Donderdag 12 april 2012. We zitten aan tafel. Peter is net terug uit z’n werk. Hij heeft een lang weekend. Morgen gaan we namelijk nog verder met inpakken en dan gaan we overmorgen verhuizen. Maandag heeft hij ook nog vrijgenomen zodat we wat meer de tijd hebben samen om het huis een heel klein beetje op orde te hebben. Toen had ik nog geen idee dat verhuizen met kinderen iets langer dan een weekend duurt, zeg gerust een paar weken, als het niet maanden is.
Met het huis en ons hoofd vol dozen en andere verhuistroep verteld Peter over z’n werk. Dan, de manager van een laag hoger, heeft vandaag aangekondigd te vertrekken. Al een tijdje was er wat gerommel, het was duidelijk dat S. de teamleider van het team naast dat van Peter graag Dan zijn plek wilde hebben. En Dan heeft zeer waarschijnlijk die hete adem ook gevoeld en dacht: het is wel goed, ik hou de eer aan mezelf. Ook is er vandaag meegedeeld dat S. inderdaad de plek van Dan overneemt en daarmee nu ook de manager is van ZDI, boven teamleider Aaron Portney.
Peter verteld dat zijn medeteamleden opeens iets serieuzer zijn over plannen voor een eigen bedrijf en dat ze zaten te fantaseren over wat ze allemaal wel niet konden doen als ze niet voor HP, onder S. werkten. Ach, klinkt leuk hoor, van die mensen die hun werk te gek vinden maar hun werkgever niet, maar zo’n vaart zal het niet lopen. Dus Peter heeft voor hij richting huis ging gezegd: ‘ik vind het allemaal prima, ik hoor het dinsdag wel als ik terug ben. Ik ga nu eerst verhuizen.’

Maar het werd niet dinsdag. Zondagochtend al. Een telefoontje van Aaron. Euh, ja, we bellen toch maar even, want het is eigenlijk best serieus aan’t worden en wilden je niet pas dinsdag het hele verhaal doen. We zijn benieuwd wat jij er van vindt.

Vanaf toen ging het in sneltreinvaart. Een verlopig bedrijfsplan en opzet werd geschreven, een inversteerder werd gevonden. In diezelfde week, de dozen stonden nog in de kamer, de bank nog dwars over de vloer, zat Peter daar twee avonden te vergaderen over skype (ze zagen elkaar overdag voor hun werk bij HP en het bedrijf werd opgericht in de avonduren). Al gauw moest er een beslissing worden genomen: ga je mee of niet? Na niet te lang wikken en wegen, na het bekijken van gevolgen voor Visa en gezondheidsverzekering (zijn beide gekoppeld aan werkgever) besloot Peter dat hij graag ook mede-eigenaar werd. Nog diezelfde week werd er een verdeling van taken werd gemaakt en kon de zoektocht naar een kantoorpand beginnen.

Binnen no-time was er een nieuw bedrijf, met een financiering waar je ‘u’ tegen zegt. Het bedrijfsplan, een 80 pagina’s tellend boekwerk, is opgesteld in samenwerking met advocaten en de zaak is ingeschreven bij de vereiste registers.

Er moest natuurlijk ook een naam komen. Na kort brainstormen (niks duurde langer dan noodzakelijk) kwam een van de teamleden met de naam: Exodus Intelligence. Een flauwe woordspeling naar het vertrek -Exodus- van het hele ZDI team onder begeleiding van een Jood -Aaron-. Daarbij biedt Exodus ook een programma voor researchers wat afgekort EIP zal heten. Wat weer een internetterm is (die ik niet ga proberen uit te leggen, bang als ik ben de plank mis te slaan).

Binnen anderhalve maand na het serieus beginnen overwegen van de al langer bestaande dromen was het bedrijf een feit en namen achter elkaar Peters teamleden ontslag. Per begin juni waren de meesten al voor Exodus aan de slag. Op 16 juni, tijdens een internet security conference in Vancouver werd het bedrijf wereldkundig gemaakt.

Alles ging in sneltreinvaart, behalve… voor Peter was het wachten. En wachten. En wachten. En papieren invullen. En wachten.
Peters Visa (toestemming om in Amerika te wonen en werken) is gekoppeld aan HP. Wil je onstlag nemen en voor een ander gaan werken zonder illegaal in ‘t land te zijn, dan kan dat, maar dan moet dat bedrijf eerst het visum overnemen en een of ander instantie moet dat goedkeuren. Dat opzich zorgt al voor een hele papierhandel en veel burocratisch gedoe, maar nog meer als het om een nieuw bedrijf gaat. Het duurde dus even.
Nog een handtekening hier, nog een papier daar, nog een mailtje en een vraag beantwoorden. Nog even wachten. Nog even wachten. Dat alles alleen maar voor het bericht dat de juiste papieren bij de juiste instantie zijn… En dat bericht was er gister dan eindelijk! Met nog een extra goed bericht erbij: ze zijn ook al goed gekeurd! (Dat was niet perse nodig om al wel aan de slag te mogen, maar nu is het wel zeker dat het definitief is.)

Daarmee is het vandaag dan ook gelijk Peters laatste dag bij HP. De vergadering om 13uur, de laatste zaken doornemen en nog een paar dingen overdragen. Zijn spullen had hij vorige week al verhuisd. Zijn HP hardware gister al geformatteerd. Zijn collega’s, sorry, zijn mede-eigenaren, kunnen niet wachten. En Peter zelf al helemaal niet. Het zou me niets verbazen als hij vandaag de laatste uurtjes al achter een nieuw bureau doorbrengt…

Gelukkig is het morgen een landelijk vrije dag. Anders was er helemaal geen in between jobs geweest.

Wil je meer lezen:
De website van Exodus Intelligence.
Een artikel over wat Exodus doet, met onder andere Aaron aan het woord.