Sinds we in Amerika wonen kijk ik eigenlijk nooit naar het nieuws. Niet dat het me niet interreseert. Juist wel. In het begin heb ik het nog wel eens geprobeerd. Als soort van inburgeringspoging. Het willen weten wat er gebeurd in het land en in de stad waar ik woon. Maar al snel haakte ik af. Want om eerlijk te zijn intereseert het me dus echt helemaal niets dat de hond van John van daar om de hoek dood is geschoten en dat de dochter van David haar examens niet heeft gehaald om een of andere wazige reden. Het doet me zelfs weinig dat in het appartement complex in Austin-Zuid een gevecht is uitgebroken rond middernacht en dat die ene gevaarlijke weg nu nog steeds geen extra stopborden heeft. Of wat dacht je van de dansschool van Dawn die nu dicht is, terwijl Samantha daar al jaren danst. You get it.
Tussen al die nieuws items door vertellen ze af en toe nog iets wat volgens mij valt in de categorie ‘echt belangrijk voor een breder publiek’.  Maar dan moet je wel veel geduld hebben. Het nieuws duurt namelijk een uur. Waarvan de helft van de tijd reclame is, een kwart van de tijd het weerbericht (wat minstens negen maanden van het jaar hetzelfde is: warm) en dan dus nog ruim een kwart, in mijn ogen, nutteloze berichten.
Als klap op de vuurpijl geven ze je dan op ongeveer driekwart van de uitzending  de keus tussen drie verschillende nieuws items. Welke wil je zien na de reclame? Sms A voor het hondje, B voor de dansschool en C voor de te drukke weg naar …

Ik heb het dus opgegeven. Geen idee wat er gebeurd in het land waar ik leef. Laat staan de stad waar ik me begeef.
Dat er in November verkiezingen zijn geweest heb ik nog net meegekregen. Maar hoe de debatten er aantoegingen, waar de verkiezingen om gingen en  waar wie voor stond, ik zou het je niet kunnen vertellen. (Tenminste als ik niet af en toe nog een (Nederlandse) nieuwssite las of een gesprekvoerde met een Amerikaan.)
Zo is het ook al regelmatig voorgekomen dat ik nieuws over Amerika te horen krijg van familie of vrienden uit Nederland. Zo wisten een aantal van jullie eerder dat er, die ene keer dat we sneeuw hadden,  sneeuw bij ons op de stoep lag. Want in Nederland was dat al op het nieuws terwijl ik me nog een paar keer omdraaide in m’n bedje. Zo hoorde ik vorige maand van m’n zus dat er een ernstig ongeluk was gebeurd in Texas. Had ik geen idee van. (Logisch eigenlijk, want hoevaak weet jij als er een ongeluk gebeurd ergens in Noord-Frankrijk? Inderdaad. Dit was ook ruim vijf uur van ons huis.) En las ik een paar weken terug over tornado’s en mogelijkheid op 30 cemtimeter sneeuw in Texas. Niks gezien hier.

Ach ja. Het nieuws.

Hier is het nieuws dat ik het na een paar dagen thuis zitten met halfzieke kids wel een beetje gehad heb en uit verveling maar weer eens wat blogs en sites ga lezen. Ik kom ook op nos.nl terecht en zie een link naar een filmpje: “Ook Austin wil antwoord.” Ik zie voor me hoe heel Austin samenschoolt. Mobieltjes in de hand om het laatste nieuws te volgen. Iedereen is op straat en ik zit hier zielig binnen met hoestende en hangerige kinderen… Wat zou ik missen? Zou vanaf morgen de stad anders zijn, het leven hier een volledig nieuwe wending aannemen? Wat zou er gaande zijn? En vooral: hoe kan ik dit gemist hebben? Het is gewoon wereldnieuws en ik weet van niets. Wow!
Dus gauw klik ik de link naar het filmpje aan… Binnen enkele seconden wordt het me duidelijk: Lance…!  ‘Onze Lance’. Tja, ik had het kunnen weten.
Leuk filmpje hoor, af en toe zie je vluchtig een beeld van de stad waar we wonen. Maar kom, is dat nu voorpaginanieuws (heet dat op een website ook nog zo)? Dat de spanning en opwinding in Austin niet echt voelbaar is? Dat de meneer die nu in Lance z’n fietsenwinkel werkt wel weer wil dat alle journalisten oprotten (hij zei het een stuk vriendelijker, maar bedoelde duidelijk hetzelfde)? Is dat nieuws?
Hoe dan ook, het vijf minuten durende filmpje haalt de NOS site en wordt 16,5 duizend keer bekeken.
Austin mag dan een groene, linkse, gezonde stad zijn. Waar voor Amerikaanse begrippen veel gefietst wordt. Het is en blijft Amerika. Dat Oprah in Austin was is haast eerder nieuws dan dat  Lance “Yes” antwoordde. Ik vraag me af of de gemiddelde Amerikaan weet wat wielrennen is, laat staan waar de Tour de France plaats vindt. (Oke, ja, ik overdrijf vast een beetje, maar daarmee balanceer ik de NOS weer uit.)

Gisteravond heb ik in vijf minuten de hele samenvatting gelezen van het deel van het gesprek dat gister werd uitgezonden. Inderdaad, op een Nederlandse website. Scheelde me weer tijden aan de buis gekluisterd zitten met meer dan 60% van de tijd reclame. Stel dat er vandaag dan over gesproken werd wist ik in ieder geval waar het over ging.

En of het hier het gesprek van de dag is?
Vast in de fietsenzaak uit het filmpje. Vast bij de wielerclub down south, maar gewoon bij Jan en Marie (John en Mary in dit geval) op straat? Ik heb er nog geen enkel persoon over gesproken vandaag.
Wacht even, toch wel… Iemand die zei dat iedereen er over spreekt. Dat het HET gespreksonderwerp is van de dag. Je ziet ’em vast al weer aankomen, inderdaad: iemand in Nederland!

Dus als zaterdagnacht half Nederland speciaal ‘s nachts z’n bed uitkomt om Lance te kijken dan zet ik net de televisie maar weer eens uit. Tijd om nuttige dingen te doen. Want wees eerlijk? Doping in de Tour de France? Is dat echt nieuws?

En inmiddels heb jij toch weer een paar minuten besteed aan het lezen van niets nieuws. Toch knap hoe we elkaar bezig houden, vind je niet?
Alleen geloof ik dat ik toch iets verkeerd doe, want die meneer van de NOS, de mevrouw van de Austin Statesman en natuurlijk Oprah hebben er allemaal geld mee verdient en ik…? Ik heb er alleen maar een jammerend jongetje aan overgehouden dat heel graag het ‘filmpje van Austin’ nu wil zien.