Toen in Japan mensen voorzichtig om zich heen begonnen te kijken wat voor puinhoop de natuurrampen achter gelaten hadden…
Toen Peter in Canada overeind krabbelde toen hij net een mooie schuiver in de sneeuw had gemaakt (of rustig zijn bed uitstapte na een iets te korte nacht, want uiteindelijk bleek hij helemaal niet te hebben gesnowboard)…

Toen waren Boaz en ik onderweg naar zon, zee, strand…

Soms vraag ik me af: zou ik dat ook gedaan hebben?
Zou ik net zo vriendelijk, meelevend en openstaand zijn geweest als de mensen die ik hier tref? Zou ik voor hen ruimte hebben gemaakt in mijn agenda, in mijn huis, in mijn leven?

Stel we hadden gewoon ons leventje verder geleefd zoals we het een tijdje geleden leefden. Aan de Waterstraat in Nijmegen. Peter aan het werk, ik wat vaker aan het werk (oke, dat zou een kleine verandering zijn), Boaz af en toe bij de oppas, verder lekker thuis. Ik zou misschien een keer met hem naar de gymles zijn gegaan. Verder hadden we onze familie op redelijk bereisbare afstand wonen, vrienden om ons heen, een kerk, een wijk, enz. Ons leventje gewoon lekker gevuld.

Dan op een ochtend kom ik op de gym een vrouw tegen die nieuw is in Nijmegen, nog niemand kent en we hebben wat overeenkomsten dus een gesprek is zo begonnen. Leuk om haar even te spreken. Maar wil zo wel naar huis, Boaz is moe, moet nog boodschappen doen en heb nog wat werk liggen… Zou ik haar mijn emailadres geven, zou ik zeggen: mail maar, dan spreken we een keer af! Zou ik haar bij mij thuis uitnodigen om met haar zoontje te komen spelen? Zou ik open staan voor contact met haar of zou ik denken: ik heb al genoeg mensen om me heen. Geen tijd en plek voor nieuw contact in mijn agenda…
Thea en Glenn hebben wel tijd en aandacht voor ons. Zou ik dat ook gedaan hebben? (Thea is oorspronkelijk Nederlandse en is lang geleden naar Texas verhuisd en inmiddels met een Amerikaan getrouwd.)

Nog een weekendje zonder Peter hadden we voor de boeg en ik had bedacht dat het leuk zou zijn om nog een afspraak te hebben staan, om mensen te ontmoeten. Nu ik de meeste mensen die ik hier ken van de week al gezien/ gesproken had of dat zij met Peter in Canada zaten had ik eigenlijk nog maar een optie over. Ik mailde Debbie (inderdaad, de makelaar) of we zaterdag of zondagavond konden komen eten. Ze mailde terug dat ze de stad uit waren, maar dat ze wel een idee had, ik zou nog van haar horen.

Even later had ik een mailtje van Melissa. Ik heb jullie eens kort over haar verteld. Zij is de dochter van Debbie, heeft een zoontje die zou oud is als wij hier wonen (3,5 maand) en heb ik twee keer ontmoet. Een keer kort bij Debbie thuis en een keer met Debbie en haar geluncht.
Melissa mailde dat ze in een vakantiehuisje zo’n uur, 1,5 uur verder op zaten en dat ik welkom was…

Stel je voor, weer dat leventje aan de Waterstraat. Maar hebben nu een heerlijk weekendje weg. Konden in het huisje van bekenden op de Veluwe terecht. En dan belt m’n moeder. Dat die vage kennis van haar met dat zoontje van ruim een jaar alleen thuis zit en of die niet bij ons langs kan komen. Tuurlijk zeg ik van harte en mail haar gelijk. Zou ik dat ook gedaan hebben? Zou ik in mijn weekendje weg ruimte hebben gemaakt voor iemand die ik amper ken, om haar een plezier te doen?

-Ow, trouwens, meiden: dat vakantiepark. Daar was Kroatie niets bij! Hier had je zelfs membership en nog hogere elite. Hele havens. Appartementen waren hier suf, dit waren huizen waar ons huis niets bij is en waar je naast je terras (of liefst onder je tweede dakterras) je boot kwijt kon.-

Hoe open sta ik eigenlijk voor anderen? Hoeveel ruimte heb ik voor mensen die niet direct mij een voordeel opleveren…
Volgens mij heb ik nog wel wat te leren van de vriendelijkheid van de Amerikanen hier. Misschien zijn het niet direct allemaal megadiepgaande contacten. Maar ik heb deze week wel meerdere keren al een echt gesprek gehad over dingen die er toe doen in het leven, dus het zit er zeker in. En dat met mensen die ik amper ken, maar niet te beroerd zijn mij hun vriend te noemen. Ik hoop dat ik leer open te staan voor onbekenden, voor vage bekenden en voor mensen die graag wat aandacht van me willen.  Ik hoop dat ik het zo hard leer dat ik over een tijdje zeg:

Tuurlijk, dat zou ik ook gedaan hebben!