De trein raast almaar verder…

Nee, geen verwijzing naar een slechte song van een zekere Brabander. Maar de werkelijkheid van ons leven hier.
Inmiddels zijn we bijna zes weken onderweg als een familie van vijf. Hier vragen ze ons dan zo mooi: “How are you doing, adjusting to a family of five?”. Waarop eigenlijk standaard ons antwoord is: Goed. Want dat is het, het gaat erg goed. Beter dan ik van te voren had verwacht!

Toch is er bijna elke avond, als de oudste twee kinderen op bed liggen dat “pfff, eindelijk! Rust!” gevoel. We ploffen op bed neer (naar beneden lopen lijkt dan zo’n eind 😉 ) en vragen ons samen af wanneer de trein stil gaat staan… Maar hij raast maar door…

Het is een geweldige treinrit. Dat wel. Erg gezellig hebben we het met elkaar. Er wordt wat afgeknuffeld, gevierd en gezongen. We gaan met elkaar op stap voor een wandeling of picnic, we spelen met elkaar thuis, we koelen af in het badje in de tuin of lezen boekjes met elkaar.
Er zijn zelfs momenten dat ik even op de bank zit, een tijdschriftje in de handen neem en me afvraag of ik toch niet iets vergeten ben, want ik heb toch drie kinderen, dan heb je toch geen tijd voor zitten? Maar even tellen, één, twee, drie kids, ze ademen allemaal nog. Dan zal ik wel niets vergeten zijn. Even denk ik dan dat we het helemaal onder controle hebben (helemaal als ik ook nog op de achtergrond de wasmachine en de droger hoor draaien en een leeg aanrecht heb!). Maar dan komt er ook weer die dag dat het me twee uur kost om het ontbijt weg te ruimen en de vaatwasser uit en in te ruimen. Omdat ik tussendoor twee boze kinderen uit elkaar moet houden, een vermoeide huilende baby moet sussen, een plasje moet opdweilen, enz. enz.

Van de week kreeg ik een fijne lange mail van een vriendin die hoopte dat ik de tijd en rust had om ’em te lezen. “Tuurlijk”, dacht ik. Tot ik om me heen keek. Nummer 1 zat op de wc in een poging een poepje te doen en hield me al schreeuwend op de hoogte, nummer 2 liep in haar luier rond de dwalen op zoek naar aandacht en nummer 3 zat bij mij op schoot hopend in slaap gewiegd te worden. Tja, de begrippen rust en tijd zijn op deze treinreis iets gewijzigd. Maar we hebben het zeker nog!

Er zijn ook momenten dat de trein even vaart lijkt te minderen en we een klein ogenblik (zo dom zijn om te) denken dat ‘ie tot stilstand gaat komen op het volgende station. Maar dan kan er elk moment weer op het gaspedaal worden getrapt door een huilende baby die graag wat drinken wil, door een bijna twee jarige die het leven even niet meer snapt en daarom besluit een dagje huilend en hangend door te brengen of een ruim drie jarige die na tijden van rust weer begint aan een lange en vermoeiende dag vol waarom-vragen. Gister kreeg ik bijvoorbeeld weer zo’n golf van uitputtende waaroms over me heen. Waarop ik geirriteerd en gefrustreerd reageerde: “Waarom vraag je telkens waarom?” Boaz kijkt me rustig aan en zegt: “Dan weet ik hoe het zo is gekomen.” Tja… Tegen zoveel logica -en de vaardigheid om het te verwoorden!- heb ik niets meer in te brengen.
We halen nog maar eens adem en gaan weer in volle vaart verder. Ondertussen genietend van het uitzicht en de reis.

Hier wat plaatjes om mee te genieten.

Natuurlijk eerst maar eens van onze lieve Sophie. Het gaat goed met haar. Ze groeit lekker en is over het algemeen tevreden. Ze slaapt overdag veel in de draagdoek omdat we op stap zijn en ik dan nog twee handen vrij heb voor de anderen. Ook omdat ze dan direct slaapt, wat anders nog wel eens lastig is. ‘s Nachts maakt ze over het algemeen lange rukken, waar we erg dankbaar voor zijn 😉 En broer en zus zijn nog steeds dol op haar! Verder vindt ze het prima om op z’n tijd een flesje leeg te drinken wat mij (nu al) wat vrijheid geeft zo nu en dan. Het is bijzonder (en het geeft me ook wel een beetje een weemoedig gevoel) om te zien hoe snel ze al leert en minder baby wordt: ze reageert al veel meer op ons en wat er om haar heen gebeurd en is hard aan het oefenen om haar hoofd op te houden. Ze kijkt met grote blauwe ogen rond en lacht graag.

Dan hebben we onze blije meid, Zarah. Haar lievelings woorden zijn: “No, zelf!” en ze houdt erg van opruimen en er op uit gaan met de auto. Ze kiest het liefst zelf haar kleren uit, doet alles na (van ons en van Boaz) en reageert beter op boodschappen over wat ze wel moet doen, dan wat ze niet moet doen. Wat voor ons nog wel eens nadenken is, want als je tegen Boaz zegt: “Niet de straat op lopen”, breng je haar daar mee op een idee en loopt ze accuut de straat op. Zeg je: “Blijf op de stoep” luistert ze overigens prima. Ok, meestal dan 😉 Verder is het vooral een heerlijke meid die graag poseert voor een foto, met enkele lettergrepen alles kan duidelijk maken wat ze wil en enorm van jumpen houdt.

Boaz is onze fijne observeerder. Alles wat hij hoort en ziet slaat hij op. Pas dus op, want hij vergeet niets. Ook linkt hij alles aan elkaar en als het dan niet logisch is voor hem komt hij het even checken hoe het toch precies zit. Ook heeft hij best heel duidelijk hoe hij dingen fijn vindt en wat hij graag wil. Zo koste een bezoekje aan de kapper (wat we op zijn verzoek brachten) ons bijna twee dagdelen. Namelijk donderdagmiddag en ja, op vrijdagochtend konden we terug om het af te maken, want Mr-self-aware was niet tevreden… 😉
Hij is een vrolijke, lieve en nadenkende jongen. Die graag en makkelijk zelfstandig leert en wat tijd voor zichzelf nodig heeft, maar het vooral ook heel erg fijn vindt als papa en/of mama tijd met hem door brengen. Samen boekjes lezen, spelletjes doen, bij hem zijn als hij gaat slapen, nog even praten of samen even computeren.

En van de week was het natuurlijk de 4th of July. Waarop we Peter, Boaz en ik zwaar ons best hebben gedaan om met onze twee Amerikaantjes mee te vieren dat ze in een vrij en onafhankelijk land leven. Zo hebben we met z’n vijfen in een heuse parade meegelopen, die bestond uit een brandweerauto, een drumband en daarachter een lange stoet of gekke ouders die met hun kids of hond om negen uur ‘s ochtends als een kudde schapen achter elkaar door de wijk gingen lopen… Tja… Reken het ons niet aan, we weten ook niet meer beter. Echt!