Eens woonden we in een groot huis. En als ik groot zeg, dan bedoel ik ook groot. Naast de woonkamer hadden we op de begaande grond een master bedroom met voor Peter en mij elk een eigen walk-in closet en daaraan grenzend een badkamer met voor elk van ons een eigen wastafelmeubel ter grote van een aanrechtblad in een gemiddeld Nederlandse flat. Deze afdeling van het huis was bekant zo groot als het hele appartement waar zus D met haar man in woont.
Het grote nadeel van deze balzaal was dat ‘ie op de benedenverdieping zat. Terwijl de kids boven sliepen. Dus sliepen wij ook boven.
De dag dat we besloten dat Zarah boven ging slapen zijn wij mee verhuisd naar boven. De spullen van beneden had ik toen vast ingepakt. We zouden toch bijna verhuizen.
Dat bijna duurde nog een paar maanden…
Deze week was het dan eindelijk zover. De spullen kwamen weer uit de doos.
Lampjes voor op onze nachtkastjes (die nog ergens anders in het huis staan ofzo, in ieder geval niet naast het bed), wat decoratie voor Zarah haar kamertje, een dekentje (net alsof je dat in ‘het-is-mei-dus-30+graden-Texas’ nodig hebt) en een stapel boeken. Van die ‘help ik heb een kind’ en ‘hoera ik ben mama/papa’ boeken. Titels als: What to expect when you are expecting -pregnancy bible-, Oei, ik groei, Van borst tot boterham, Baby 411 en Wat je baby verteld. En natuurlijk het groene Groei-op boekje.
Ergens staat me bij dat ik wel eens eerder geschreven heb over opvoedingsboeken. Je zou dus denken dat ik ze wel eens vaker ingekeken heb. Helemaal als je ook nog eens bedenkt dat ik pedagoog ben. Ik zou toch het een en ander moeten weten van de ontwikkeling van kinderen. Ik zou toch moeten weten hoe ik ze moet opvoeding, begeleiden in deze grote wereld. Hun leven, dat een grote overlevings- en ontdekkingstocht is, zou toch veilig moeten zijn in mijn handen. Nu, na al die maanden zie ik die boeken weer. Ik begin er vol enthousiasme in te lezen. Ik zal hieruit bevestiging krijgen van mijn geweldige moederschap. Hier ga ik zwart op wit zien dat wij de afgelopen maanden aan onze kinderen hebben gebodenwat past bij hun leeftijd, hun ontwikkeling in deze tijd.
Want wanneer was het dat ik voor de laatste keer met Zarah gesproken had? Zo’n echt moeder en baby gesprek?
Kon ik precies vertellen wanneer alle indrukken haar te veel werden? Of kom ik niet verder dan: als ze moe is wrijft ze in haar ogen?
Wanneer was het voor het laatst dat ik haar structuur bood? Volgens mij is er geen enkele dag in de week met dezelfde slaaptijden. Of minstens dezelfde volgorde in de dingen.
Ik heb het al helemaal door. Geen enkel iets wat ik Zarah aanbied is leeftijd appropriate. En het eten dat ze krijgt is zwaar ongezond -Zaterdag at ze mee van Boaz z’n pizza en zondag zat ze op patatjes te knagen-. Terwijl dit juist de tijd is om je kind voor te leven wat gezond eten is. Te laat! Oh, wacht misschien maken de banaan met avocado die ze net heeft gegeten het nog goed.
Zodra je kind aangeeft klaar te zijn voor pottytraining moet je erop in gaan en je kind op weg helpen naar zindelijkheid. Maar deze mama was te moe en besloot het uit te stellen.
Met het speelgoed verpesten we het ook allemaal. Ze hebben te veel waardoor ze niet optimaal kunnen spelen en ontwikkelen. Tja, dat zie ik ook wel, korte aandachtsspanne vaak. En met 45 boeken op een rij is het best moeilijk er maar eentje tegelijk te lezen…
Ik lees dat ik Boaz moet stimuleren om dit te doen en dat te ondernemen enz. enz. En ik ben druk met dozen uitpakken?
Regelmatig ga ik met Boaz zitten, we nemen een schoteltje M&M’s (ongezond!) en oefenen de kleuren -dat hij ze al maanden lang kent doet er niet toe, we moeten toch een reden hebben om chocola te eten?-.
En vorige week moest ik koekjes hebben, dus dan zet ik Boaz aan het werk (hmm, alweer ongezond, 2 sticks boter gingen erin…) of is dat kinderarbeid?
De auto moest ook nodig gewassen, bij ons nieuwe huis staat ie namelijk recht onder een boom met erg veel vogels… En Boaz heeft me heel goed geholpen. Maar nu lees ik net dat ik juist Zarah moet betrekken bij klusjes in en rond het huis… Verkeerde.
Leuk dat ik zulke activiteiten met m’n kids onderneem, maar nee, dat stimuleert duidelijk niet hun huidige ontwikkelingspunt.
Ik ben weer zwaar gezakt. Een vette onvoldoende.
Mislukt. Ellendig. Verwaarloosd. Ja, dat is het. Ik heb mijn kids weer eens verwaarloosd.
Maar nu zal ik het heel eerlijk opbiechten:
Ik word wel gelukkig van dat verwaarlozen. En mijn kids lijken er -redelijk- wel bij te varen.
Dus besluit ik de boeken maar weer in de kast te zetten.
En daar staan ze goed.
Tot het moment dat ik weer even de verleiding niet kan weerstaan, ze uit de kast neem en er in lees. Om te realiseren dat ik het niet volgens het boekje doe en al lezend stiekem nog wat kennis op te doen. Daarop teren we dan weer een tijdje. En zo modderen we door.
Ach, zeg nu zelf, zien deze verwaarloosde kids er niet allerliefst uit?
Jullie kindjes zien er superlief uit!
enne, hoeveel ouders gebruiken die boekjes wel? Mijne niet, en ik ben best goed gelukt, toch?
Nog een paar daagjes wachten dan zijn maama en pappa ZEVEN jaar getrouwsd.
Maken jullie er een mooi feest van?
Al vasdt een mooie dag donderdag!
Oma en Opa Van Faassen