Toen ik zwanger was van Zarah hebben we overwogen om zo’n dubbele kinderwagen aan te schaffen. Maar voor die paar keer per jaar dat we hier de wagen gebruikten leek me dat niet echt nodig. Ik moet zeggen, het ging lange tijd prima. Boaz kan al veel zelf lopen, soms zat hij onder de wagen in het boodschappenmandje en in de winkel stopte ik ze beide in de winkelkar, Boaz in zitje en Zarah met autostoeltje en al in de kar zelf. En nu Zarah in het zitje en Boaz in de kar. Werkt prachtig zo.

Tot we gingen verhuizen. Tegenwoordig wonen we tien minuten lopen van het park. Lekker dichtbij, maar voor Boaz nog een hele tocht. Dus daar hebben we daar iets op gevonden. Boaz in de wandelwagen en Zarah in de rugdrager. Niet de fancy drager die we mee hadden op vakantie, maar gewoon een simpele met niks er op en er aan. Zeg maar een rugzakje met gaten voor de beentjes. Werkt prachtig zo.

Zo ook vandaag.
Ik stopte Zarah in de rugdrager, dikke pret. Ze had duidelijk zin in een goede wandeling en wat buitenlucht. Boaz in de stroller. Op naar het park. Playdate met A., een van Boaz z’n vriendinnetjes. We hebben er goed vaart in, lopen langs de vlaggetjes en de brievenbus, duidelijk herkenningspunten op de ‘reis’. Ik begin net te denken dat de mama’s het weer helemaal verkeerd hebben afgesproken en we veel beter voor het zwembad hadden kunnen gaan dan de zandbak, pff, wat is het weer… Halverwege m’n gedachte weigert het rechtervoorwiel van de wagen. Het blijft steken achter een amper zichtbaar hobbeltje. De wagen, met Boaz en al, kiepert voorover op de straat. Daar ligt Boaz facedown op het asfalt. En terwijl ik dat zie gebeuren voel ik mezelf ook voorover hellen, door de kracht waarmee ik de wagen duwde kan ik m’n evenwicht niet houden en ik voel het gebeuren: Zarah glijdt over m’n rug en nek naar voren en daar ligt ook Zarah… met haar gezicht op straat. Twee kleine mensjes, brullend van schrik en misschien wel pijn. Door m’n hoofd flits de politieauto die ik net daar voor had zien staan, gelukkig die komt vast nu om te helpen deze twee (laat ik eerlijk wezen, drie, ik heb ben er ook nog) wezentjes gerust te stellen. Maar niks… Ik probeer eerst de wagen weer overeind te zetten. Til Zarah van de straat, bevrijd Boaz uit z’n riempje en ga met de kids op de stoeprand zitten.

Daar zitten we dan. Dikke tranen rollen er over de wangetjes. Beide met een bult op het voorhoofd en een schram op de neus. Een dikke knuffel. Een dikke slok water. Een doekje om de boel af te vegen. Het liefst bleef ik hier uren zitten. Was het niet dat de zon zo hard scheen dat ik het gevoel had te smelten. En was het niet dat de zweetdruppels, nu met extra vaart en vervijfvoudigd in aantal, over mijn  rug naar beneden gutsten. Nog maar een knuffel dan en toch maar weer verder op pad.
Het enthousiasme bij de kids is opeens een stuk kleiner. Allebei zijn ze erg stil. Ze zien er moe en aangeslagen uit.
Ik ben blij dat ik niet de babysitter ben en ze met deze verwondingen (al is het minimaal) bij moeders moet afleveren. Maar dat ik op dit moment kan zeggen dat ik blij ben dat ik de moeder ben. Hmm, nee, ook niet echt. Ik wil ook gewoon daar op straat zitten en janken omdat ik schrik. Omdat ik moe ben. Omdat het heet is. Omdat ik me geschraaft heb. Omdat mijn tocht, waar ik zo fanatiek aan begonnen was, zo abrupt tot stil stand kwam. Gewoon omdat janken soms even fijn is.

Maar tja, ik ben de mama vandaag, dus ga ik vol goede moed, weer verder. Elk hobbeltje en spleetje in de weg overkom ik met overdreven voorzichtigheid. Ik zeg nog “Wow, dat was schrikken he, Boaz. Vielen we zomaar allemaal.” Maar Boaz is het alweer vergeten. “Kijk” en hij wijst met z’n vingertje, “Mensen bovenop huis”. Zegt vrolijk “hi” tegen de mensen die we langs zien komen en roept twee straten verderop, vol enthousiasme: “Daar! Park!”.

Niks, niks herinnert hen meer aan het voorval. Beide kids zijn het al vergeten.
Mama niet, die ziet nog twee rode neusjes en een bult op beide voorhoofden. En vraagt zich af of het nu dan toch tijd wordt voor een dubbele kinderwagen.