zaterdag
Bluh! Ik ben goed beroerd. De hele dag lig ik op bed.
Peter belt de visite af. Oom Wim en Tante Ellen zouden komen.
Ik red het om een kwartiertje beneden te zijn en dan strompel ik weer naar boven. Snel m’n bedje in. Hopelijk ben ik morgen weer beter want…

zondag
Vandaag is Zarah’s dedication.
In de kerkdienst hebben we Zarah opgedragen. Dit houdt in dat wij beloven dat we haar (en Boaz natuurlijk) zullen vertellen over God en de Bijbel. Zodat ook zij Gods beloften voor haar zal leren kennen. In de dienst zelf werd er voor haar en voor ons als ouders gebeden.

Vriendin Katie heeft hier een filmpje van gemaakt. Hierop hoor je hoe de dominee eerst verteld over het doel waarvoor we collecteren (een stichting die zwangere vrouwen opvangt die dat nodig hebben). Daarna verteld hij dat er in onze kerk veel jonge gezinnen zijn en gaat hij voor drie gezinnen bidden. Wij zijn de eersten. Na ons volgden nog twee gezinnen (niet op het filmpje) waarvan een of meerdere kinderen werden opgedragen.
Het was mooi en goed om er met z’n vieren te zijn, dat er voor ons gebeden werd.
Boaz heeft enorm genoten van de muziek (“ziek, zing”) en stond te dansen. Op het filmpje is te zien dat hij het ook bar interessant vond dat Zarah opeens zo groot op het scherm verscheen 😉
En Zarah? Die vond het allemaal wel best. Ze genoot nog het meest van de dikke knuffel van mevrouw de oppas waarvan ik, heel erg, altijd de naam vergeet.

maandag
Nadat Zarah eind december ziek is geweest, en ik haar voedde zoveel ze nodig had, is ze niet meer in een normaal ritme geweest. Nog steeds komt ze een of twee keer per nacht vragen om drinken. Terwijl ze toch echt van 8 tot 8 sliep nog voor ze drie maanden oud was. We besluiten een paar nachten haar te laten huilen als ze eten wil. Omdat we niet willen dat Boaz er wakker van wordt leggen we haar beneden (voor de mensen die ons huis kennen: ja, we slapen inmiddels allemaal boven). En… het werkt. Nacht 1 slaapt ze binnen 10 minuten weer verder. Als ze de tweede keer ‘s nachts wakker wordt ga ik er toch even heen. Ik vind het toch wel een beetje zielig zo’n huilend meisje alleen beneden, ver weg. Maar dit gaan we zeker nog een paar nachten proberen! Wie weet kunnen we dan binnenkort weer bijtanken aan slaap… hoop, hoop, hoop.
Over Zarah trouwens, die heeft opeens haar mond vol tanden… vier zijn het er al, zover we het nu kunnen zien. Ze wordt al echt een grote meid. Ook in hoe ze reageert, hoe ze rond kijkt, hoe ze gefrustreert lijkt te zijn over het feit dat ze niet vooruit komt en natuurlijk vooral in haar gewicht 😉

dinsdag
Word je niet wakker van huilende kinderen, dan wel van enorme regen en onweer. Men!
In al die tijd dat we hier wonen heb ik niet zoveel regen gezien. Laat staan in zo’n korte tijd. De hele dag en de hele nacht regent het. En een onweer! Op woensdag zijn er zelfs scholen net buiten Austin die dicht zijn of later beginnen vanwege wegen die onder gestroomt zijn. Een paar goede Nederlandse ingenieurs zouden ze hier wel kunnen gebruiken 😉

woensdag
Voor het eerst sinds lange tijd heb ik weer bijbelstudie. Fijn om iedereen weer te zien. En bijzondere verhalen te horen.
Aan het eind krijgen we het nog kort over de ‘womens retreat’ in maart. Als ik vertel dat ik me opgegeven heb wordt een van de vrouwen helemaal enthousiast. Ow, leuk! Voordat ze helemaal door het lint gaat van enthousiasme probeer ik haar te kalmeren met de mededeling dat ik natuurlijk alleen kan komen als Zarah tegen die tijd aan de fles is. Haar ogen lichten op. ‘Ik zit in het gebedsteam’, zegt ze. We zullen er voor bidden. En de volgende dag heb ik een mailtje dat het hele team op de hoogte is gesteld. Zarah aan de fles, het staat op de gebedslijst…

donderdag
Vandaag werd ik wakker gebeld door vriendin E. met het verschikkelijke nieuws dat haar pasgeboren nichtje is overleden. Het is de tweede keer in een paar maanden tijd dat er een nichtje van een lieve vriendin overlijdt. Waarom? Verdrietig, verward, onvoorstelbaar… ik weet even niets te zeggen…

Met een hoofd vol vragen en in gedachten half in Nederland bekijk ik samen met Peter en Zarah drie huizen. Deze drie worden het niet. Maar we hopen op zeer korte termijn een mooi huisje te vinden voor de komende paar jaar.

vrijdag
Vandaag is Boaz weer aan de beurt. Ziek. De afgelopen maanden lijkt het aan een stuk door te gaan met zieke kinderen en tussendoor wij af en toe ook een dagje van de leg. Het begint behoorlijk op te breken. Maar hoe moe ik ook ben en hoe zat ik het ziek zijn ook ben, wat ben ik dankbaar dat ik twee kinderen heb om voor te zorgen, om een bedje voor te maken in de tuin zodat hij lekker buiten kan liggen. Wat is het dan mooi als Zarah naast hem zit in haar stoeltje en een glimlach kan toveren op het gezichtje van dat zieke, arme jongetje met 39.8C koorts. Wat ben ik gezegend!

Dat was mijn week.
Vol emoties.
Hoe was de jouwe?