Afgelopen week ben ik een paar dagen naar Washington geweest. Ik was daar met Katie die er voor haar werk was. We logeerden in een hotel waar zij een conferentie had.
Het was heerlijk voorjaarweer (in tegenstelling tot het warme zomerse weer in Texas en toch krijg ik het voor elkaar om in Washington te verbranden…), veel bloemen en lekker de toerist uitgehangen. Woensdag en donderdag overdag heb ik rondgebanjerd in de wijk rond het hotel (Adams Morgan en Dupoint Circle) en op The Mall, waar alle historische en politieke gebouwen en gebeurens zich bevinden. Dit is te zien op de foto’s die je kunt vinden onder het tabblad foto’s van onze site. ‘s Avonds ging ik samen met Katie en haar collega eten, wat erg gezellig was.

Peter en Boaz hebben een paar echte mannen dagen gehad, samen thuis. Ze hebben onder andere een huis gebouwd van de verhuizdozen.
Ook fijn om weer met z’n drieen te zijn. Peter maakte er gelijk gebruik van door afgelopen zaterdag ziekjes te zijn en de hele dag op bed te liggen.

Wat ik geleerd heb van deze trip is dat ik nog lang geen Amerikaan ben en de inburgeringscursus waarschijnlijk ook niet met een voldoende zou afsluiten als ze die hier hadden. Zomaar wat dingen op een rij:

* babyshowers (feestje voordat de baby geboren wordt) zijn er om je babyspullen bij elkaar te krijgen, houdt je deze niet, tja dan heb je dus geen wandelwagen enzo…

* babyshowers zijn voor de mama’s en haar vriendinnen. Tegenwoordig moeten steeds vaker de mannen ook komen opdraven, maar dat vinden ze helemaal niet leuk. De vrouwen denken van wel. De mannen zijn overigens niet te beroerd om aan het eind van het feestje te komen om de wagen vol te laden en de spullen naar huis te brengen.

* het aandeel van de vader tijdens de babyshower staat niet voor het aandeel dat hij heeft in de opvoeding. Ook al lijkt het dat de vrouw alle babyspullen krijgt. Ze zoeken ze eerst samen uit, maken dan een wensenlijst en dan krijgt de vrouw het tijdens het feestje. De man beseft wel dat als de baby er eenmaal is zijn taak iets groter is. Gelukkig 😉

* Als er gestemd wordt voor een president worden de stemmen op twee manieren geteld. Je hebt de populair votes en de electoral votes. De populair votes geven het aantal stemmen aan dat er op elke kandidaat is uitgebracht. Als 51 van 100 mensen op kandidaat 1 heeft gestemd is dat dus 51% (dus… :)). Dit wordt  per staat geteld. Elke staat heeft een aantal electoral votes te vergeven, afhankelijk van het aantal inwoners van de staat. Californie heeft de meeste stemmen (55) en Texas is tweede met 34. Als 51% van de Texanen voor de republikein stemt (=rechts, Texas is erg rechtse staat) gaan alle 34 electoral votes naar de republikein. Het zou dus theoretisch voor kunnen komen dat een kandidaat landelijk gezien 51% van de populair votes heeft, maar toch 100% van de electoral votes. In de praktijk zal dit overigens niet voorkomen. District of Columbia (waar Washington city in ligt) is geen staat. Toch tellen de stemmen van de inwoners mee voor de presidents verkiezingen. Hun stemmen zijn goed voor 3 electoral votes. Maar zij hebben geen afgevaardigde in de senaat. En de afgevaardigde in het huis van Afgevaardigden is er een zonder stemrecht. Misschien dus maar in Washington D.C. gaan wonen… Valt het niet zo op dat ik geen rechten heb… 🙂

* Ik heb jullie al wel eens verteld over de enorme vriendelijkheid van de Amerikanen. Nu blijkt dat een beetje een cultuurverschil te zijn tussen de Texanen en de Noordelingen. Texanen, ook al woon ik hier nu een paar maand, toch heb ik nog wat vooroordelen: boeren, zuiderlingen, platpraters dus vast kort af en nors. Niet dus. Iedereen vraagt netjes hoe het met je is, wenst je een goede dag en is vriendelijk. Spreekt met minstens 3 woorden. Terwijl de noordelingen kort af zijn en weinig tijd en geduld met je lijken te hebben (dit is zwart/wit gesteld, tuurlijk zijn er uitzonderingen!). Mij verbaasde dit. Maar het werd bevestigd door de collega van Katie die zelf noordeling is en sinds een jaar in Austin woont. Hij schrok zelfs even toen hij terug was in het noorden, maar zei hij, je bent er ook zo weer aangewend en doet zelf weer mee.

