Lang, lang geleden. In een land hier ver vandaan. Hadden we een mooi huis en een fijn leven.
Toch besloten we op een dag te gaan overwegen om te gaan verhuizen. Om een goede beslissing te kunnen nemen gingen we alle voors en tegens afwegen. Deze schreven we op post-its (je weet wel, van die gekleurde papiertjes) en hingen die op de kamerdeur. Een vrolijk geheel werd het. Links de voors. Rechts de tegens. En er tussen in nog wat overwegingen die eigenlijk net zo min voor als tegen waren.

Om te beginnen was het Peters werk wat ons hier bracht. Maar uiteindelijk waren het meerdere dingen die ons deden besluiten om hier ook echt voor langere tijd te gaan wonen.
Zo hing er aan de linkerkant het groene briefje met de tekst “herorientatie op geloof en kerk”.
Dit omdat we vast zaten. Nou zijn er verschillende opties als je vast zit. Je kunt vast blijven zitten in de overtuiging dat het zo goed als onmogelijk is om verder te komen. Of je kunt verder klimmen. Bijvoorbeeld met behulp van mensen om je heen. Of je kunt besluiten er vooral helemaal niets mee te doen. Hoe dan ook. Wij zaten vast. En zagen dit als een kans.
Niet dat we er veel mee deden. Het afgelopen jaar.

Een tijdje terug op bijbelstudie moest ik opeens weer aan dit briefje denken. Aan dit argument dat had meegewogen.
We behandelden een stukje uit Jesaja 55.

Naast de tekst stond in het boekje een stukje over dat het in Israel altijd heel erg droog is. En dat je dan na een regenbui vaak al een verschil zag. Ik dacht aan onze tuin. De grote woestijn waar na een paar regenbuien weer hele bosjes groen zijn geworden en het gras hier en daar zelfs groen lijkt te kleuren.
Maar die droogheid herkende ik ook bij onszelf. Zoals regen neerdaalt uit de hemel en daarheen niet terugkeert zonder eerst de aarde te doordrenken, haar te bevruchten en te laten gedijen, zodat er zaad is om te zaaien en brood om te eten. Zo zal ook Gods woord niet vruchteloos naar Hem terug keren.

Langzaam begon er een kwartje te vallen. Ik vertelde dit aan de vrouwen op de bijbelstudie, eentje reageerde: Ja, God gaat soms wel erg ver. Hij brengt je naar de andere kant van de wereld om je op Hem te richten… Ja, God gaat ver.

De main reason voor ons om naar Amerika te verhuizen was Peters werk. Maar nog regelmatig vraag ik me af wat we hier eigenlijk doen. Wat moet ik doen? Wat is het doel van ons verblijf hier?
En opeens realiseerde ik me, misschien was onze main reason, voor God wel een side reason. En was onze side reason (herorientatie op kerk en geloof) wel Gods main reason. Ja, het staat er letterlijk: Mijn plannen zijn niet jullie plannen, en jullie wegen zijn niet mijn wegen – spreekt de HEER. Want zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan mijn wegen jullie wegen te boven, en mijn plannen jullie plannen.

En weet je wat er nog meer staat: Vol vreugde zullen jullie uittrekken en in vrede zul je huiswaarts keren.
Misschien is dat wel Gods doel voor ons hier. Om vol vreugde en vrede ooit weer terug te keren naar Nederland. (Of waar ons thuis dan ook zal zijn.)

Inmiddels hebben we ons -al zei het niet officieel- aangesloten bij een kerk. En dit keer hebben we niet gekeken naar alle dogma’s, maar naar of we getraind werden in het meer leren kennen van God en zijn Woord. En uitgedaagd werden om daarna te leven. Dus misschien geen kinderdoop. Maar wel los raken uit onze vastheid.
En laten ze in de kerk nu net beginnen met z’n allen te werken aan ‘getting unstuck’. We gaan met de hele kerk het boek Unstuck lezen (zo heet het niet in het echt, maar de pastors waren bang hun ‘man pass’ kwijt te raken als duidelijk werd dat ze een boek lazen met de vreselijke titel ’emotionally healthy spirituality’. En om eerlijk te zijn, zouden wij als nuchtere Nederlanders dan waarschijnlijk ook snel zijn afgehaakt).

We hebben het een tijd geprobeerd te negeren. En lekker te blijven staan. Maar het begon toch wel een beetje op te vallen. Daar halverwege die roltrap. En God verplaaatste de hele roltrap met ons er op naar Amerika. Zodat we ‘unstuck’ zouden raken.
Ik ben benieuwd waar heen de roltrap leidt. En wat we onderweg nog allemaal tegen komen…