De vorige blog was een hoop bla-bla-theorie, maar daar schenen wat mensen behoefte aan te hebben, dus alstublieft 😉

Vandaag de praktijk er achter.
Die bestaat voornamelijk uit een enorme dikke buik…
En de drager van die buik, die heeft het wel een beetje gehad. Pfff. Helemaal nu het, gelukkig een stuk later dan afgelopen jaren, aardig begint op te warmen.

-foto gemaakt door Boaz-

In de vorige blog schreef ik onder andere dat er geen kijkgaatje in de buik zit om even te kijken hoe het met de baby is. Zarah heeft dat nog niet helemaal begrepen. Nadat ze vorige week aanwezig was toen de verloskundige een internal exam afnam bij me duikt ze soms, als we het over de baby hebben, weg onder m’n buik, om te kijken of ze ’em kan zien 😉

Ook schreef ik heel makkelijk over dat ‘baktijd kan varieren’. Maar tja, das een stuk makkelijk gezegd dan beleefd. Ik had behoorlijk ingesteld op het hebben van dit kindje halverwege mei, dus het kostte me een gevecht met God om te accepteren dat het niet gaat om mij, om mijn comfort, of mijn ideeen over labor and delivery gaat, maar dat ook dit gaat om God, Zijn eer en Zijn timing… Ja, daar is wel wat geloof, vertrouwen en moed van mijn kant voor nodig om mijn controle (alsof je die hebt, tuurlijk!) te laten gaan. Maar gelukkig antwoorde God met onder andere een nogal toepasselijke bijbeltekst: Ik ben de HEER, je God, ik neem je bij je rechterhand en zeg je: wees niet bang, Ik zal je helpen. Jesaja 41:13.

De dagen hierna verandere mijn attitude behoorlijk, ook is er net weer iets meer energie dan de laatste weken. En dus ondernemen we nog maar wat dingen. Een wandeling, een picnic, een dans/muziek party, of gewoon heerlijk in de tuin met water kliederen. Lang leve het mooie weer!

Hoe de rest van de familie het beleefd?
Peter werkt zich overdag ‘te pletter’ op kantoor om straks een tijd vrij te kunnen nemen. Zodra hij aan het einde van de middag thuis komt neemt hij de zorg voor de kinderen over, doet de boodschappen, maait het gras, doet de laatste klusjes voor de baby, regelt ondertussen nog een te gek tuinset (yeh!) en speelt gelukkig af en toe nog even spelletjes om te ontspannen.
Boaz verteld me dat hij zijn knuffels zal delen met de baby en dat hij denkt dat het een meisje is (van de week bedacht hij dat ze dan Jacky moet heten… Hmmm, even laten bezinken).
Zarah, ach die gelooft het allemaal wel. Die weet waar de baby nu is en waar ‘ie straks slaapt. Maar verder is zij eigenlijk de enige die rustig zichzelf blijft deze laatste dagen. Haar eigen tuttebelle zelf:

Daar genieten we dan maar hard van met z’n allen. En zo kunnen jullie er ook even van meegenieten.