Ze is vijftien. Geen meisje meer, bijna een vrouw.
Haar huidkleur is een beetje getint. Mexicaanse. Een zwart lint houdt haar haar uit haar gezicht. Ze lacht. Geen echt lach, meer eentje van de zenuwen of omdat ze denkt dat ze hoort te lachen. Ze draagt een simpel zwart shirtje. Ik krijg een voorzichtig uitgestrekte hand toegestoken, ze mompelt haar naam.
Haar boyfriend staat naast haar. Iets groter, iets steviger, iets zekerder. Hij staat te wapperen met een papieren map. Het is warm. Hij is ook zenuwachtig. Hij is gekleed in wijde sportkleding. Zijn haar gestyled op z’n Afrikaans. Ook zijn naam versta ik niet.

We gaan zitten in een kantoortje. Het hangt vol met foto’s van drie meiden, tussen de 10 en de 15. Een gedichtje aan ‘mom’. Het bureau ligt vol met papieren. Daar zitten we dan.
Zij zitten verlegen, zij probeert niet naar hem te kijken, maar naar mij. Hij wappert steeds harder met de papieren.

Hij zegt dat ze shy is. Het geeft niet, zeg ik, het is een awkward situatie. We kennen elkaar niet en dan zitten we hier in deze ruimte ongemakkelijk tegenover elkaar. Ze lacht, een echte lach dit keer. Hij kijkt opgelucht, ja, awkward dat is het juiste woord.
Ik praat, ik knik bevestigend, ik lach, ik vraag.
Ze antwoord, zacht en kort. Hij ‘vertaald’, vertelt soms wat uitgebreider.

Vijf maanden nu, je begint het te zien. Ze heeft nog geen dokter bezocht, ze heeft geen verzekering. Ze hoopt deze maand bij de dokter terecht te kunnen, maar ze weet nog niet zeker of die haar accepteert omdat er iets mis was met de papieren. Of het lukt met al die papieren? Zijn gezicht vult zich met trots als hij zegt dat hij er niet veel van snapt, maar zij wel.
Nog geen enkele echo gehad, ook het hartje nog niet gehoord. Ze hopen een jongetje. Meisjes huilen meer.
Ze wil heel graag haar school afmaken. Het is echt belangrijk voor haar. Ze begint over een paar weken met high school. Ja, zegt hij, extra spannend voor haar, omdat het ook nog eens een nieuwe school is.
Ze wonen bij zijn moeder. Het is krap, maar het is hun thuis. Ze ziet haar moeder niet veel. Praat ze liever nu niet over.

Wat haar grootste vraag is? Ze wil heel graag leren een loving parent te zijn.

Ze is vijftien. Geen meisje meer, bijna moeder.

Ik doe vrijwilligerswerk bij LifeCare, een pregnancy center voor ongeplande zwangerschappen. Dit meisje mag ik de komende maanden vergezellen op haar ‘reis’ naar moederschap.