Op woensdagochtend na de bijbelstudie gaan we met wat meiden (oke, vrouwen) en hun kids samen lunchen. Bij de picknicktafels van de kerk naast de grote boom waar de kinderen lekker kunnen spelen. Vriendin M. heeft zoals altijd de lunch netjes klaar. Een bakje met dit en een zakje met dat. Een placemat voor elk van haar kinders. En ik zit daar met een brood dat ik snel uit de kast gegraaid heb, een pot pasta en een mes. Gelukkig heb ik nog wat fruit voor fruitmonster-Boaz en z’n zus die er ook wat van kan. “Wat ben je toch georganiseerd”, verzucht ik, denkend aan de ochtend die achter me lag. Hoe ik na negenen nog door het huis rende om alles bij elkaar te krijgen, probeerde niet te mopperen op de kids omdat ík zo graag op tijd wilde zijn (op tijd is inmiddels al een wat ruimer begrip, als ik er niet ben voor de mededelingen oke, als ik er maar ben voor de worship).
“Georganiseerd?”, half septisch kijkt M. me aan. Waar heb je het over? En dan verteld ze me hoe haar ochtend was verlopen. Kind 1 en 2 net in de auto waarop blijkt dat er eerst weer een poepluier moet worden verschoont, hup weer naar binnen en nummer 3 die ergens in de kamer ligt te brullen. Ach ja, misschien is het uiteindelijk overal wel een beetje hetzelfde…

Vol bewondering ben ik voor vriendin T. en haar man die een feest geven ter ere van dochterlief die twee jaar wordt. Ze hebben beide de afgelopen weken niet veel meer dan vief uur slaap per nacht gehad vanwege wat eet- en slaapproblemen van hun andere dochter. Bij het afscheid laat ze nog even weten hoe stoer ze ons vindt dat wij met twee jonge kinderen gaan reizen. Ik zie het meer als luxe en vind hen ware helden, vijf ouderparen met hun bijbehorende kinderen over de vloer terwijl je niet eens genoeg slaap krijgt om een normale dag door te komen…

Laatst kreeg ik een mail van een vriendin waarin stond: Het is soms net alsof m’n leven stil staat en de rest om me heen allemaal lol kan maken en veel gelukkiger lijkt.

Wat is dat toch dat we -er even vanuitgaand dat ik niet de enige ben- altijd kijken naar de ander. En ons daar ook nog eens mee vergelijken? Op zich is dat nog tot daar aan toe, als we maar niet zo stom waren te vergeten dat wat we zien niet altijd is wat er gebeurd, dat hoe wij het intepreteren niet altijd is hoe de ander het ervaart.
Peter kwam laatst een opmerking tegen met een strekking zoiets als: “we compare our backstage performance with other people’s onstage performance“.

Want is dat niet het geval? Ik zie de goed verzorgde lunch van m’n vriendin, maar niet hoe ze dat voor elkaar heeft gekregen, hoeveel moeite het haar misschien gekost heeft, of welke troep ze in de keuken heeft achter gelaten. Ik zie de vrolijke ouders en mooie cakejes op de verjaardag, maar ik zie ze niet die middag als iedereen vertrokken is en zij uitgeput en chagerijnig op de bank zitten. Mijn vriendin, die hard ploetert voor haar extra diploma en haar nieuwe baan, ziet lachende gezichtjes van de kinderen van haar vriendinnen, maar ze vergeet alle poepluiers en andere offers die het kost, zoals het niet hebben van dat extra diploma en die nieuwe baan die zij wel heeft.

Mocht je de plaatjes van onze ongedwongen, avontuurlijk en kneuterig-ogende vakantie bekijken, bedenk dan: dat is onstage.
Wat er zich backstage afspeelde, dat vertellen we je wel een andere keer… stay tuned.