die ze bij moeders thuis als ontbijt krijgen.

Na een lange ruk rijden in de ochtend hielden we een uitgebreide lunchstop waar Boaz en Zarah dan als dolle hondjes zichzelf uitlieten. Rennen, springen en vooral veel lachen. Ow en natuurlijk even de banden checken… “Zijn hard!”

Verder natuurlijk kleuren:

Of spelletjes doen. Zo had ik een “road trip bingo” gemaakt. Maar die sloeg niet zo aan bij Boaz. Wat wel werkte is alle letters van het alfabet zoeken op auto’s, borden en winkels e.d.

Af en toe werd er geslapen:

Veel gezongen, gekletst, uit het raampje gekeken, gemopperd en dan maar even een dvd’tje gekeken*

Afgelopen dinsdag reden we van Cayohoga National Park richting Mammot Cave National Park. Onderweg werden we vanwege onze reservering in het hotel van dat park gebeld dat we nog steeds van harte welkom waren maar dat er vanwege de goverment shutdown geen guided tours zouden zijn. Het was net iets na elf uur in de ochtend en beide kids zaten er even flink doorheen en waren niet in hun beste humeur. Ik stelde voor om dan maar meteen door naar huis te rijden. Misschien was de vakantie wel lang genoeg geweest. Maar ja, dat was dan eigenlijk ook wel jammer. En dus deden we nog een poging. We gaven Zarah een billendoekje en Boaz z’n verfboekje. Deze foto’s nam ik tien minuutjes na de “zullen we dan maar naar huis gaan-uitspraak”.

Beide vermaakten zich hiermee voor minstens een half uur.
Echt, zo simpel was het meestal.

Aan het einde van de reis zag Boaz z’n raampje er zo uit…

Ook Sophie vermaakte zich prima. Slapen, even wat eten (de fles werd een grote hit tijdens deze vakantie) en dan lekker spelen om ietsje later weer verder te dutten. Dat ze bijna drie weken opgesloten heeft in een auto stoel heeft haar niet tegen gehouden wat nieuwe trucjes te leren (rollen beide kanten op, hoofd optillen richting zitten) en heeft vooral haar humeur niet aangetast. Onze blije, sociale, goedlachse meid.

Ja, ik geloof dat onze kids het wel best vonden in de auto. We hebben onze drie volgende road trips al gepland 😉

Oja, mocht je je afvragen wat Peters rol was in dit hele verhaal… 

*iedereen tegen wie we zeiden dat we naar Canada gingen rijden zei: ja mag onze DVDspeler wel lenen. Dus dat was snel geregeld. Bij de bieb wat dvdtjes geleend. Waarop Peter zegt: “Waar hebben we die voor nodig dan? We hebben niet eens een speler.” Uitgelegd dat we er minstens zes mee konden hebben als we wilden. “Ow, denk je dat we dat nodig hebben dan?” Terwijl anderen er heilig van overtuigd waren dat we zonder  zo’n ding Texas nog niet eens uit kwamen. Ik zal eerlijk zijn: het was keihandig. Op de dagen dat ik te moe was om creatief te zijn en de kids bezig te houden duwden we er gewoon een dvdtje extra in. Maar om nu te zeggen dat het een lifesaver was op deze reis… Ik denk dat de cadeautjes of de lollies i.c.m. jip en janneke audioboek het beter deden.

ps. meer foto’s (en de foto’s uit deze blog beter zichtbaar) komen nadat de tien loads of laundry zijn weg gewerkt.