geschreven op 28 maart 2012

Je zult het maar op je geweten hebben

Zoals ik al eerder melden en jullie allang weten: we hebben schattige, cute, most adorable kids.

Soms is dat best prettig.
Zoals bijvoorbeeld in de wachtkamer bij de dokter. Ik bedoel, wat kun je nu voor die oude man naast je betekenen? Niet veel. Een vriendelijk gedag, maar dat is het wel een beetje. Maar als je kinderen bij je hebt is er opeens veel meer mogelijk. Deze oude man kan bijvoorbeeld met een grote glimlach van oor tot oor en pretoogjes hele conversaties met je niet pratende dochter houden. “Hi girl. Are you crawling? What is your name, cutie? Is that your name? Or sweetie? I bet they call you that often.”
En ook al word ik op dat moment geroepen om de dokterskamer in te gaan, samen hebben Zarah en ik toch weer iemand een blij moment bezorgd. Daar wil ik m’n kinderen af en toe best voor lenen, dat mogen ze wel op hun geweten hebben.

Of de mevrouw die haar kleinkinderen zo mist en blij is dat ze even een glimlach van Boaz en Zarah krijgt. Ik neem aan dat hun opa’s en oma’s in Nederland wel andere kinderen daar voor gebruiken, dus geen probleem als deze mevrouw in de winkel mijn kinderen daar voor gebruikt. Dat mogen ze best op hun geweten hebben.

Het buurmeisje komt hier elke dinsdag oppassen. En haar moeder vertelde me dat het voor haar de leukste avond van de week is. Een uurtje met Boaz spelen en hem in bed leggen als hoogtepunt van je week. Prachtig toch dat ook zij zo kan genieten van hem. Dat mag hij best op zijn geweten hebben.

Vandaag had ik een gesprek met de occupational therapist (ergo therapeut) vanwege uitbreiding van Zarahs’ therapie. Deze therapeute begon het gesprek met: “Ik wil eerst even zeggen dat je zulke schattige kinderen hebt!” Wow. Dank je.
Ik bedoel, het zijn schatjes. Absoluut. Maar euh… je hebt zeker die bui vanochtend van Boaz gemist, en die vieze poepluiers die hij altijd net heeft als we hier naar binnen lopen…
Ik vind het geen probleem dat de mensen van de therapie allemaal zo fijn vinden om Zarah -en dus blijkbaar Boaz ook- te zien. Ik vind het fijn dat, hoe jong de kids ook zijn, ze goede daden op hun geweten hebben, ze maken mensen blij. Ze toveren een lach op het gezicht van die man, ze beuren die vrouw even op, soms knuffelen ze zelfs een behoeftige. Geen probleem.

Aan het einde van het gesprek vertelde Theresa, de speech therapeute die er ook bij zat, het een en ander over hoe ze reageert op andere kinderen tijdens de therapie (ze sluiten soms aan bij de muziektherapie omdat Zarah dan afgeleid genoeg is om wat oefeningen te doen) en hoe de andere therapeuten op haar reageren. “Ja” zegt ze, “van de week zat ze even op de arm bij een ander, heel rustig -uitzonderlijk!- en vredig. En je zag het gezicht van die andere oplichten en gaan stralen… Dus ik vroeg does she makes you want to have children of your own? Ze knikte ja.”

Tja, lieve Zarah, je zult het maar op je geweten hebben…