* Even een gesprek tussen Katie en mij, waarbij ik op bepaalde momenten bijna van mijn stoel viel van verbazing. K: een van mijn vriendinnen hield een sip and see toen haar kindje geboren was. We gingen er toen heen om het te bekijken en wat te drinken met elkaar. J: Oh, ga je normaal dan niet als de baby geboren is? Doe je al het feest van te voren? K: O jawel, normaal ook wel. Bij vrienden gaan we altijd naar het ziekenhuis. J: gelijk de eerste dag? K: ja. Maar nog niet van te voren hoor! J: van te voren?? K: ja, als ze er heen gaan voor de bevalling dan gaat de familie ook. J: Wat? K: ja, die wachten daar tot de baby geboren is. J: Huh, maar je wilt toch niet gelijk iedereen over de vloer hebben? K: ja, de moeders zien er inderdaad altijd wel beroerd uit. Hmm. We zullen bij jullie niet gelijk de eerste dag komen… J: nou ja, kijk. Dit keer hebben we geen familie en Ellen dichtbij. Misschien dat we het nu wel leuk vinden als er tenminste iemand komt… Maar nee, ik ga je niet vertellen wanneer we richting geboortekliniek vertrekken.

* Internetbankieren kennen ze hier ook. Tenminste dat dachten we. Toch werkt het niet helemaal. Je kunt een maximum bedrag per dag overmaken en eigenlijk alleen aan instellingen die bekend zijn bij de bank (zoals de energiemaatschappij ed). Ik dacht uitgevonden te hebben hoe we onze huur in een keer konden overmaken via internetbankieren, maar nu blijkt onze landlord een check thuisgestuurd te krijgen en zelf naar de bank te moeten om het geld te innen. Voor ons vreemd (en we vinden het zelfs een beetje associaal dat ze er nu voor moeten rijden), maar voor Amerikanen de normaalste zaak van de wereld. Ik heb vrijdag een uitje met wat meiden en de kosten daarvoor: oh, stuur maar een check naar mijn huisadres… Euh, is handje contantje ook goed? Tot nu toe is het ons gelukt om onder checks schrijven uit te komen. We vinden het ouderwets en achterhaald. Maar misschien moeten we er binnenkort toch aan geloven. Een ander geld iets is de credit card. Weer beetje zwart/wit gesteld: NL worden opgevoed met idee dat als je 100 euro verdient je maandelijks maar 80 uitgeeft. Amerikanen met het idee dat als je 100 verdient je 110 uitgeeft. Betalingen worden veelal gedaan met credit card. Aan het einde van de maand krijg je dan je rekening en die betaal je. Doe je dit elke keer netjes dan kan je zelfs geld terug krijgen wat redelijk kan oplopen. Hoorde van de week van iemand met een 2-persoons huishouden die oa door haar boodschappen en tanken met credit card te betalen per 5 maanden zo’n 250 dollar cadeau kreeg. Bij mij gaan er dan belletjes rinkelen: dit geld moet ergens vandaan komen. Klinkt als een niet eerlijk systeem. En inderdaad, dit geld komt van al die mensen die aan het einde van de maand niet hun rekening kunnen betalen(omdat ze maar 100 verdienen ipv 110) en dus 13% rente moeten betalen… Oeps. Het klinkt ook als een systeem waar ik niet aan mee wil doen, maar tja, zonder credit card verleden (je krijgt punten voor gebruik en terug betalen) geen hypotheek, lening voor je auto en zelfs geen TV en internet aansluiting (wij moesten 400$ neerleggen om dit wel te krijgen, zonder credit card verleden). De zuinigheid van de Nederlanders kennen ze hier niet, sparen doen ze ook niet echt aan (wat ook niet interessant is, na de crisis zijn de rentes belachelijk laag, bij onze bank zelfs 0,01%!). Het gaat nog even duren voor we ingeburgerd zijn, want voor Peter en mij is dit allebei beetje tegen onze principes en vooral tegen onze gewoontes.

Veel dingen vinden we raar, maar vooral omdat wij uit een ander cultuur komen, een land met een andere geschiedenis waar veel van de dingen die hier heel normaal zijn echt onmogelijk lijken. Terwijl ze hier heel verklaarbaar zijn. En misschien vinden we het over een tijdje allemaal ook wel de normaalste zaak van de wereld. Simpelweg omdat we het dan kunnen plaatsen, in een land, in een geschiedenis, in een samenleving. Ik ben benieuwd hoelang het duurt!

Ondertussen heeft Peter besloten om gewoon te doen ‘waar hij zin in heeft’. Als mensen het dan raar vinden dan maakt het niet uit, denken ze toch: zal wel Nederlandse gewoonte zijn. Terwijl ik probeer zo snel mogelijk me aan te passen en in te burgeren. Maar met een frituurpan, onvoldoende Engels en zonder credit card zal dat nog wel even duren.