Iets voor negenen ging de wekker, zodat Peter precies op tijd naar beneden kon sprinten om de deur open te doen voor Mirijam in haar witte thuiszorg jasje. Nadat zij, iets te vrolijk naar mij idee, ons goedemorgen had gewenst toog zij weer naar beneden om rustig een ontbijtje voor ons klaar te maken. Nadat we dat verorberd hadden en de afgelopen nacht met haar hadden doorgenomen sommeerde ze “papa” om te gaan aankleden en “mama” om nog even verder te rusten, baby te voeden of te gaan douchen. Zodat zij ondertussen het bed kon verschonen, de nodige gegevens -zoals temperatuur en de hele mikmak- kon verzamelen of vast begon met alles verzamelen voor het bad van de baby.
Daarna begon er een drukke, vermoeiende dag. Peter moest nog naar het gemeentehuis om de geboorte aan te geven, de kaartjes moesten nog afgemaakt en naar het postkantoor, er stond bezoek gepland, de box moest nog verder in elkaar. En nog vele losse andere dingen.
Wat waren we uitgeput tegen zessen. Pff. Weer een dag voorbij! Als er niemand kwam eten (en voor ons koken) maakten we iets makkelijks klaar of haalden we friet bij de benedenbuurman. Dat aten we dan samen boven op bed op. Waarna we nog wat tv keken op de laptop. Met een beetje geluk hadden we nog net wat energie over om wat foto’s te uploaden om zo de familie en wat vrienden tevreden te houden. En dan was het al gauw: welterusten! Want morgen, na een gebroken nacht vol voedingen, vieze luiers, vullen van kruiken om het wiegje warm te houden enz., begon er weer een nieuwe dag vol baby-avontuur.

Wij waren papa en mama geworden…
Deze zware, vermoeiende, domweg uitputtende tijd die ik hierboven beschrijf vond plaats 3,5 jaar geleden.
De kraamtijd van Boaz.
Echt, we waren gesloopt! Ik kan me herinneren dat na een week of twee Peter de deur uitmoest voor een werkafspraak en dat het hem serieus 1,5 uur duurde om echt te vertrekken. Gewoon omdat hij minstens vijf keer weer naar boven moest komen omdat hij iets vergeten was. Onze brein werkte niet meer. We waren onszelf een beetje kwijt. Net als het besef van tijd, de rest van de wereld en vooral onze energie.

Deze dagen, onze “derde kraamtijd”, is even andere koek.
Geen wekker even voor negenen. Geen ontbijt op bed voor papa en mama samen, gemaakt door een kraamverzorgster in een wit jasje. Dat klinkt voor ons nu echt als een waar paradijs.
Nee, deze dagen begint het festijn zodra de kinderen wakker zijn. Dan is het tijd voor Peter om zich uit bed te hijsen, luiers te verschonen, kinderen aan te kleden, ontbijt voor mij te maken en ondertussen de kids tevreden te houden. Op en neer rennen naar beneden van twee hongerige, commanderende monstertjes aan de keukentafel, naar een hongerige, orders plaatsende vrouw boven. En vanaf dan gaat het aan een stuk door… Vaatwasser in en uitruimen, wassen draaien, kinderen vermaken, luiers verschonen, boodschappen doen, naar het postkantoor om de kaartjes te posten (ze zijn onderweg!), eten en drinken verzorgen voor de kinderen en mij, alles en iedereen klaar maken voor een middagdut (yes! even 20 minuten rust voor Peter!) om daarna weer verder te gaan met de vaat, de was, de boodschappen, visite verzorgen, kinderen vermaken, boekjes voor te lezen, treinbanen te bouwen, drinken klaar te maken en daarna van de grond te dweilen omdat er weer een beker om is gegaan, toch nog even de was aanzeten enz. enz. enz.
Boven hang ik op bed om me daarna na de douche te slepen, weer terug naar de slaapkamer om Sophie te voeden, de zoveelste spuitluier te verschonen, nog wat te rusten, even met de buurvrouw te kletsen, een jump-sessie van de oudste twee op het bed te ondergaan, wat extra knuffels aan hen uit te delen (want: “mama, ik wil graag met jouw spelen”), de geboortekaartjes af te maken en verder vooral heel rustig niks te doen.

En net op het moment, zo tegen vijf uur, half zes, als “papa” en “mama” het bijna begeven en overwegen om in te storten wordt er op de deur geklopt. Daar staat dan weer iemand (buren, vrienden, kerkgenoot, mama van vriendje van Boaz enz.) met een maaltijd in handen. Kant-en-klaar. We kunnen zo aanschuiven.
Dat, net dat zetje in de rug, dat geeft ons dan weer moed en energie om door te gaan. En vooral: het geeft ons net genoeg tijd om wat foto’s te uploaden, net genoeg buffer om naast alle drukte vooral ook even te pronken.

Pronken met ons prachtige, makkelijke mensje. Onze mooie dochter, Sophie, “de baby”, zoals Boaz haar vol trots noemt, of “bee-bee” liefdevol door Zarah uitgesproken. En wat genieten we met z’n allen van haar! Wat heerlijk om een gezinnetje van 5 te zijn. Tot nu toe gaat, ondanks de best gezellige drukte en de heerlijke chaos, de overgang best heel soepel. Des te meer reden om dus lekker te pronken 😉