Mogelijk loop ik nu het met gevaar dat jullie me minder vriendelijk vinden, wat beoordelend misschien. Of naief. Maar tja, als blogschrijver maakt het geloof ik niet zo uit wat ze aan de andere kant van je vinden, ik zie jullie gezichten toch niet als je straks met verachting kijkt over wat ik allemaal wel en niet vind van andere ouders…

Daarom, heb ik besloten, ga ik toch maar gewoon eerlijk zijn:

Ik snapte het niet.
Dat er ouders zijn die hun kind met een tuigje in de kinderstoel vast zetten. Geef dat kind wat bewegingsruimte, dacht ik. Leer hem gewoon dat hij er in moet blijven zitten of leer hem er snel op een nette manier uit te klimmen.

Ik snapte het niet.
Dat er ouders zijn die sloten en haken op kastje doen. Wat een ellende. Wat een moeite. Moet je zelf ook elke keer loshalen als je wat moet pakken. Ik ga m’n dagelijkse handelingen niet zo laten bepalen door m’n kind.

Ik snapte het niet.
Dat er ouders zijn die traphekjes installeren. Zorg gewoon dat je kind de trap niet opklimt, als je dat niet wilt. Klaar. En in de meeste Nederlandse huizen zitten er ook nog eens deuren voor. Ook hier weer, gewoon beetje vlot je kind trap leren lopen. Netjes achterste voren eraf. Heb je geen kind meer aan!

Ik snapte het niet.
Dat er mensen zijn die het hebben over hun huis ‘kind-proof’ maken. Misschien een dopje op het stopcontact ofzo, dat gaat nog. Maar verder? Het kind leert vanzelf wel. En spullen zijn maar spullen, dus gaat er iets een keer per ongeluk kapot, tja dat zij dan zo.

Maar nu, nu snap ik het een beetje meer.

Sinds Zarah verder komt dan de plek waar ik haar neer heb gezet of gelegd -en dat was belachelijk snel nadat ze geboren was- begin ik het een heel klein beetje te snappen. Bij elke ontwikkeling een beetje meer.

Haar favoriete object in huis is namelijk de wc-pot. Het liefst staat ze er dansend naast met haar handen in de pot, is het water te diep, dan hangt ze gewoon over de rand. Geen probleem voor haar.
Ze heeft hele conversaties met zichzelf terwijl ze een stekker uit het stopcontact staat te trekken.
Het gas wat hoger of lager draaien terwijl ik aan het koken ben behoort ook tot haar kwaliteiten.
Ze krijgt het voor elkaar om overal wel iets te vinden om in haar mond te stouwen wat daar niet direct voor bedoeld is. Vooral papier is nu in de mode. Toiletpapier, oud papier, keukenrolpapier (wat ze ergens achteruit een keukenkastje weet te vissen), folders, Boaz’ werkjes, boeken en elk ander papier dat ze -weet ik veel waar- weet te vinden.
Elke maaltijd is het weer een gevecht om te zorgen dat ze niet uit haar stoel klimt/ valt. Helemaal als ze het nodig vind om op Boaz te reageren (wat natuurlijk prachtig is, begrijp me niet verkeerd!). En de sjaal waarmee we haar, bij gebrek aan beter, nu vastbinden doet haar ook niks meer. Daar wurmpt ze zich, geoefend als ze is, zonder moeite onderuit.
Elk keukenkastje (behalve die boven het aanrecht dan) is inmiddels aan haar inspectie onderworden geweest en zo nodig gerangschikt door Miss Zarah zelf.
En trap leren lopen? Pff. Daar heeft mevrouw geen hulp bij nodig. Al kan het misschien geen kwaad als ze leert dat halverwege de trap gaan zitten op je knieen met je billen vervaarlijk over de treerand hangend niet echt passend gedrag is voor een instabiele 10-maanden-jonge meid.

Misschien vind je me wat traag en hardleers, maar wees gerust zo langzaamaan begin ik het toch een beetje te snappen…
Traphekjes, tuigjes, scherpe punten afdekken, haken op kastjes en schoonmaakmiddel wat hoger in de kast, misschien is het nog niet eens zo heel gek.

Alleen ben ik bang dat tegen de tijd dat ik echt zover ben dat ik hekjes en tuigjes monteer Zarah al tig ontwikkelingen verder is. En we het moeten hebben over haar niet gedane schoolwerk, de jongen waar ze verliefd op is en haar studiekeuze.