Als je ouder wordt (als in: papa of mama) veranderd er van alles. Het begint al met (even van de biologische mama uitgaand) dat je dik wordt en het kind er een keer uit moet. Lichamelijke verandering dus. Maar ook haal je wat dingen in huis die je daarvoor niet echt nodig had, zoals kinderkleertjes, een box en een bedje. Je huisinrichting is dus ook niet meer precies hetzelfde. Je tijdsindeling veranderd op z’n minst een beetje, maar in het meest waarschijnlijke geval zelfs drastisch. Je krijgt er een complete nieuwe rol bij die je voorheen niet had en waar je nooit meer vanaf komt: papa/ mama. Je geldbesteding is mogelijk ook lichtelijk gewijzigd. Er komen wat verantwoordelijkheden bij, andere dingen drukken juist wat minder op je. Je gooit wat principes overboord en haalt weer andere binnen.

In 2008 trokken Peter en ik een maand door Amerika in een VW Westfalia Vanagon (zie foto boven). Heerlijk, de vrijheid om het land door te touren. Hele tijden te rijden om daarna in een mooi natuurgebied ons kamp op te slaan. We hoefden alleen het dak op te klappen en we waren klaar. Alles binnen handbereik. En alles wat je nodig hebt: airco -al werkte raampje open en hard door rijden soms beter-, koelkast en gasfornuis, bed, verwarming -niet dat je daarop zit te wachten in de zomer in de woestijn- en genoeg ruimte voor onze troep.
Tijdens onze reis zagen we veel andere kampeerders. Veelal in campers en RV’s (staat voor recreation vehicle). Sommige van die gevaartes zijn echt minstens zo groot als een touringcar. Zodra ze op de camping aankomen zijn ze eerst tijden bezig met installeren. Overal worden delen uitgeschoven zodat het hele ding nog eens twee keer zo breed wordt.
De gemiddelde Amerikaanse auto heeft hetzelfde formaat als de VW-camper waar wij in reden. Het werd dus ook niet eens altijd herkend als kampeerauto. Zo kwamen we eens op een RV-park (probeer die te mijden, ga voor de echte campings, behalve als je moet douchen/kleren wassen/internetten) waar de persoon aan de receptie vroeg: ‘Maar, waarin willen jullie dan gaan slapen?’. Waarop we naar de camper wezen, hij ons vervolgens met veel ongeloof aanstaarde. Je zeg hem denken: in een auto? Hij wees ons de plek het dichtsbij de receptie en de rest van de avond heeft hij met afgrijzen en ongeloof zitten kijken naar hoe wij in “die auto” kookten en zelfs gingen slapen.
Wat we vooral veel zagen rijden tijdens die vakantie was zo’n standaard lelijk camper model, iets bescheidener dan de RV in touringcar formaat, maar nog steeds enorm. Deze wagens zijn veelal gehuurd. En de verhuurder leek niet beroerd van een beetje naamsbekendheid: overal stickers en opdrukken met hun naam, telefoonnummer en webadres. Als er weer eens zo’n camper voorbij kwam rijden keken Peter en ik elkaar vol afgrijzen aan. Of nee, het was meer een soort meedelijdend meeleven. Dat je met zo’n geval over de weg moest. Wat een bakbeest. Nee, we schudde beide ons hoofd, dat nooit!

Deze week was het, na vier jaren, dan eindelijk zover. Peter en ik gingen weer op reis door Amerika. Touren over de wegen en mooie natuur zien. Alleen is er iets grondig veranderd in de afgelopen vier jaar: We zijn ouders geworden.
En tja, dan ziet het plaatje er opeens heel anders uit: