Het is zeven uur ‘s ochtends. Ik word wakker van wat gekreun in de wieg. Kijk op de wekker. Mijn hersens proberen de boel te begrijpen. Zeven uur. Even denken. Is dus ochtend. Wacht, geen nachtvoeding gehad? Nee. Huh? Is ze er nog wel? En  dan zie ik een pakketje kind liggen, en hoor ik die fijne geluidjes. Tuurlijk is ze er nog wel. Ik loop naar de wieg. Bevrijd Zarah uit haar slaapzak annex wikkel. Ze rekt zich heerlijk uit en kronkelt om haar vrijheid te vieren. En ik krijg een big smile. Alsof ze zeggen wil: ik ben er nog! Dank je wel lieve, tevreden Zarah voor 8 uur slaap aan een stuk!

Even later komt er wat geklets door de babyfoon. Ik spring m’n bed uit. Nog even snel douchen  en aankleden. Als ik terug kom in de kamer is de babyfoon stil. Ik loop naar boven. Het is al ruim na achten. Huh? Is hij er nog wel? Of is hij er vannacht vandoor gegaan? Ik open zijn deur en meteen hoor ik een blije lach en vrolijk geklets van Boaz. Goeiemorgen mama, natuurlijk ben ik er nog wel! Wat heerlijk lieve, vrolijke Boaz dat je zo fijn uitgeslapen hebt!

We begrijpen jullie heel goed. Al een aantal keren heb je even op onze blog gespiekt. Je zag een fotootje, een oude blog, misschien las je een mailtje van ons, of je dacht even aan ons. En soms dacht je heel even: zijn ze er nog wel? En hier zijn we dan, lachend en wel: tuurlijk zijn we er nog!

Weer helemaal opgenomen in het drukke, gezellige ritme van ons dagelijks leven. School voor Boaz, werk op kantoor of thuis voor Peter, bijbelstudie voor Jacodien, 2-maanden check-up voor Zarah, play dates, broodjes eten, muffins en appeltaart bakken, bezoekjes, op visite, een etentje enz. En dan nog de grote bezoeken. Sinds we in Amerika wonen is het opeens veel vaker dat als we op bezoek gaan eerst een koffer inpakken. Of dat als er bezoek komt, dat die een koffer meenemen. Bezoekjes zijn dan namelijk opeens bezoeken.

Terwijl Peter in Argentinie was voor werk. Daar een conferentie bezocht, met zijn collega’s en andere computernerds praatte en de beste ribbetjes ever at (BBQ weddenschap tussen Peters collega en organisator van de conferentie, Texas won, tuurlijk :)) waren Boaz, Zarah en ik in Californie. We hebben genoten van een heerlijke week in San Jose bij de familie Gorter.
Hier zie je Boaz die wel even op Zarah let terwijl wij de tas inpakken. Hij had zelf bedacht dat die stoel daar moest staan. Hij is erg zorgzaam en ook erg op z’n zus gesteld.

We zijn inmiddels al een tijdje verder en hebben we vrienden Nicolien en Marcel over de vloer met hun zoon Lucas. Heerlijk om weer samen ‘koffie te drinken’. Lang geleden!

Om echt alle onzekerheid weg te nemen nog wat fotootjes. Tuurlijk zijn we er nog!