Het was een van die dagen. Slecht geslapen. Peter out of town. De kids hangerig en mopperig. Mama niet in a good mood.
Ik had Boaz beloofd naar het zwembad te gaan, maar Zarah bleef maar huilen. Oke, dan gooien we het plan om. Gaan we belachelijk vroeg eten, is mevrouw uitgeklaagd en gaan we dan zwemmen, is meneer ook tevreden.
Tijdens het koken zet ik Dora aan om de kids wat rustig te houden, maar dat werkt niet. Allebei dan maar vast een halve boterham. Werkt even. Zarah begint daarna al snel weer te klagen, nu uit de box en hangt aan m’n broek.
Gelukkig iets makkelijks voor dinner vanavond, Zarah snel aan tafel. Maar dat betekent wel dat halverwege Dora de tv alweer uit moet. Wat Boaz weer niet pikt. “I-NIET-ET-EN.” Met op elke lettergreep zo mogelijk nog meer kracht en nadruk. Ergens is het grappig. De manier waarop hij ‘I’ zegt. Maar vandaag vind ik er niets grappigs aan. ‘I niet in mama’s gezicht schreeuwen en nu aan tafel komen anders kan I niet zwemmen en gaat I naar bed’ wil ik terug schreeuwen. Gelukkig heb ik nog genoeg rust om te bedenken dat dat ook niet de gewenst uitwerking gaat hebben. Dus pak ik met iets meer beleid aan. En korte tijd later zit Boaz ook naast me.
Daar zit je dan aan tafel. Drie bordjes, drie monden, drie vorken. Om de beurt een hap. Want denk maar niet dat meneer zelf eet.
Pff… Als ik het gewoon hier bij laat. De kinderen niet meer voed, het huis niet opruim, ze niet naar bed breng, de boel gewoon de boel laat. M’n boek pak en in de schommelstoel ga zitten… zou dat werken?

Dan hoor ik op het aanrecht iets trillen. Het is mijn Nederlandse mobiel. E. smst me om te zeggen dat ik ‘daar nog lang niet jarig ben…’
Vijf uur donderdagmiddag. Dat jullie al op mij drinken en toasten is prima, maar hier is nog werk aan de winkel. De kids moeten gevoerd, ik moet iets binnen krijgen, die stink pannen moeten uit de gootsteen en ik moet nog met de kids naar het zwembad, want anders… ben ik nog lang niet jarig.