De gebruiksaanwijzing vertelde me dat ik het staafje 20 seconden in het glaasje moest houden, daarna plat moest neerleggen en twee minuten moest wachten totdat ik het resultaat kon aflezen. Peter zat naast me, de seconden te tellen. Hij was nog niet bij tien of ik riep al dat hij beter kon stoppen. Niks geen twee minuten wachten, het blauwe plusje sprong zo mogelijk van het scherm af. Duidelijke taal: ZWANGER!

De volgende ochtend aan het ontbijt zit Boaz vrolijk te zingen: “Kleintje, kom erbij, kom erbij, kleintje!”
Euhm, wie heeft hem ingelicht?

Bijna drie weken geleden is het dat we voor het eerst naar de verloskundige gingen. De oppas had afgezegd, dus de kids moesten maar mee. “Gaan we heen dan?” “Naar de dokter.” Boaz veegt eens wat haren van z’n voorhoofd en knikt bevestigend: “Ja, I veel haren.” “Dat is de kapper schat, de kapper knipt je haren. De dokter meet je en weegt je. Kijkt of je gezond bent. Dit is de dokter voor mama.”

Na bijpraten, wat dingen doornemen en een lichamelijk check-up was het tijd voor de echo. De kids die nog steeds niet ingelicht waren zaten mee te kijken. Tijd om het een en ander uit te leggen. “Er zit een baby in mama’s buik en die mevrouw doet een soort camera op mama’s buik en dan kun je op dat scherm de baby zien.” “Welke baby?” Boaz kijkt even om zich heen. “Zarah is hier.” “Ja, dit is een andere baby.” “Welke baby, heet baby?”

Even hebben we genoemd dat de baby er ook uitkomt, maar dat is vooral latere zorg, voor de kids en voor ons. Eerst zit nummer 3 veilig en wel opgeborgen. Enthousiast als het lag te bewegen, twee armpjes, twee beentjes , een romp, een duidelijk te onderscheiden hoofd en een kloppend hartje. Gelukkig nog een hele tijd om er met elkaar naar uit te kijken en ons voor te bereiden.

Sinds twee weken hebben we er dus een vraag bij van vraag-graag Boaz: “Mama baby in buik? Welke baby?” En dan komt er een zelf bedachte naam. Iets in de trant van sjasjoempa. Of simodla. Dus als je over een maand of zes een geboortekaartje krijgt met een iets wat aparte naam: tja, broerlief wilde het heel graag.

Omdat we het nu al niet kunnen laten om te showen met ons kleintje:

Natuurlijk zijn we ook nog steeds beretrots op Boaz en Zarah. Een paar plaatjes van hen en ons tijdens een wandeling. Helaas komen de prachtige herfstkleuren iets minder mooi over op de foto dan ze in het echt zijn. Deze tijd van het jaar is echt optimaal genieten van het weer en de omgeving. En met wat extra vrije dagen van Peter hebben we ook met elkaar tijd om er wat op uit te trekken.

Nog meer redenen om thankful te zijn dus!