Ik zat in groep 6. Ik weet niet eens meer of het een opdracht van de meester was of dat we onderling als klasgenoten het hadden bedacht, hoe dan ook, we bedachten onze handtekening. Wat helemaal niet handig is, want nu zit ik opgescheept met een frivole, maar lang niet altijd praktische, handtekening. Toen was het heel stoer. Een handtekening. We schreven briefjes aan onze ouders die naar de ouderspreekavond kwamen en ondertekenden vol trots dat met onze blitse, nieuwe handtekening.

Ook nu gebruik ik diezelfde handtekening nog dagelijks. Lichtelijk gewijzigd. Zo zet ik ’em met veel minder ijver en concentratie waardoor ie wat flodderig is en daarnaast heb ik ‘van Faassen’ vervangen door ‘Vreugdenhil’.

De angst om aangeklaagd te worden voor alles en niets zit er bij de Amerikanen diep in. En dan vooral bij verzorgend personeel en medische instellingen. Helden zijn het in indekken. Hele formulieren hebben ze. En die mag ik dan ondertekenen. U wilt uw dochter meenemen naar huis vanuit het ziekenhuid? Wilt u dan hier even tekenen? U wilt u kinderen niet laten inenten tegen waterpokken? Wilt u dan hier even tekenen?

Heel netjes, zoals ik ben opgevoed, las ik altijd eerst wat ik ondertekende. Tegenwoordig doe ik dat niet altijd meer, zou een dagtaak zijn. Soms vraag ik: wat onderteken ik hiermee? Maar ik ben wel altijd voorzichtig, want mijn handtekening mag dan anderen indekken tegen eventuele claims, maar die kan mij er dus juist eentje bezorgen…

Duizenden handtekeningen heb ik al gezet. De meesten kan ik nog uitleggen aan mezelf waarom ik teken. Alleen niet allemaal. Nee, het is zelfs nog veel erger, ik weet niet eens van alles wat ik heb ondertekend! Op de meest bizarre momenten krijg je hier een formulier onder je neus geduwd: of u hier even wilt tekenen?
Na uren ‘in labor’ werd ik naar het ziekenhuis gereden om dat Zarah niet geboren kon worden in de geboortekliniek. Doodmoe, met persweeen kom ik binnen. Vier witte vellen hangen voor m’n neus: of ik hier even wil tekenen…! Ow en wat vingerafdrukken graag. Euh, nee, bedankt. Daar staat mijn man, vraag hem maar. Nee, mevrouw, we hebben uw handtekening nodig.
Het spijt me, maar denk maar niet dat ik weet wat ik daar heb ondertekend. Het zal wel iets zijn geweest in de trant van dat ik uit vrije wil naar het ziekenhuis ben gekomen, dat het kind echt mijn kind is, dat ik echt Jacodien Vreugdenhil heet (wat niet eens echt waar is, want bij de verzekering sta ik bekend onder mijn doopnaam met meisjesnaam, tip: mocht je ooit naar Amerika verhuizen zorg dat je namen overal hetzelfde zijn verander ze des noods officieel).

Duizenden handtekeningen dus. Werkcontracten, huurcontracten, diploma’s, doktersformulieren, voorlopige koopcontracten en het uiteindelijke koopcontract. Tot tweemaal toe zijn we bij de notaris geweest om een stapel papieren te ondertekenen.
Maar joh, dat is zo 2011!

De afgelopen dagen kregen we een aantal mailtjes in onze inbox. Van DocuSign. In opdracht van de makelaar. Met het volgende verzoek: Please review & sign your document. Dit document is vergelijkbaar met het voorlopig koopcontract in Nederland. We hebben een huis gevonden, zijn het eens over de prijs, de overdrachtsdatum en nog wat andere zaken. Nu nog een inspectie en een waardekeuring. Deze kunnen de afloop nog veranderen. Dus we houden het nog even spannend…
Maar er moet al wel vast getekend worden. Met een klik op de knop open ik het document. Nog een keer klikken en ik zeg dat ik inderdaad zaken wil doen met Debbie van Turnquist Partners. Met de volgende klik zet ik een paraaf onder aan bladzijde 1. Ik kan hierbij kiezen welke van de 10 handschriften ik wil gebruiken. En met welke letters ik wil tekenen. JV. En met welke naam ik wil ondertekenen. D.J. Vreugdenhil kies ik dan maar voor. En daar gaat ie dan. Nog tien keer klik op met mijn muis. En klaar is kees.

Nog geen vijf minuten later heb ik een nieuw mailtje in mijn inbox. Your document has been completed. All parties have completed the envelope ‘zipForm – home’.
Zo makkelijk gaat dat. Je hoeft je huis niet uit, bij de makelaar langs. Nee joh.
Neem gewoon je laptop op schoot, want anno 2012 hoef je je bed niet eens meer uit om een huis te kopen.

Tja, aan zulke opties dachten we in ’92/’93 nog niet echt, toen we als groep 6-ers massaal onze handtekening creeerden.