We vinden het inmiddels meer dan normaal. Dat auto’s groot zijn en huizen nog veeeel groter, met minstens twee badkamers als je meer dan een slaapkamer hebt. Dat een kleine burger zo mogelijk groter is dan de kleinste in Nederland. We vinden het meer dan normaal om regelmatig buiten de deur te eten. Dat je met onbekende mensen je contactgegevens uitwisseld om ‘eens met elkaar af te spreken’.  We zijn aan ons derde ‘checkboekje’ begonnen, wat betekent dat we inmiddels het een gewoonte hebben gemaakt met check te betalen. Of met de credit card waar we inmiddels punten mee aan het opbouwen zijn. We zijn er aan gewend dat Nederlandse familie en vrienden verweg wonen en maar een kort deel van de/onze dag bereikbaar zijn. Een uitnodiging voor een tripje naar de ‘shooting ranch’, een ‘hunting trip’ of een dagje naar de ranch (maandag met de kids en vriendin M. naar haar ranch geweest, met de ATV over het terrein gecrosst, pecans geraapt en gekraakt en gepicknickt) vinden we inmiddels de normaalste zaak van de wereld. We wonen tenslotte in Texas.
We vinden het meer dan normaal dat het eind November is en het meest geweldige buitenspeelweer is (in korte broek en op blote voeten). We vinden het de normaalste zaak van de wereld om twee auto’s voor de deur te hebben. Het switchen van Nederlands naar Engels is voor allen (incl. Boaz) een tweede natuur geworden. En Amerikaanse gewoontes in begroeten (hugs), gast ontvangst (eigen beker met drinken in de hand bij binnenkomst is heel normaal), omgang (kennissen bestaan niet, het zijn vreemden of vrienden) en de Texaanse vriendelijkheid zijn zo ingeburgerd in ons leven dat we haast niet meer anders weten.

We hebben een leven hier. Meer dan dat. We hebben een heerlijk, gelukkig en goed leven hier. We hebben het erg goed met z’n vieren, Peter heeft een goede baan waar hij het naar zijn zin heeft, we hebben een fijn huis om te wonen, we hebben een geweldige kerk, we hebben vrienden in verschillende leeftijdscategorieen.

Ja, de tijd van zoeken naar de supermarkt en daarna de juiste producten in de mega grote supermarkt, het openen van een bankrekening, het krijgen van een geldig rijbewijs, het zoeken naar een passend huis, die tijd is ver voorbij. Net als de tijd waarin er soms dagen waren dat een tripje met -net lopende Boaz- naar de brievenbus het ‘uitje’ van de dag was. Simpelweg omdat we niemand kenden en we weinig wisten van hoe en wat. Nu leeg ik  de brievenbus misschien maar een keer per week, simpelweg omdat ik de rest van de tijd druk ben met kids, playdates, naar het park gaan, naar bijbelstudie gaan, bij een vriendin wijntjes drinken of lunchen met K. Of natuurlijk met het bakken van mergpijpjes voor Peters verjaardag, want tja, veel mag dan wennen en gewoon zijn, maar die verkopen ze hier nog steeds niet…

Vandaag is het precies twee jaar geleden dat we op het vliegtuig stapten met 11,5 maanden oude Boaz en twee enorme koffers. Op weg naar Austin, Texas. Op weg naar een nieuw onderdeel van ons leven, een nieuw avontuur. We zijn enorm dankbaar. Dankbaar voor ons leven. Dankbaar voor de afgelopen twee jaar. En dankbaar voor wat God ons in die tijd gebracht heeft. En dat willen we vieren. Komt het even goed uit dat het vandaag Thanksgiving day is. Een dag vol  food (kalkoen, cranberrie saus, zoete aardappel, green beans, taart, veel taart en nog meer taart), family (in ons geval die van vriendin K.) en  football (daarover later meer).

Terwijl bij jullie de avond invalt, maken wij ons op voor een middag waarin we weer een paar kilo (of liever pounds) gaan aankomen, waarin we verder gaan genieten van ons leven hier.

Het spijt me dat we de laatste tijd wat meer moeite lijken te hebben met jullie geregeld op de hoogte houden van ons wel en wee. Ik zou zeggen, kom het gewoon eens met eigen ogen bekijken en verwen jezelf met de heerlijke temperaturen die we hier nu hebben (en tot mei houden!). Je bent van harte welkom.

Als bonus een filmpje van Boaz die het lied ‘Turkey dinner’ zingt. Of nou ja, eigenlijk meer een filmpje van Boaz en Zarah die gewoon lekker hun zelf zijn en aan’t spelen zijn en hun mama die zeurt over liedjes zingen en ingewikkelde vragen stelt.